Íslendingaþættir Tímans - 25.10.1973, Blaðsíða 4

Rangar íölublaðamerkingar
Nokkrar villur hafa slæðzt inn i tölublaða-
merkingu íslendingaþátta að undanförnu, og
er söfnurum bent á að kynna sér, hvort þeir
hafi öll tölublöðin, þótt ekkert virðist vanta inn
i hjá þeim i samræmi viðmerkingu blaðanna.
Fyrsta villan varð fimmtudaginn 20. septem-
ber. Það blað átti að vera 52. tbl. og nr. 137, en
var merkt 51. tbl. nr. 137. Siðan hefði blaðið 27.
september átt að verða 53. tbl. nr. 138, blaðið 4.
okt. 54. tbl. nr. 139 blaðið 11. okt. 55. tbl., nr. 140
og að lokum blaðið 18. okt. 56. tbl. nr. 141 og er
það rétt merkt. Það eru þvi tvö blöð nr. 136 og
bæði 51. tbl. Á forsiðu fyrra blaðsins er grein
um Sveinbjörgu Magnúsdóttur, en um Kristinu
S. Kristjánsdóttur á þvi siðara. Tvö blöð eru
einnig nr. 138 og bæði 52. tbl. í þvi fyrra er grein
um Eyjólf J. Brynjólfsson á forsiðu, en um Val-
mund Björnsson á þvi siðara. Ekkert blað var
svo merkt 55. tbl. nr. 140, er skekkjan var
leiðrétt.
löngum eyddi hún þar leyfisdögum
sinum Foreldra sinastuddi hún eins vel
og hún gat meðan þau lifðu, og bezt, er
mest reyndi á. Systkinum sinum var
hún hin styrkasta stoð, ef á þau hallaði
i iifsbaráttunni. Hún eignaðist engin
börn, en öll nutum við, systkinabörnin,
möðurlegrar umhyggju hennar frá
fyrstu tið. Heimili hennar stóð okkur
opið, ef á þyrfti að halda og mörg
okkar dvöldu á hennar vegum stund og
stund, bæði á Akranesi og eins i
Heykjavik, eftir að hún fluttist
þangað. Ættræknin var rik i fari
hennar. Hún fylgdist vel með
fjarskyldum ættingjum, kunni góð skil
á lifsferli þeirra og kappkostaði að
hafa við þá samband, svo bönd skyld-
leikans rofnuðu ekki að fullu.
Það var fjarri hennar eðli aðhasla
sér völl i fremstu röð eða halda verk-
um sinum á lofti. 1 kyrrþey vann hún
með nál eða prjónum, við vefstólinn
eða knipplingabrettið. Mörgum stúlk-
unum leiðbeindi hún um ævina og mun
árangur af þvi starfi sjáanlegur viða
á heimilum á Akranesi. Helgiklæði i
Borgarkirkju eru hennar verk.auk
ýmissa muna, er hún gaf á byggðar-
safnið i Borgarnesi og
halda munu á lofti verkkunnáttu
hennar og listfengi.
Anna var fædd að Jarðlangsstöðum
29. nóv. 1899. Hún fluttist fárra ára
gömu! með foreldrum sinum að öl-
valdsstöðum, þar sem hún ólst upp til
fullorðinsára. Um tvitugsaldur sigldi
hún til Danmerkur i atvinnu- og
menntunarleit. Lagði hún stund á ýmis
störf og stundaði jafnframt nám bæði i
matreiðslu og hannyrðum. Að 7 árum
liðnum kom hún aftur til islands
og dvaldi hér næstu ár. En útþráin
seiddi. Alþingishátiðarárið kom
farþegaskip til Reykjavikur með gesti
á hátiðina frá Vesturheimi. Flestir
farþeganna voru Vestur-lslendingar.
sem komu til að lita land forfeðranna
augum og hitta vini og kunningja.
önnu bauðst far með þessu skipi
vestur um haf, og hafnaði hún ekki
tækifærinu. Hún settist fyrst að i
Kanada, en tók sig upp þaðan stuttu
siðar og hélt suður yfir landamærin til
Bandarikjanna ásamt vinkonum
sinum. Ekki hafði hún þá fastan
ákvörðunarstað i huga, en lét Guð og
lukkuna ráða ferð sinni. Að sið for-
feðra okkar hélt hún i vesturátt og
hafnaði að lokum i Los Angeles við
Kyrrahaf. Dvöl hennar i þeirri borg
varð lengri en fyrst hafði verið
ætlað. þvi að hún kynntist manni af
enskum ættum, Douglas Burton að
nafni. Þau giftust og bjuggu þar i borg
meira en 30 ár i hamingjusömu hjóna-
bandi. Störfuðu þau löngum við
fyrirtæki, sem framleiddi fatnað.
Sfðustu á ævinnar átti Douglas við
mikla vanheilsu að striða og annaðist
Anna hann af mikilli nærfærni þar til
yfir lauk. Hann andaðist árið 1967.
Ekki varð þeim hjónum barna auðið.
En ,,römm er sú taug'\...öll þau ár,
sem Anna dvaldi ytra. var hugurinn
heima á tslandi. Hún hélt nánu
sambandi við systkini sin fékk stöðugt
fréttir að heiman og fylgdist vel með
öllu. er þar gerðist. Ekki mun hún hafa
flikað þeim hugsunum sinum eða haft
hátt um þær. enda ekki hennar vani.
Þótt viljinn væri fyrir hendi, leyfði
efnahagurinn ekki, að skreppa heim til
Islands, þótt ekki væri nema stutt
stund. En þegar eiginmaðurinn var
allur. voru lika þau bönd brostin, sem
bundu hana i hinni fjarlægu álfu. Seldi
Leiðrétting
Prentvillur i minningargrein um
Jónu Guðmundsdóttur frá
Görðum i Islendingaþáttum 11.
okt. bls 8: 13. lina að ofan i fyrsta
dálki
kappsmaður, á að vera kappsam-
ur.
8 lina að ofan i siðasta dálki:
fasleysi, á áð vera: falsleysi.
hún þvi þær eigur sinar, sem hún flútti
ekki með sér og kom til Islands
sumarið 1969 nokkru fyrir 70 ára
afmæli sitt, eftir 39 ára fjarveru.
Ætlunin var að eyða siðustu ævi-
árunum hérheimai skjóli ættingja og
vina. En oft snúast málin öðruvisi en
ætlað er. Skömmu eftir heimkomuna
kenndi Anna þess meins, sem dró hana
til bana. Hún hafði þó tækifæri til að
heimsækja bernskustöðvar sinar, hitta
gamla kunningja og lita gamla og nýja
ættingja augum. Eitt ár fékk hún að
lifa hér, en 28. ágúst 1970 andaðist hún
i Landspitalanum eftir mikla og haröa
baráttu.
Kvnni okkar önnu urðu ekki löng, en
mér duldist ekki seiglan og þrótturinn
i fasi hinnar grannvöxnu, hæglátu
konu. Þar var einnig að finna ástina til
landsins, sem ól hana og hún leit ávallt
á sem sitt eina, þótt hún dveldi meira
en hálfa ævina i fjarlægu landi og væri
rikisborgari þess.
Meðan þær systur báðar lágu
banaleguna, kom ég til þeirra i heim-
sókn. Óefað vissu þær báðar, að hverju
dró, en eftir á undraðist ég, að það var
ekki að merkja á svip þeirra eða lát-
bragði. Veganestið frá foreldrahúsun-
um hafði ekki brugðizt. Þær áttu á
góðu von.
Blessuð sé þeirra minning.
Tómas Einarsson
4
islendingaþættir