Morgunblaðið - 16.06.2004, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 MIÐVIKUDAGUR 16. JÚNÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Laufey Gott-liebsdóttir fædd-
ist í Bustabrekku í
Ólafsfirði 11. októ-
ber 1922. Hún lést á
Landspítalanum há-
skólasjúkrahúsi 7.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Gottlieb Hall-
dórsson, f. 4. ágúst
1890, d. 21. maí
1980, og Guðrún
Frímannsdóttir, f. 6.
maí 1894, d. 15.
ágúst 1981. Systkini
Laufeyjar eru: Guð-
rún Sigurbjörg, f. 18.8. 1915, d.
25.9. 1915; Halldóra Guðrún, f.
30.8. 1916, d. 4.3. 2000; Sig-
urjóna Sveinfríður, f. 1.5. 1918,
d. 1.12. 2002; Mundína Kristrún,
f. 24.11. 1919; Olgeir, f. 24.8.
1921; Anna Baldvina, f. 12.5.
1924, d. 31.9. 2000; Dómhildur,
f. 17.4. 1927; Þórunn, f. 3.1.
1929; og Konráð, f. 30.4. 1930.
Laufey giftist Sigurði
Guðmundssyni 11. okt. 1947.
Hann lést 20. mars 1980. Þau
áttu sex börn saman en fyrir
átti Sigurður þrjár dætur. Börn
Laufeyjar og
Sigurðar eru: 1)
Valur, f. 30.11.
1946, maki Karen
Aradóttur, þeirra
börn eru Hlín
Hulda og Arnar
Þór, barnabörnin
eru fimm. 2) Rúnar,
f. 22.7. 1948, börn
Laufey og Sigur-
laug Rúna. 3)
Guðmundur, f. 8.9.
1949, maki
Steinunn Gísladótt-
ir, börn Guðmund-
ur Sigurður og
Berglind, barnabörnin eru tvö.
4) Sigurjóna, f 9.4. 1952, börn
Hrefna Fanney, Bryndís og
Matthías Már. 5) Hildur, f.
28.11. 1954, maki Sigurjón Á.
Ólafsson, börn Ólafur, Sigríður
Eyrún og Árni Freyr. 6)
Hörður, f. 12.10. 1956, maki
Þóra Eylands, barn Þórunn,
börn Harðar Aníta Rút, Jó-
hanna, Dagný og Helena, barna-
börn þrjú.
Útför Laufeyjar verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elsku mamma. Mig langar að
kveðja þig með nokkrum orðum
sem þú ert vel að komin. Ég á þér
nefnilega mikið að þakka, og hlýn-
ar um hjartarætur er ég læt hug-
ann reika um liðna tíma.
Hér áður fyrr var oft þröngt í búi
hjá okkur, enda margir munnar að
metta. Ég dáðist alltaf að því
hvernig þú virtist alltaf geta bjarg-
að málunum. Aldrei liðum við
skort, þótt við yrðum að neita okk-
ur um hluti sem engu máli skipta.
Ég man hvað ég var stoltur er ég
13 ára gamall hafði farið tvo sigl-
ingartúra á b.v. Jóni forseta með
góðum vini okkar, Steinari Péturs-
syni vélstjóra. Það gerði mér kleift
að kaupa marga hluti, bæði mat-
arkyns til heimilisins og gjafir
handa systkinum mínum. Ég mun
aldrei gleyma hvað það var gaman
að koma heim færandi hendi og
létta undir með ykkur pabba.
Þið stóðuð alltaf við bakið á okk-
ur systkinunum, eins og þegar þið
hvöttuð mig til að fara á sjóvinnu-
námskeið hjá Æskulýðsráði, sem
reyndist mér afskaplega vel. Þar
með gat ég ráðið mig á togara og
komið til baka með uppáhaldsfisk-
inn þinn, steinbít og lúðu.
