Íslendingaþættir Tímans - 07.02.1973, Blaðsíða 7

Sigurður Stefánsson
ljósmyndari
Sigurður var fæddur á Akureyri 10.
jan. 1918 og mun hafa verið á Akureyri
fyrstu ár ævi sinnar. Frá átta ára aldri
til fermingar ólst hann upp aö Kálf-
borgará i Bárðardal, og siðan var
hann á ýmsum bæjum i Bárðardal til
tvitugsaldurs.
Hann kvæntist ungur Höllu Kristins-
dóttur, ættaðri úrEyjafjarðarsýslu, og
eignuðust þau tvær dætur. A þeim ár-
um var hinn mikli vágestur berklarn-
ir, hviti dauðinn, hvað skæðastur á
Norðurlandi. Sigurður og Halla i blóma
æksu sinnar, fengu aö kenna á þvi.
Bæði tóku þau veikina, og lézt Halla úr
henni eh Sigurður þurfti að dvelja á
Kristneshæli i niu ár, og gekk á þeim
tima undir mikla aðgerð, og varð hann
aldrei samur maður likamlega eftir
það. A Kristneshæli kynntist hann
eftirlifandi konu sinni, Guðrúnu Krist-
jönu Armannsdóttur, mikilhæfri og
gáfaðri konu ættaðri úr Vopnafirði.
Hún var einnig berklasjúklingur. Þau
gengu i hjónaband árið 1956 og dvöldu i
nokkur ár sem vistmenn á Vinnuheim
ilinu að Reykjalundi. Siðan fluttu þau
til Reykjavikur og i Kópavog og
dvöldu þar til ársins 1965. A þeim ár-
um nam Sigurður ljósmyndaiðn, sem
hugur hans hafði lengi staðiö til, og
þeim hjónum fæddust tveir efnilegir
synir.
Vorið 1965 fluttust þau til Akureyrar
og settu á stofn „Ljósmyndastofuna
Filman”, sem allir á Akureyri kannast
við. Undruðust margir þann dugnaö og
kjark, sem tvær heilsulitlar mann-
eskjur sýndu, að leggja út i slikt með
tvær hendur tómar og bjartsýnina eina
það var humor hans. eða skopskyn.
sem var hárbeitt og hitti beint i mark.
Slikt grunaði fáa. að þessi alvarlegi.
settlegi maður ætti slikt til.
Magnús átti við vanheilsu að striða
niörg undanfarin ár. Kallið mikla kom
þvi engum á óvart. sem vissi hvernig
heilsa hans var.
Og nu er hann horíinn. einn úr hópi
aldamótakynslóðarinnar sem vildi lifa
samkvæmt kjörorðinu ..Islandi allt”.
Ég sakna þin. 1 guðs friði.
Agúst Vigfússon.
að veganesti. Allt gekk þó vonum
framar og nú voru mestu fjárhags-
örðugleikarnir að baki og þau búin að
eignast góða ibúð og rekstur ljós-
myndastofunnar öruggur.
En vegir Guðs eru órannsakanlegir.
S.l. sumar fór heilsu Sigurðar að
hraka, en hún hafði aldrei verið sterk.
Arin á Akureyri höfðu verið erfið, og
Sigurður var ekki vanur að hlifa sér
við vinnu, vann stundum meira en
þrek og kraftar leyfðu. Einnig hafa
áhyggjur og fjárhagslegir örðugleikar
gert sitt til að brjóta niður líkamlegt
þrek hans. 1 haust, sem leið gekk hann
undir mikla skurðaðgerð. Hann komst
til fótaferðar, en auöséð var, að kraft-
ar hans voru á þrotum. í desember var
einsýnt að hverju dró. Siðustu vikurn-
ar lá hann á Akureyrarspitala,
stundum mikið þjáður. Hann andaðist
þann áttunda jan. s.l.
Kynni okkar Sigurðar hófust að
Kristneshæli árið 1949, en þá vorum
við þar báðir sjúklingar. Siöan hafa
leiðir okkar legið saman og samhliöa á
margan hátt, á Reykjalundi.i Reykja-
vik, Kópavogi og siðan þau hjón fluttu
til Akureyrar hefur samband okkar
haldizt engu siður en þó að styttra væri
á milli.
Lif Sigurðar var á margan hátt
braut þyrnum stráö. 011 hans beztu ár
var hann á heilsuhæli eða sjúkrahúsi.
Slikirstaðireru tæplega til þess fallnir
að glæða bjartsýni eða trú á sjálfan
sig, en Sigurður virtist styrkjast við
hverja raun, og bjartsýni hans og
kjarkur var óbilandi, á hverju sem
gekk.
Vitur maður hefur sagt, að erfiðleik-
ar og vonbrigði, séu leiö Guðs til að
prófa sálastyrk einstaklingsins, og að
enginn raunverulegur andlegur þroski
náist, nema gegnum þjáningu. Ég trúi
þvi, að þessi vitri maður hafi haft
nokkuð til sins máls, og þá er það vissa
min, að Siguröur hefur fengið háa ein-
kunn á þvi prófi, sem við öll erum að
ganga i gegn um. Sigurður hafði gegn
um reynslu áranna lært að greina, þaö
sem varanlegt gildi, hefur, frá þvi sem
aðeins er stundlegt. Með þvi að leggja
rækt við þá hluti i eigin sálarlifi er von
til aö bæta megi þennan heim. „Hver
sem bæta vill heiminn, byrji á sjálfum
sér”. Þennan sannleika skildi Sigurð-
ur og tileinkaði sér.
Nú þegar vegir skilja votta ég ekkj-
unni og sonunum tveir alla mina sam-
úð, og kveð Sigurð Stefánsson i þeirri
vissu, að dauðinn er ekki endir alls,
heldur upphaf fullkomnara lifs, og að
handan móðunnar miklu hittum við
aftur þá, sem við höfum bundið vináttu
við hér á þessu tilverustigi.
1 Guðsfriði.
Ævar Jóhannesson
Ljósmyndarafélag tslands vottar
minningu Sigurðar Stefánasonar virð-
ingu sina og þakkar honum störf hans i
þágu Ljósmyndarafélags tslands á
liðnum árum. Félagið vottar ekkju
hans Guðrúnu Kristjönu Armanns-
dóttur, ása'mt sonum þeirra, dýpstu
samúð við andlát hans og jarðarför.
Þórir Óskarsson
Jón Ormsson
Framhald af bls. 8.
ust upp i sambýli við afa sinn og ömmu
öll sin bernskuár.
Ég sá frænda minn siðast á jóladag,
þegar ég heimsótti hann á heimili
hans, en hann hafði fengið að fara af
sjúkrahúsinu á aðfangadag og fór
þangað aftur til uppskurðar á 2. dag
jóla. Var hann á góðum batavegi eftir
uppskurðinn, er kallið kom snögglega.
Þegar ég kvaddi Jón á jóladag, var
hann þrátt fyrir veikindi sin hress að
vanda og gerði ekki mikið úr þeim.
Var ég þvi farinn að vona, að vel
mundi til takast og vinir hans fengju
að sjá hann aftur á ferli hressan og
glaðan, en það fór á annan veg. Sann
ast hér sem oftar, að enginn má sköp-
um renna.
Ég votta Sigriði og Jóni Aðalsteini
og fjölskyldu hans innilega samúð
mina, fjölskyldu minnar og foreldra,
sem öll þökkum fyrir að hafa fengið að
njóta samfylgdarinnar við hann, og
geymum við i huga okkar bjartar
minningar um liðna tið.
Blessuð sé minning hans.
Sverrir Einarsson.
islendingaþættir
7