Íslendingaþættir Tímans - 01.03.1973, Blaðsíða 1

ÍSLENDINGAÞJETTIR
m
Fimmtudagur 1. marz 13. tölublað 6. árg. Nr. 98 TIMANS
Pétursson
Séra Jön
prófastur Kálfafellsstað
F. 1. marz 1896.
D. 23. janúar 1973.
Mér finnst orð Páls postula ( siðara
Korintubréfi eiga vel við sem einkunn-
arorð sira Jóns Péturssonar, prófasts-
ins og prestsins frá Kálfafellsstað i
Suðursveit. Orðineru þessi: „Ekki svo
sem vér drottnum yfir trú yðar, heldur
erum við samverkamenn að gleði
yðar. Þvi að i trúnni standið þér”. (2.
Kor. 1.24.)
Svo geðrikur og ákveðinn sem sira
Jón Pétursson prófastur var, þá var
hitt samt einkenni hans meira, að
glæða og örva annarra hug, leitast við
að skynja þá kviku, sem með öðrum
bærist og eiga sinn þátt i að búa mönn-
um þann fögnuð, sem fæst, þegar þeir
fá að njóta sin, þá gleði, sem er ávöxt-
ur sannrar trúar á lif og guðdóm.
Þau eiga lika vel við um slra Jón
Pétursson eftirmælin, sem sira
Matthias Jochumsspn orti um afa hans
og alnafna, Jón Pétursson háyfirdóm-
ara, sem dó sama árið og sira Jón
fæddist, árið 1896. Þar eru þessi
erindi:
Hniga hundruðum, —
er hallar öldu —
náttljós Guðs
mót nýjum degi.
Vel er vakað,
veriö og farið
heiiar i haf
helgar stjörnur.
Gott er að gleöjast
Guðs í heimi;
ferst ei fis,
þótt fati skipti,
eilifö — eilifð
ábyrgðarlög
sól og ar
saman binda.
Gott er að gleðjast
Guðs f heimi,
Ljúfa Ljós,
þótt liðir undir,
þótt nótt næði
við norðurhjara,
það eru viðbrigði,
þegar væntum dags.
„Guðfræði vonarinnar”er sú stefna
kölluö, sem á allra siðustu árum hefur
sett svip á umræður og rökræður trú-
aðra manna á Vesturlöndum. Guð-
fræði vonarinnar leitast við að kalla
menn aftur til vitundar um gildi bjart-
sýninnar, að i dýrum draumum er fal-
ið afl að láta þá rætast, en i myrkum
hug býr harla oft vonleysi og uppgjöf.
Ég veit, að það væri sizt hinum látna
bróður, svila minum og góðum vini
að skapi að harmatölur væru fluttar
við andlát hans. Svo litt sem hann leit
á það sem þjónshlutverk prestsins, að
drottna yfir trú og gera hugsanir og
hugmyndir annarra að markleysu, eins
eðlilegt og sjálfsagt fannst honum
það, að leggja sig fram um að auka
fögnuð, vera „samverkamaður að
gleði ” að hver samfundur mætti
skilja eftir bjarta minning. — Meðan
heilsa entist og kraftar var þaö yndi
sira Jóns mest að sjá gleðiglampa i
augum samferðamannanna.
Eitt var samt sem áður öruggust
vissa hans: f trúnni stöndum vér. —
Trúin er sigurafl. Hún opnar undra-
veröld. „Sá, sem litur lifið augum trú-
arinnar, veit að engu er hætt, að jafn-
vel þótt vorytri maðurhrörni dag frá
degi, þá endurnýjast vor innri
maður.” Lifið er i hendi almættiSj sem
ann og umbreytir.
„Ekki svo sem vér drottnum yfirtrú
yðar, heldur erum við samverkamenn
að gleði yðar. Þvi að i trðnni standið
þér”.
II.
Sira Jón Pétursson fæddist að Kálfa-
fdllsstað i Suðursveit 1. marz áriö 1896
og var þvi á 77. aldursári, er hann lézt
að sjúkraheimilinu að Sólvangi i Hafn-
arfirði 23. janúar siðastliðinn.
Sira Jón Pétursson fæddist foreldr-
um sinum sem óskabarn. Hann var
yngstur fjögurra systkina og eini
drengurinn i systkinahópnum. Hann
einn fæddist lika i Suðursveit, systurn-
ar þrjár sem eldri voru: Jóhanna Sig
þrúður, Jarþrúður og Elisabet fæddust
allar á Hálsi i Fnjóskadal, en þar hafði
faðir þeirra sira Pétur Jónsson áður
gegnt prestsþjónustu—Af þeim syst
kinunum fjórum er nú aðeins yngsta
systirin á lfi, frú Elisabet Jensen, sem
búsett er i Danmörku.
Foreldrar sira Jóns Péturssonar
voru sira Pétur Jónsson og frú Helga
Skúladóttir kona hans. Að sira Jóni
stóðu merkar ættir bæði að föður og
móður. Sjálfur sór hann sig meir i
föðurætt. Faðir hans var i senn afkom-
andi hins merka prófasts á Viðivöllum
i Blönduhlið sira Péturs Péturssonar,
sem þekktur var af sonum sinum