Árið 1980 var þér og okkur öllum
erfitt þegar pabbi dó eftir erfið
veikindi eins og þú hefur nú gengið
í gegnum. Þið voruð nýbúin að
kaupa íbúðina í Dvergabakka 32,
sem þú síðan bjóst í alla tíð. Á þeim
tíma þjöppuðum við okkur saman,
eins og við systkinin gerðum á
meðan á þínum veikindum stóð og
munum gera eftirleiðis.
Ég hafði alltaf gaman af því að
spila við þig, enda vissi ég hvað þú
hafðir mikla ánægju af því. Það
skemmdi heldur ekki kvöldið er ég
vann þig, og þó ég hafi stundum
orðið fúll ef þú vannst, þá jafnaði
það sig fljótlega. Síðari ár hefur
samverustundum okkar fjölgað, og
þær stundir eru mér ómetanlegar.
Oft fór ég til þín á kvöldin og við
gripum í spil eða fórum suður í
Voga, til Tótu systur þinnar og
Nonna. Að sjálfsögðu var spila-
stokkurinn tekinn fram og spilaður
bridge. Oft var gaman þá og mörg
skemmtileg spil tekin og reynt við
slemmur með misjöfnum árangri.
Nú þegar þú hefur fengið hvíld-
ina eftir þín erfiðu veikindi, vona
ég að þú hittir pabba sem fyrst á
þeim stað sem þú heldur á nú. Þú
misstir mikið er hann féll frá, og ég
veit að ykkar endurfundir verða
kærir.
Ég vil þakka þér fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig, elsku
mamma mín. Þú varst okkur systk-
inunum góð móðir.
Hvíldu í friði og Guð veri með
þér.
Þinn sonur,
Rúnar.
Með örfáum orðum langar okkur
að minnast ömmu okkar Laufeyjar.
Minningarnar eru ófáar og hver
annari dýrmætari nú. Amma var
alltaf svo mikil hörkukona. Hún var
aldrei að skafa utan af hlutunum.
Hún sagði sitt álit burt séð frá því
hvort það féll í góðan jarðveg eða
ekki.
Okkar fyrstu minningar um
ömmu eru frá Dvergabakkanum.
Það var siður þegar við vorum litl-
ar að fara í sunnudagskaffi til
ömmu. Þar var alltaf líf og fjör þar
sem flest öll frændsystkinin komu
saman. Þá var langbest að fá
pönnsurnar hennar og kókómjólk.
Hún bakaði nefnilega heimsins
bestu pönnukökur og átti alltaf til
kókómjólk. Oft fengum við að horfa
á vídeó. Fyrstu árin voru Tommi og
Jenni efst á óskalistanum, síðan
Jón Oddur og Jón Bjarni og síðast
Söngvaseiður. Og eftir þá mynd
settumst við gjarnan við skemmt-
arann hennar ömmu og spiluðum
lögin úr myndinni eftir nótnabók.
Stundum fengum við að gista hjá
ömmu. Þá fengum við að klæða
okkur upp í gamla blúndunáttkjóla
og fíluðum okkur sem svaka skvís-
ur.
Amma hafði mjög gaman af að
spila og þá aðallega brids. Það
glittir í minningar þar sem við sát-
um að spila Veiðimann eða Ólsen
ólsen og þá náðum við oft að hrósa
sigri, en seinna þróaðist spilið út í
tveggja manna brids eða Rússa og
þá blossaði upp keppnisskapið í
gömlu og við þóttumst heppnar að
ná einum slag.
Í seinni tíma sátum við oft við
eldhúsborðið. Þá vék kókómjólkin
fyrir kaffi og við spjölluðum og
spáðum í bolla og spil. Ósjaldan
snerust umræðurnar um sparnað
og menntun og þar fannst henni við
ekki standa okkur í stykkinu, ef við
vorum í nýjum fötum eða búnar að
vera í plokkun og litun eða ein-
hverju álíka fussaði hún hálfpart-
inn og sagði að það væri miklu mik-
ilvægara og kostaði minna að vera
fallegur innan frá. En sjálfri var
henni umhugað um útlitið, alltaf vel
til höfð með varalit og nýlagt hárið.
