Íslendingaþættir Tímans - 02.11.1974, Blaðsíða 15

Íslendingaþættir Tímans - 02.11.1974, Blaðsíða 15
© Sigríður 70 ára: Oktavía Gísladóttir Oktavia Gisladóttir hjúkrunarkona varð sjötug 10. þ.m. Ég er ekki svo fróður um uppruna og sögu Oktaviu sem þyrfti, til að gera grein fyrir æviferli hennar. Þó veit ég að hún er fædd á Litla-Armóti i Hraun- gerðishreppi i Árnessyslu, en þar bjuggu foreldrar hennar, hjónin Gisli Þórðarson og Oddný Oddsdóttir. Próf úr hjúkrunarskólanum tók Oktavia 1935 en var siðan um stund við framhaldsnám i geðveikrahjúkrun á Kleppi. Siðan vann hún um hrið við sjúkraskýli i Ólafsfirði en fór til Isa fjarðar 1936 og hefur átt þar heima siðan. Hún vann þar i sjúkrahúsinu sem hjúkrunarkona árin 1936-’38 en var siðan forstöðukona elliheimilisins á Isafirði 1938-’40. Sumarið 1940 giftist hún Jóni A. Jó- hannssyni frá Auðkúlu, sem þá var lögregluþjónn en siðar skattstjóri. Sið- an hefur hún sinnt húsmóðurstörfum, en þó annaðist hún skólaeftirlit 1943- ’44, og var starfandi hjúrkunarkona i sjúkrahúsinu 1959-1963. Þau hjón eiga þrjár dætur sem ólust upp hjá þeim og nú eru þær allar giftar, — tvær á Isa firði en ein i Reykjavik. Þessi afmælisminning er engan veg- inn skrifuð til að rifja þetta upp. En siðustu 15 árin má kalla að ég hafi ver- ið heimagangur i húsi Oktaviu og á þaðan margs að minnast og góðs. Oktavia er hispurslaus og einörð i tali en hjartahrein kona, sem dægurþref ýmisskonar festir ekki á. Henni þykir það ekki stórmannlegt að fara i fýlu eða fá móðursýkiskast út af kosninga úrslitum og þvi er oft blessunarlega hressandi að umgangast hana. Hitt er á þó ekki minna vert, að henni er það gefið að fjalla um andstæðinga án þykkju og beiskju og er ekki ofmælt að slikur félagsskapur sé liklegur til sálu- bótar. Oktavia hefur siðustu árin borið erfiða fötlun, þó að hún tali fátt um og kveinki sér litt og taki þeirri manndómsraun æðrulaust. Það er sú manngerð sem ég hrósa happi að hafa fengið að kynnast og sjálfs min vegna óska ég þess, að þau kynni megi verða alllengi enn. Hitt verður aldrei aftur tekið, að það eru margir fleiri en ég, sem nú eiga margar góðar og kærar minningar frá heimili þeirra Jóns og Oktaviu og eru og verða þakklátir fyrir þær meðan minni endist,— H.Kr ættfólk sitt. Sérstaklega hafði hún gott samband við Ingibjörgu á Litlu- Brekku, i Reykjavik. Þær Ingibjörg voru hálfsystkinabörn. Faðir Ingi- bjargar var hálfbróðir Sigriðar Eiriksdóttur, móður Sigriðar, Þegar Ingibjörg dó hélt hún áfram sambandi við börn hennar, systkinin i Litlu- Brekku, þau Sigriði, Addbjörgu, Guðriði, Guðrúnu, Jón, Maris og Eðvarð alþingismann. Þótti Sigriði mjög vænt um, hve þau voru henni góð frændsystkini. Það hafa margir dvalið i Lindarbæ og bæjunum i Vetleifsholtshverfinu þau rúm 70 ár, sem Sigriður dvaldist þar. Nú að leiðarlokum minnast þeir, sem eru enn á lifi, hennar með virðingu, vinsemd og söknuði. En enginn þó meir en heimilisfólkið i Lindarbæ , bræðurnir Ólafur og Þórður og Svana. Ekki siður munu sakna hennar ólafia Sumarliðadóttir og heimili hennar, sem sýndi Sigriði sérstaka umhyggju og vinsemd á efri árum hennar. Þegar Sigriður kom að Lindarbæ var ég ekki fæddur. Eg man þvi ekki eftir heimili foreldra minna án hennar. Þegar ég man fyrst eftir mér var hún þegar orðin skapandi þáttur i heimilinu. Hún hefir þvi vafalaust skilið eftir sina drætti i uppeldi minu. Hún vissi að öll verk eru góð, sé þeim vel skilað. Það er gott að læra af sliku fólki. Að siðustu þakka ég Sigriði allt, sem hún gerði fyrir foreldra mina, allt sem hún gerði fyrir okkur systkinin, og börn okkar, allt sem hún gerði fyrir Lindarbæjarheimilið. Blessuð sé minning hennar. Ragnar ólafsson ® Ingvar hér I sveit og hlöðu við. Þarna er hægt að bera saman gajnla og nýja timann. Ar eftir ár og áratug eftir áratug hefur Ingvar unnið að jarðrækt árlega oft ekki mikið I einu, en alltaf framhaldið. A þvi sviði virðist hann hafa tileinkað sér þá kenningu, að þróun er betri en bylting. Allt, sem farið hefur á milli okkar Ingvars, er gott. Okkur hefur aldrei boriöneittá milli. Hann er sanngjarn i öllum viðskiptum og enginn smámunamaður. Hann skrifaði á vixla fyrir mig, þvi að ég hef aldrei haft neitt fjármálavit. Ef eitthvað vantaði á minu heimili var það sótt að Hóli, þvi að þar var flest til, sem bú íslendingaþættir þurfti með. Ingvar er gestrisinn og kann vel að taka á móti gestum. Hann er hlýlegur i viðmóti og sviphýr, glöggur i frásögu og viða heima. Ekki hefur hann brúkað tóbak eða vin, en stundum hefur hann eigi að siður átt vin og vindla handa gestum. Aður var það siður að fylgja gestum' úr hlaöi, sem kallað var. Ég man það vel frá fyrri tið, þegar Ingvar gekk meö mér út að Gróf, sem er mitt á milli Hóls og Sveinsstaða. Við ræddum ekki um það, hvort hross hefði farið yfir merkin. Við ræddum um landsins gagn, félagsmál og sitthvað fleira, sem við kom mannlegu lifi. Ég hef nú lýst Ingvari á Hóli nokkuð, en einum mannkosti hans vil ég þó sizt gleyma. Hann er svo orðvar um náungann, að til fyrirmyndar má telja. Ég flyt þessum gamla og góða vini minum beztu þakkir og árnaðaróskir. Mér finnst, að hann hafi verið gæfu maður, þrátt fyrir mótgang fyrri hluta ævinnar. Hann er ekki með þvi skaplyndi að vilja leita gæfunnar i fjarlægð. Á þeim slóðum, þar sem forsjónin leiddi hann til sætis, hefur hann viljað ,,kenna til i stormum sinna tiða”. 14. október 1974 Björn Egilsson, Sveinsstöðum. 15

x

Íslendingaþættir Tímans

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Íslendingaþættir Tímans
https://timarit.is/publication/303

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.