Íslendingaþættir Tímans - 09.05.1973, Blaðsíða 7

Ingiríður Eiríksdóttir
Inga í Ási — öðru nafni — Ingiriður
Eiriksdóttir, er horfin okkur, lézt 19.
des. 1972, eftir mjög stutta legu og var
jarðsungin að Ási 30. des. 1972.
Inga fæddist að Minni-Völlum i
Landssveit, 14. des. 1884 og voru
foreldrar hennar þau hjónin Eirikur
Eyjólfsson, ættaður frá Langholti i
Hreppum og Ingveldur Eiriksdóttir
frá Haukholtum i Hrunamannahreppi.
Systkinin voru 14, en Inga var yngst
þeirra. Efnahagur var þröngur, enda
ekki fátitt á þeim timum og lifsbarátt-
an var hörð. Þessi barnahópur missti
föður sinn árið 1885 og var Inga þá á
fyrsta árinu. — Móðir þeirra hélt samt
áfram búskap með börnum sinum, eft-
ir lát mannsins og bjó hún á Minni-
Völlum til ársins 1899, eða i um 14 ár.
Allir urðu að vinna hörðum höndum i
óbifanlegum ásetningi að ná heiðar-
legum sigri. — Geta má þess, að á
þessum árum lá nærri að mestur hluti
gróins lands i Landssveit og Rangár-
völlum eyddist, vegna uppblásturs.
Akvörðun ekkjunnar og barnanna um
áframhaldandi búskap, sýnir þvi ein-
beittan baráttuvilja og samheldni fjöl-
skyldunnar. Mér er sagt, að á þessu
heimili hafi alla tið rikt heilbrigð lifs-
gleði, bjartsýrii og góðvild. Bærinn var
i þjóðbraut og var gestrisni við-
brugðið. 1 svona umhverfi ólst Inga
upp og þetta var hennar fyrsti skóli
lifsins.
Þegar móðir hennar hættir búskap
flyzt Inga fyrst til systur sinnar að
Þjórsártúni, en siðar yar hún á vetrum
i Reykjavik, en oftast á sumrin hjá
systur sinni á Þjórsártúni,- Þær syst-
ur voru sérlega samrýn.dar. (A Þjórs-
ártúni kynntist Inga eiginmanni sin-
um, Guðjóni Jónssyni, sem þá var
byrjaður búskap i Ási i Asahreppi, og
giftustþau vorið 1911. Siðan hefur Inga
búið i Ási, en mann sinn missti hún 2/6
1965.
Guðjón var alveg sérstaklega mikill
félagshyggjumaður, sem lengst af var
i fararbroddi hverskonar málefna
fyrir sveit sina og stétt. Það hlóðust
þvi fljótlega á hann mikið af störfum,
fyrir almenning, og þurfti hann þvi oft
að vera i ferðalögum, um lengri og
skemmri tima. Oft lenti þvi mikið á
Ingu, ásamt börnum þeirra, að sjá um
búskapinn, þegar bóndinn var að
heiman.
Gestrisni þeirra hjóna var með ein-
dæmum mikil, enda oft gestkvæmt i
Asi og bærinn i þjóðbraut.
Þau hjónin eignuðust 5 börn og eru
þau:
Hermann Guðjónsson, fulltrúi i Rvk.
giftur Laufeyju Helgadóttur, Guðrún,
ráðskona hjá bróður slnum i Asi,
Eirikur, bóndi býr i Asi, Inga, gift
Magnúsi Jónassyni, verkstj. i
Rvk. Haukur, húsasmiður, giftur Dag-
mar Helgadóttir.
Þau hjónin áttu miklu barnaláni að
fagna.. — Inga var þeim kostum búin,
að hún lifgaði umhverfi sitt, með glað-
værð og bjartsýni. Hún var mjög orð-
vör og talaði aldrei illa um nokkurn
mann, en væri einhver til umræðu,
sem hallað var á, var hún fijót að fara
i vörn og bera fram kosti mannsins. —
Það varð þvi þannig, að með þvi að
hallmæla manni i hennar nálægð, fékk
maður fram kosti hans. Inga var hlé-
dræg og lét aldrei á sér bera, hún var
hin islenzka sveitakona, sem hlúir og
styður að börnum, bónda og búi,
konan, sem alltaf er vinnandi, fyrst á
fætur, siðust i rúmið, — er lifið sjálft,
uppspretta og skjól heimilisins, —
þangað sem allir sækja sinn kraft og
lifsfyllingu. — Hún er eins og sjálf
moldin, sem gefur gróðrinum lif, og
festir, svo hann fjúki ekki i fyrstu
vindhviðu. Maður sér ekki moldina,
vegna gróðursins — veit aðeins, að hún
er þarna — og ef hún væri ekki, þá væri
heldur ekkert lif. Inga átti allt þetta i
sér. Hún þurfti aldrei að látast, þvi
skapgerð hennar ver hrein og tær.
Inga hafði látlausa og sterka Guðs-
trú og i hennar huga var enginn dauði
til — aðeins tilfærsla.
Inga hvilir við hlið eiginmanns sins,
— nokkur skref frá bænum, þar sem
hún bjó allan sinn búskap.
Eitt af þvi bezta sem hægt er að taka
með sér, út fyrir gröf og dauða, tel ég
vera góðan hug samferðamannanna,
ásamt þvi, að komast með þroskaða
sál i gegnum þetta jarðlif. Ég tel, að
Inga fái góðan hug allra, sem hana
þekktu og um andlegan þroska hennar
efast ég ekki.
Ég vil að lokum votta öllum að-
standendum innilega samúð.
Hux ley ólafsson.
Tvær villur slæddust inn i grein um
Sigurfinn Guðnason i 25 tbl. Is-
lendingaþátta. Nafn Sigurfinns mis-
ritaðist i fyrirsögn og stóð þar Sigfinn-
ur. Þá var þremur orðum ofaukið i
annarri málsgrein: Nokkru fyrir há-
degi 23. marz fregnaði ég andlát vinar
mins, Sigurfinns Guðnasonar frá Star-
dal á Stokkseyri, að hann hafði látizt af
slysförum kvöldi áður. Ég trúði þessu
ekki, (Ekki var það,) að ég vissi, að
hann væri dauðlegur eins og aðrir
menn, heldur hitt, að maður með aðra
eins sjónvidd og verkhyggni skyldi
falla þannig fyrir sverði dauðans.
Feitletruðu orðin i sviganum áttu ekki
að standa.
islendingaþættir
7