Amma fylgdist alltaf mjög vel
með því sem var að gerast í okkar
lífi hverju sinni. Hún vildi alltaf fá
að vita hvernig okkur gengi og fá
að segja sitt álit á því sem við vor-
um að gera. Stundum leiddi það til
smá ágreinings þar sem hún hafði
ævinlega síðasta orðið. Hún vildi
alltaf eiga síðasta orðið. En gagn-
rýni hennar bar vott um umhyggju
og velvilja í okkar garð. Hún átti
það líka til að gera bara grín og
hlæja að vitleysunni í okkur. Hún
hafði alveg einstakan hlátur, svo
hlýjan og innilegan.
Þrátt fyrir sorg okkar og söknuð
þá erum við fegnar að baráttu
hennar við þennan hræðilega sjúk-
dóm er lokið og að sú barátta hafi
ekki verið löng.
Elsku amma, við kveðjum þig,
þar til við hittumst aftur, með þess-
ari bæn sem við fórum svo oft með
saman. Hvíl í friði.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Þín barnabörn
Hrefna Fanney, Bryndís og
Sigríður Eyrún.
Ég kveð nú með söknuði Lauf-
eyju Gottliebsdóttur, systur
tengdamóður minnar Önnu Gott-
liebsdóttur frá Ólafsfirði sem lést
árið 2000.
Þegar við Maggi fluttumst ung
suður til Reykjavíkur fyrir 30 árum
þekktum við ekki marga. Sunnu-
dag einn þegar við vorum úti að
keyra stakk Maggi upp á því að
fara í kaffi til Laufeyjar frænku
sinnar. Ég var svolítið kvíðin þar
sem ég hafði aldrei hitt hana né
fjölskyldu hennar áður, en sá kvíði
var fljótur að hverfa þegar þangað
var komið því þar var okkur tekið
opnum örmum.
Eftir þetta var oft farið í kaffi á
Miklubrautina til Laufeyjar og
Sigga þar sem saman voru komin
börn, tengdabörn og barnabörn,
þar bar Laufey fram kaffi, kakó,
heimabakaðar kökur og heimsins
bestu pönnukökur á meðan Siggi
maðurinn hennar sagði brandara
og sögur sem við öll gátum hlegið
að, mikið var gaman.
Seinna fluttu Laufey og Siggi í
næstu blokk við okkur Magga þeg-
ar við bjuggum í Breiðholtinu þá
var stutt að fara í kaffi og við alltaf
jafnvelkomin þó að við værum
komin með börn og þau oftast með
fullt hús af ættingjum og vinum.
Eftir að Siggi lést kom Laufey
oft til mín á kvöldin þar sem ég var
ein heima með börnin því Maggi
var á sjó, það voru góðar stundir.
Upp frá því bundumst við Laufey
sterkum vináttuböndum og þrátt
fyrir aldursmuninn vorum við eins
og bestu vinkonur, við gátum talað
um allt og þá var mikið hlegið.
Þegar ég fór að læra snyrtifræði
og vantaði að æfa mig gat ég alltaf
leitað til Laufeyjar, hún var alltaf
til hvort heldur sem mig vantaði að
æfa mig heima fyrir eða vantaði
módel upp í skóla, eins var þegar
dóttir mín fór að læra förðun og
mágkona mín að læra hársnyrtingu
þá var hringt í Laufeyju og hún sló
til, svona var Laufey.
Eftir að ég fór að reka snyrti-
stofu fannst mér ég loksins geta
launað Laufeyju fyrir alla þá góð-
vild og vinsemd sem hún hafði sýnt
mér og fjölskyldu minni í gegnum
tíðina með því að bjóða henni að
koma og láta dekra við sig á stof-
unni, þar naut hún sín.
Þó að Laufey væri orðin mikið
veik og komin á spítala áttum við
góðar stundir saman, alltaf stutt í
húmorinn hjá henni sem ég hafði
svo gaman af, já, við skildum hvor
aðra við Laufey.
