Tíminn Sunnudagsblað - 12.08.1972, Blaðsíða 20

Fritz Naschitz:
DÆGURVÍSA
Kftir nónið
liitti cg
skuggann niinn.
fíg bauð
góðan daginn.
Hann gengdi ekki.
fog gekk milli trjánna,
greinarnar bærðust
hið efra,
gaflhlöð húsanna blökk,
bleikir reykháfar.
Hrópi minu
andæfði sama hrópið
úr fjarska.
Skugginn beit vörunum
saman og glotti
myrkt.
I>á heyrði ég hann gnyðja:
„Höfum verkaskipti!”
fcg sagði:
„bráðum” ...
LJÓSASKIPTl
Af hörpu skýjanna
falla haustvindatónar.
t>okan snjóvgar hjálmþök
þögulla kirkna.
Svarbláir skuggar stiga
upp þrepin til himins.
Nóttin verður hengd
á igula teiknibólu.
Krlingur E. Halldórsson
þýddi.
J
Að GuUfossi og Geysi —
Kramhald af bls. 563
þörf hún er og hugsar þá ekki lengur
um útlit hennar.
Ég held nú förinni áfram án teljan:
legra tafa. Götuslóðarnir reynast alls-
staðar svo ógreiðfærir, að ég get
hvergi notfært mér hjólið, og verð þvi
að ganga og teyma það við hlið mér.
En umhverfið er svo laðandi, að ég er
ásáttur með að fara hægt yfir.
Veðrið er stöðugt blitt og sumar-
fegurðin er i sinum dýrlegasta blóma.
Hvert, sem augunum er rennt, blasa
við grænar grundir og litfögur blóm.
Regnvot jörðin ilmar og laðar allt,
sem lifsanda dregur, að barmi sér.
Sumarfuglarnir syngja lifinu lof með
sinum margvislegu tónbrigðum. Allt
vitnar um samræmi og takmarka-
lausa sköpunarhæfni þess llifandi
máttar, sem viðheldur sjálfri tilver-
unni.
Upp úr dálitlu keldudragi, skammt
frá leið minni fljúga skyndilega fimm
svanir. Þeir fara stóran hring i loftinu,
sveigja hálsana mjúklega og kvaka
angurblitt. Siðan svifa þeir til suðurs
með tigulegu vængjablaki. Ég staldra
við og horfi á eftir þeim, unz þeir
hverfa mér sjónum út i óravidd
suðursins.
Og áfram held ég göngu minni eftir
hinum ógreiðu! götuslóðum. Þeir
reynast lengri en ég hugði i fyrstu og
ég er orðinn göngumóður nokkuð,
þegar ég að lokum kemst á bilveginn,
sem liggur upp að Gullfossi. En þá
fyrst kemur hjólið i góðar þarfir og
miðaði mer úr þvi ört áfram áleiðis að
settu marki. Landi hallar þarna mjög
til suðurs og var það mér eðlilega til
allmikils óhagræðis. En þrátt fyrir það
gekk ferðin greiðlega og að áliðnum
degi kom ég að Gullfossi.
Skammt frá fossinum er dálitill
veitingaskáli og brá ég mér þangað
inn til þess að fá mér öl að drekka. Að
þvi loknu labba ég niður að fossinum
og biasti hann þá við mér i allri sinni
tign.
Ég hafði nokkrum sinnum áður
komið að Gullfossi og séð hann i
breytilegum búningi á ýmsum timum
sólarhringsins. Fegurstur verður hann
þegar geislar sólarinnar sveipa foss-
úðann regnbogalitum og skreyta
ólgandi vatnsflauminn logarúnum. En
máttur hans er æ hinn sami, hvort
sem hann þrumar óðinn sinn eilifa
undir vafurlogum og stjörnubliki
vetrarnæturinnar eða geislaflóði
sumarsólarinnar.
Aðalfossinn fellur lóðrétt niður i
gljúfur mikið, sem áin beljar siðan
eftir drjúglangan spöl, með gný
miklum og voldugum straumþunga.
Ég gekk fram á gljúfurbarminn og
horfði á æðisleg umbrot vatnsins
neðan við fossinn. Hið mikla vatns-
magn Hvitár ólmaðist þarna allt og
bylti sér á ýmsa vegu með villtu afli.
Gat ég eigi horft á hamfarir þessar
nema skamma stund, þvi að mig
svimaði við að rýna i iðuköstin niðri i
gljúfrinu fyrir fótum mér.
Eftir að hafa virt fossinn fyrir mér
allrækilega, undrandi yfir þeirri orku,
sem i vatninu, býr, geng ég nokkur
skref frá árgljúfrinu og tylli mér niður
i dúnmjúkt grængresið. Og hugur
minn laðast að blómunum, sem
breiðast þarna hvarvetna um brekkur
og hvamma. Andstæðurnar i riki nátt-
úrunnar á þessum stað eru býsna
miklar og augljósar. Annarsvegar
hrikalegt gljúfrið, þar sem árvatnið
brýzt um svo sterklega, að loftið fyllist
dunandi bassatónum, en hins vegar
litfögur blóm, sem brosa blíðlega mót
geislum sólar. Mest áberandi er
blágresið sem myndar fagrar
fylkingar á við og dreif. Fjalldala-
fifillinn vex þarna einnig á stöku stað,
til ósegjanlegrar prýði. Hann drýpur
höfði i þögulli auðmýkt og skynjar ekki
sina fegurð. Og margt er þarna
annarra litfagurra blóma, svo sem
brennisóley, holtasóley o.fl.
Fegurð blómanna verður aldrei veg-
sömuð um of, þvi að i formi þeirra og
litum felst hámark allrar fegurðar á
þessari jörð. Sú var a.m.k. skoðun min
meðan ég dvaldist þarna i blóma-
brekkunni við Gullfoss, og hún er
óbreytt enn.
Eftir um klukkustundar dvöl þarna
við fossinn, held ég af stað þaðan
heimleiðis. Halli landsins er mér nú i
vil og mig ber þvi hratt yfir á hjólinu.
Skýbólstrar himinsins eru nú aftur
teknir að dökkna og breiðast út.
Vesturloftið er orðið blýgrátt vegna
þokudrunga. En um jörðina sveipast
kvöldkyrrðin og umvefur allt. Og brátt
blundar byggðin i faðmi sumarnætur-
innar.
Eyþór Erlendsson.
o
572
Sunnudagsblað Tímans