Tíminn Sunnudagsblað - 12.08.1972, Blaðsíða 8

Ólöf Jónsdóttir:
Víkingar
Kýrnar röltu letilega eftir
götunni, drengur á eftir. Hún er
djúp af troðningum margra
kynslóða, sumstaðar mörkuð i
klöppina, þar sem hún stendur
upp úr jarðveginum.
Þetta var um vor.
Hann var að fara með kýrnar
i haga i fyrsta sinn þetta sumar.
Hann er tiu ára.
Sólin er svo hlý. Fjöllin draga
til sin hitann. Hæðirnar eru
vaxnar skógi.
Kýrnar vaga áfram, þær eru
svo þungar á sér og hengja
hausinn. Húðsepinn neðan á
hálsinum á þeim slettist til, hal-
inn er eins og ljónshali. Hann
sveiflast fram og aftur.
Flugurnar eru áreitnar. Það
mætti gjarna koma svolitil
væta, til að reka þær burtu. Við
erum að koma að læknum, sem
rennur yfir götuna, og þær
standa úti i honum og drekka i
löngum teygum, og drengurinn
leggst á bakkann og þambar
iskalt vatnið. Þetta er ekki stór
lækur. Hann getur stokkið yfir á
steinum. Hún er stærri jökuláin
niðri á sandinum. Hann getur
séð hana héðan, eins og grátt
band, sem hlykkjast yfir
svartan sandinn og úti við sjón
deildarhring er hafið. Stundum
heyrist niðurinn i þvi alla leið
hingað, en ekki núna.
Einu sinni komu munkar og
settust hér að. Það var áður en
vikingarnir komu. Einsetu-
mennirnir komu vegna
firðarins, sem þá rikti hér. Þá
voru allir firðir fullir af iifi og
landið allt vaxið skógi. Þá var
vist lika hlýrra á sumrum, og
kannski hefur skógurinn lika
veitt skjól. Þeir höfðu lágt um
sig munkarnir og það hlýtur að
hafa verið gaman að vera til þá.
Engar vélar, enginn hávaði,
ekkert sjónvarp. Hvert er nú
hægt að fara til að öðlast frið?
Hér er friður.
Hann liggur á bakinu og horfir
upp i loftið, gjálfrið i læknum er
svo svæfandi. Honum finnst
hann standa uppi á háu fjalli,
þar sem hann sér um heim
allan.
Á vikinni fyrir neðan er stórt
skip. Vikingaskip og allur
byrðingurinn skaraður skjöld
um. Það er aðeins um tvennt að
velja fyrir einseturriennina. Ef
þeir eru kyrrir verða þeir gerðir
að þrælum, hinn kosturinn er
fjöllin með sinn breiða faðm og
mörgu fylgsni. Þeir flýja einn
og einn, eru vanir að vera einir,
en guð er með þeim i sál þeirra.
Vikingarnir koma i land. þeim
lizt vel á landið, þeir setjast að.
Það koma fleiri.
Einsetumennirnir eru horfnir,
sumir eru orðnir að þrælum,
sumir hafa horfið til drottins
sins, en þeir skilja eftir sin
merki. Þeir eiga sinn þátt i
landnáminu, ef til vill meiri, en
mann grunar. Nú rikir vikinga-
öld i heiminum, einnig á íslandi.
Drengurinn vaknar.
Þetta var einkennilegur
draumur. Honum fannst hann
vera vakandi i draumnum.
Kýrnar sletta hölunum. Það er
heitt. Lækurinn niðar og
fiugurnar suða. Loftið titrar i
hitanum.
peningaskáp á heilann. Mér finnst að
vel mætti geyma félagsgjöldin i holum
trjástofni. Hver ætti að stela þeim
þar?
— En Róbinson, maður! Eða
formaður fyrirtækisnefndarinnar?
Eða hinir nefndarmennirnir? Að vöru-
eftirlitsnefndinni ógleymdri!
— Bjargaðist hún lika? spurði
Moldavantsev og var nú ekki upplits-
djarfur.
— Einmitt!
Þögn sló á þá.
— Sjórinn skolaði kannski fundar-
borði á land? spurði rithöfundurinn
lymskulega.
— Auðvitað! Maður verður að sjá
svo um, að . vinnuskilyrðin séu viðun-
andi. Sjáum nú til — gott væri að hafa
drykkjarkönnu, borðdúk og smábjöllu
handa fundarstjóranum. Það er sama
hvernig borðdúk rekur á land. Hann
getur verið rauður, en hann má allt
eins_ vera grænn. Ég hef aldrei lagt i
vana minn að leggja imyndunarafl
listamannsins i fjötra. Sjáið þér til,
vinur minn, mikilvægast af öllu er, að
alþýðan fái að njóta sin á sjónarsvið-
inu. Breiðfylking verkalýðsins.
Moldavantsev maldaði i móinn.
— Það rekur ekki fjölda manns á
land. Það kemur i bág við söguþráð-
inn. Hugsið yður! Skyndilega skolar
aldan nokkrum tugum þúsunda manna
á land. Þetta er hlægilegt.
— Ágætt, hæfilegur skammtur af
heilbrigðri kimni og lifsgleði er bara
til bóta.
— Já, en sjórinn mundi ekki bera svo
marga á land.
— Sjórinn, sagði ritstjórinn og var i
einni svipan djúpt hugsi.
— Hvernig ætti þessi mannfjöldi
annars að komast hingað? Þetta er
eyðieyja.
— Hver hefur sagt það? Þér ruglið
mig i riminu. Þetta liggur i augum
uppi. Þarna höfum við þessa eyju. Það
er annast betra að hafa það skaga. Þá
er málið auðveldara viðfangs. Þar
gerist fjöldi spennandi nýstárlega og
athyglisveðra ævintýra. Verkalýðs-
félögin eru i fullu fjöri, en stundum er
þó ekki allt með felldu. Kvenskörung-
urinn okkar flettir ofan af ýmis konar
ósóma, innheimtu félagsgjaldanna er
til dæmis áfátt. Alþýðan hjálpar henni.
Og svo er það formaðurinn, sem iðrast
þess,sem honum hefur á orðið. f lokin
má hafa allsherjarfund. Það getur
orðið mjög áhrifamikið úr listrænu
sjónarhorni séð. Jæja, þá er þetta
klappað og klárt.
— Hvað um Róbinson? spurði,
Moldavatnsev þjáður á svip.
— Já, það var gott, að þér minntuð
mig á hann. Mér er ekki um Róbinson
gefið. Þurrkið hann út. Hann er bara
hlálegur leiðindagaur, sem á sér eng-
an tilverurétt.
— Nú veitég.hvernig þetta á að vera,
sagði Moldavatnsev með grafarraust.
Það verður tilbúið á morgun.
— Verið þér þá sælir á meðan. List-
sköpunin biður yðar. A meðan ég man!
Það strandar skip i sögubyrjun hjá
yður. Við sleppum strandinu. Það
verður meiri spenningur með þvi móti.
Ekki satt? Ágætt! Sælir! Þegar rit-
stjórinn var einn eftir skelti hann
upp úr af kæti.
— Loksins, sagði hann, loksins fæ ég
góða og spennandi sögu, sem þar að
auki er mjög listræn. HHJ þýddi
560
Sunnudagsblað Tímans