Ég og fjölskylda mín sendum
systkinum Laufeyjar, börnum
hennar og fjöskyldum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðrún Mikkaelsdóttir.
Fyrir tæpum 60 árum kom til
vistar hjá okkur Gunnari ung kona
frá Ólafsfirði, Laufey Gottliebs-
dóttir. Hún gekk þá með fyrsta
barn sitt. Fæddist frumburðurinn
á heimili okkar, myndarlegur
drengur sem skírður var Valur.
Laufey og Sigurður eiginmaður
hennar stofnuðu fljótlega heimili
og eignuðust önnur fimm mann-
vænleg börn. Laufey fékk því ær-
inn starfa við að sjá um heimili sitt
og ala upp þennan fjölmenna og
kraftmikla barnahóp. En þrátt fyr-
ir þetta sinnti hún húshjálp á öðr-
um heimilum nær alla tíð. Margir
sóttust eftir starfskröftum hennar.
Hún sinnti m.a. hreingerningum á
heimilum systkina minna og ým-
issa annarra sem haft höfðu spurn-
ir af vinnubrögðum hennar. Laufey
var mikill vinnuforkur, fljót að
klára það sem gera þurfti, en þó
vandvirk. Ekki varð ég vör við að
henni yrði nokkurn tíma misdæg-
urt, sennilega ekki látið það eftir
sér að verða veik.
Á heimili okkar Gunnars kom
Laufey reglulega til ýmissa hús-
verka, allt frá þeim degi sem áður
er nefndur og þar til fyrir um ári að
heilsu hennar þraut.
Þrátt fyrir fítonskraft Laufeyjar
til allra verka var hún alltaf tilbúin
að spjalla og sinna því heimilisfólki
sem þurfti að sinna. Enda var hún
elskuð og dáð af börnunum. Laufey
var einstaklega hlý kona og glað-
leg, vel greind og fylgdist með af
áhuga því sem var að gerast í þjóð-
félaginu.
Seinustu árin reyndist hún mér
mjög dýrmæt. Hún kom vikulega.
Þá hafði hægst um verkin, og hún
var eins og ávallt fljót að gera það
sem gera þurfti. Síðan brugðum við
okkur í sund og spjölluðum um
heima og geima fram eftir degi.
Ég sakna þessara stunda. En ég
er líka þakklát fyrir að hafa átt
þessa góðu vinkonu.
Megi Guð blessa minningu Lauf-
eyjar.
Vala Ásgeirsdóttir
Thoroddsen.
Laufey var tengd tilveru okkar
frá fyrstu tíð. Hún var traust og
heilsteypt kona sem alltaf var glað-
leg í viðmóti og tilbúin að tala við
okkur. Tryggð hennar hélst þótt
árin liðu, og hún fylgdist af áhuga
og hlýju með lífshlaupi okkar
systkinanna og maka alla tíð.
Við viljum einnig þakka innilega
fyrir 60 ára vináttu og tryggð
Laufeyjar við móður okkar, Völu.
Ásgeir og Sigríður Hall-
dóra, Sigurður og Sigríður,
Dóra, María Kristín og
Guðmundur.
Ég vil þakka Laufeyju alla henn-
ar hjálp og trygglyndi um margra
ára skeið. Hún reyndist mér og
ekki síður foreldrum mínum mikil
og ómetanleg stoð.
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldu Laufeyjar.
Blessuð sé minning góðrar konu.
Sigríður Halldóra.
Í mínum huga er Laufey hluti af
fjölskyldunni minni. Frá því ég
man eftir mér var hún einn af föstu
og öruggu stólpunum í fjölskyldu-
lífinu. Hún bjó og vann hjá móð-
ursystur minni Völu og manni
hennar Gunnari þegar hún fluttist
sem ung stúlka frá Ólafsfirði.
