Tíminn Sunnudagsblað - 30.09.1972, Blaðsíða 2

Nú er við hæfi að rifja upp nokkrar
gangna- og réttavisur. Þar er um
auðugan garð að gresja. Borgfirðingar
og Húnvetningar áttu lengi saman leit-
ir á Arnarvatnshæðum, hittust i
Fljótsdrögum, smöluðu saman til
Réttarvatns og réttuðu þar. Asgrimur
Kristinsson i Asbrekku i Vatnsdal orti
á leið suður yfir Stórasand með til-
hlökkun:
Hér,gott að skella á skeið
skyldi léttast öndin.
Fyrir okkur björt og breið
blasa heiðalöndin.
Og hann verður ekki fyrir vonbrigð-
um og orðar gleði sina svona:
Enn um þetta óskaland
ótal perlur skina.
Hitti ég fyrir sunnan sand
sumardrauma mina.
Valdimar Benónýsson á Ægissiðu
orti svo um Jón bónda á Hofi i Vatns
dal, er hann hafði verið fjallakóngur i
hálfa öld.
Jón við tjöld I leitum lá
lengst með völd i hendi
meðan öldin hálfa hjá
haustsins kvöldum renndi.
Magnús Gislason á Vöglum orti
þessa ástavisu til heiðanna:
Margan seiðir mann aö þér,
mörkin breið — og hálsar.
Uppi á heiðum eru mér
allar leiðir frjálsar.
Rósberg G. Snædal hefur að sjálf-
sögðu verið tiður gestur i Stafnsrétt,
en hún er meðal f járflestu rétta lands-
ins og fornfræg. Hann yrkir þessar
„stökur” frá Stafnsrétt:
Bliknar margt og bleik er grund,
blómaskart i valnum.
A þó hjartað óskastund
innst i Svartárdalnum.
Haustiö býður öllum oss:
úti er bliöa og friður.
Safnið liður likt og foss
Lækjarhliðar niður.
Hér er lif og líka fjör,
lagleg víf og jeppar.
Heyrast gifuryrði ör,
óðir rifast seppar.
Það er sparkað, kjaftað, kitt,
karlar þjarka um hross og skjátur.
Þar er slarkað, þjórað, spýtt.
Þá er Marka-Leifi kátur.
Svona bras er siður forn,
sumir hrasa og slaga,
taka i nasir tóbakskorn,
tappa úr glasi draga.
Miðla ég tári á mannfundi
manni náradregnum.
Þessi árans andskoti
ætlar að klára úr fleygnum.
Senn að völdum svefninn fer,
sveit i tjöldin skriður.
Svo er öldin önnur hér,
er á kvöldið liður.
Og ekki má gleyma þessum gangna
visum Ásgrims i Asbrekku:
Þegar halla að hausti fer,
heiðin kaliar löngum.
Hugurinn allur unir sér
inn til fjalla — i göngum.
Þá i Fljótsdrög ferðin lá,
fjöllin móti hlógu,
stæltum fótum fákar þá
funa úr grjóti slógu.
Harðnar reiðin frjáls og frí
færist leiðin innar.
Blærinn seiðir okkur f
arma heiðarinnar.
Og við fögur fjöllin þá
Fljóts — í drögum beðið,
skemmt með sögum, sopið á,
sungiðtlög og kveðið.
Og Valdimar Benónýsson lýsir
sauðunum, sem nú eru horfnir úr safn-
inu, i þessari málverksvisu:
Sést i flokkum sauðastóð
saman brokka. Vindi hrifið
gárast lokka fannhvftt flóð,
frelsisþokka gulli drifið.
Og enn muni ortar gangnavisur.
Kannski einhver vilji senda mér
nokkrar i syrpuna.
Gnúpur.
I
I
|
I
722
Sunnudagsblað Timans