Árin liðu og síðar kom Laufey til
mömmu minnar, Bjargar Ásgeirs-
dóttur, einu sinni í viku og þær
tvær sinntu þrifum á stóru heimili
eins og tveir stormsveipir. Sam-
vinna þeirra var alltaf góð og sterk
vinátta var þeirra á milli.
Kaffitímarnir sem þær tóku sér
eru mér, sem stóð utan við aðal-
aðgerðirnar, mjög minnisstæðir.
Mamma hafði alltaf eitthvað gott
með kaffinu. Þegar kaffidrykkju
lauk var bollunum hvolft og eftir
viðeigandi hringi yfir höfði voru
þeir settir á ofninn til þerris. Alls
konar rendur, stólpar, hringir og
punktar komu fram í þurrum kaffi-
bollunum og út úr öllum þessum
táknmyndum las Laufey fyrir okk-
ur unga fólkið í fjölskyldunni hvað
beið okkar í framtíðinni. Alltaf var
jafn spennandi að heyra hvað hún
hafði að segja því margreynt var að
hún var mjög sannspá.
Einnig var mjög gaman og
skemmtilegt að hlusta og taka þátt
í spjalli stormsveipanna tveggja því
báðar höfðu fastmótaðar skoðanir á
öllu milli himins og jarðar. Laufey
kom sterk inn. Hún lá ekki á skoð-
unum sínum. Hún fylgdist mjög vel
með þjóðmálum. Laufey skóf ekki
utan af hlutunum.
Í veikindum mömmu var Laufey
einn af máttarstólpum okkar syst-
kinanna og pabba. Eftir að mamma
dó var hún kjölfestan í heimilis-
haldi pabba.
Ég vil þakka Laufeyju margra
áratuga tryggð og vináttu við for-
eldra mína og okkur systkinin. Ég
vil einnig þakka henni fyrir allar
góðu og skemmtilegu stundirnar
sem hún veitti okkur.
Hjartanlegar samúðarkveðjur
sendi ég til allra afkomenda Lauf-
eyjar og Sigurðar.
Blessuð sé minning góðrar
atorkukonu.
Dóra Pálsdóttir.
Vikuleg koma Laufeyjar Gott-
liebsdóttur á heimili okkar í Háu-
hlíð var fastur punktur í tilverunni
um langt árabil. Hún hafði starfað
hjá afa okkar og ömmu og hélt
áfram störfum hjá foreldrum okkar
í um þrjátíu ár. Fimmtudagur var
dagur Laufeyjar, og gladdist hún
við ef annað okkar eða við bæði
vorum heima við og tókum þátt í
störfum hennar.
Það voru ófáar gáturnar sem
lagðar voru fyrir Laufeyju, og allt-
af lagði hún sig fram við að taka
þátt í leikjunum. Svo var sest niður
og drukkinn kaffisopi, og þá urðu
oft fjörugar umræður. Laufey
veitti okkur sýn á ýmsa þætti þjóð-
lífsins sem við hefðum líklega ann-
ars ekki velt jafn mikið fyrir okkur.
Hún hafði ákveðnar skoðanir og lá
ekki á þeim. Það var ávallt spenn-
andi að hlusta á hana tjá sig um
þjóðmálin.
Eftir að Laufey hætti störfum á
heimili foreldra okkar heimsóttum
við hana á heimili hennar í Breið-
holti og héldum áfram að ræða
þjóðmálin og áhugamálin. Sömu-
leiðis var heimili Laufeyjar fastur
viðkomustaður á aðfangadag, og
gáfum við okkur tíma til að setjast
niður í eldhúsinu hjá henni og
þiggja hressingu.
Það er með miklum söknuði sem
við minnumst allra ánægjulegu
stundanna með Laufeyju, sem var
okkur sem önnur amma alla tíð.
Sigríður Sól Björnsdóttir,
Bjarni Benedikt Björnsson.
LAUFEY
GOTTLIEBSDÓTTIR
Helluhrauni 10, 220 Hfj.
Sími 565 2566
Englasteinar
Legsteinar
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina