Íslendingaþættir Tímans - 11.10.1975, Blaðsíða 4

sinum og tryggur 1 lund. Hann hafði
sina sannfæringu og sina trú. En hann
predikaði ekki. Hann var hógvær og
hljóðlátur. Trú hans var fólgin i
lotningu fyrir tjáningu lifsins i hinni
lifandi náttúru. Trú hans var hljóðlát.
Og I hljóðleik hjartans birtist hans
andlega reisn. Andleg reisn birtist
ávallt I þögn. Aldrei komst maður i
nánari snertingu við sál Sigurjóns,
hans innra lif en þegar maður gekk
með honum um landið, sem hann
ræktaði og gerði skógivaxið, þá fannst
hversu innilega hann gladdist að sjá
lltinn trjásprota verða að hávöxnu
tré, sem teygði laufkrónu sina til
himins. En Sigurjón hreykti sér ekki
af þessu afreki sinu aö græða landið.
Hann naut erfiðisins. Hann naut þess
vegna þess aö hann var að skapa lif og
fegra. Þetta verk veitti honum
hljóðláta fullnægju og hvild frá
veraldaramstrinu, og andi hans óx upp
I andans hæðir eins og trjágróðurinn
hans vex og leitar til ljóssins. Sigurjón
skildi að náttúra og lif er eitt og hið
sama. Og verk það, er hann vann I
náttúrunnar riki verður aldrei afmáð.
Þar mun andi hans einnig lifa.
Eitt sinn las ég þessi orö I gamalli
bók: Lærdómur er góður, en hann
veitir ekki allt. Maður verður að
eignast sanna vizku. Sönn vizka
ávinnst eingöngu fyrir iðkun. Iðkaðu
þann sannleik, að bróðir þinn sé þú
sjálfur. Fetaðu hina háleitu braut rétt-
lætisins, og þá muntu skilja, að þótt I
sjálfinu felist dauði, þá felst ódauðleiki
I vizku allifsins.
Þetta skynjaði Sigurjón, þótt aldrei
hafi hann lesið þessi orð.
Nú hefur hann kvatt.
Dánargjöf hans til konu og fjögurra
barna og raunar til allra vina hans er
andans ljómi göfugmennis.
Farðu sæll vinur! Ljós þinnar þöglu
vizku mun lýsa lifsbraut mina til
hinztu stundar.
Farðu sæll! s- Sörenson.
t
Það gleður augu ibúa þessa stór-
brotna, hrjóstruga lands að sjá gróð-
urvinjar á stöku stað, og litill kjarr-
gróður ber sums staðar skógarnafn.
Við Kollafjörð, i suðurhliðum
Esjunnar, mætir augum sjón, sem
leiðir hugann til fornra sagna um land
norður ihafi, skógi vaxið milli fjalls og
fjöru.
Á nokkuð stóru svæði má sjá hliðar
hins sviphreina fjalls skógi klætt.
Skógihárra og beinvaxinna trjáa, sem
ýmist standa I röðum eða bera villtara
svipmót, svipmót sjálfsáinna skóga.
Það er þó augljóst af umftverfi öllu,
að skógur þessi er ekki leif fomra tíma
4
eða náttúrufyrirbæri, sem torvelt er
að skýra. Hérmá glöggt sjá, að óþrjót-
andi starf, natni og þolinmæði hefur að
verki verið.
Maður sá, sem i áratugi hefur af elju
ræktað skóg þennan, hét Sigurjón Guð-
mundsson, og nú i haust fylgir hann
leið laufanna i skógi sinum.
Slys skipta sköpum i li'fi manna.
Umferðarslys kippir liðlega tvítug-
um pilti skyndilega út úr hinu bjarta
og iðandi lifi. Hann er nýkominn úr
sveit sinni, staldraði stutt við I höfuð-
stað heimabyggðar, en er nú I höfuð-
stað landsins og fjarri sinum nánustu.
Hann liggur sólarhringum saman milli
heims og helju, meðvitundarlaus.
En vandalausir geta lika verið vinir
Iraun. 1 höfuðstað heimabyggðarinnar
starfar kaupfélag með blóma. Þar
hefur nýlega tekið við stjórn ungur,
dugandi maður, litlu eldri en pilturinn
sjúki.
Hann fylgist með heilsu hins ókunna
pilts, en vonir manna um bata eru
daufar. Þar kemur, að nauðsynlegt
þykir að pilturinn verði sendur utan til
lækninga, eigi að verða bata von. Slik
ferð er kostnaðarsöm, piltinum og fjöl-
skyldu hans ofviða, en skjótt þarf að
bregða við.
Kaupfélagsstjórinn ungi tekur
drengilega ákvörðun. Pilturinn skal
utan á minn kostnað, segir hann.
Ferðin er undirbúin, en rétt áður en
lagt skal af stað, verður þeirra bata-
merkja vart, sem menn höfðu hætt að
vænta, og ferðin reynist óþörf.
Sigurjón Gu'ðmundsson hlaut að
eigin sögn nokkurn heilaskaða af slysi
þessu, þött þess yrði sá aldrei var, er
við hann ræddi.
En virðing hans og vinátta I garð
Vilhjálms Þór stoð æ siðan, enda þótti
Sigurjóni drengskaparbragð þetta jafn
mikils virði og um lífgjöf hefði verið að
tefla, og þakkarskuld sin aldrei
greidd.
Eg tel þessa tvo stuttu þætti lýsa
Sigurjóni Guðmundssyni vel. Hann
var eljusaniur og nákvæmur, honum
þótti vænt um vini sina og fjölskyldu.
Kynslóðabil er orð, sem mörgum
hefur orðið tamt hin siðari ár.
Það var er ég vann við fyrirtæki
Sigurjóns á menntaskóla- og háskóla-
árum, sem ég kynntist honum. Áttum
við oft einlægar samræður, og var nær
hálfrar aldar aldursmunur ekki
fyrirstaða rökræðna og skoðanaskipta.
Ég furðaði mig á þvi að maður i
æðstu stjórn stjórnmálaflokks skyldi
vera svo ómyrkur um gagnrýni á sina
eigin flokksmenn, byði sannfæring
honum annað viðhorf en flokksins.
Einnig mat ég það i stjórnmálastarfi
hans, hve laus hann var við að sækjast
eftir frama — málefnin voru á oddin-
um.
Eftir að stefnur stjómmálaflokk-
anna urðu likari hver annarri, hygg
ég, að þeir sem ábyrgðarstöður flokk-
ana skipa, hafi æ meiri persónuleg á-
hrif á það, hvaða stjórnmálaflokk
menn aðhyllast.
Sigurjón Guðmundsson var einn
þeirra manna, sem áhrif höfðu á mig i
þessa átt. Þar sem hann óskaði að
starfa, þótti mér liggja i augum uppi
að hverjum manni gæti vel likað.
Ég mun sakna þess að Sigurjóns er
ekki von á skrifstofu mina framar, en
hann leit iðulega til min, þegar hann
átti leið i erindum fyrirtækis sins. Ég
mun einnig sakna þess að geta ekki
rætt við hann um þau áhugamál, sem
okkur voru sameiginleg.
En von mln er sú, að af lifsstarfi
hans og framkomu megum við, sem
kynntumst honum, draga nokkurn
lærdóm. Verði svo, mun honum vel
llka. .
Ég votta fjölskyldu hans og vinum
innilega samúð mina.
Beinvaxin tré i skógarlundi við ræt-
ur Esju munu varðveita minningu um
góðan mann og starf hans.
Leó E. Löve.
t
A kveðjustund reikar hugurinn aftur
I timann og fyllist þakklæti fyrir liðnar
samverustundir. En það eru góðar
minningar sem geymast frá æskuár-
unum, þegar ég var með ykkur Ásu og
börnunum á fyrstu árum þeirra, minn-
ingar sem geymast en gleymast ei.
Það gladdi mig mjög, að ég skyldi
hitta ykkur glöð og hress fyrir stuttu
siöan i hinum yndislega gróðurreit I
Kollafirði, og rifjaðist þar upp timi
fyrstu áranna, þegar hönd var lögð á
plóginn og framtiðaráformin gerð.
Síðan hefur mikið vatn runnið til
sjávar, enda ber Kollafjörður þess
merki.
Það er góð minning að hafa séð þig
þarna i hinzta sinn, glaðan og hressan
við þitt fagra minnismerki.
Þér, Asa min og börnunum öllum
sendi égmi'nar dýpstu samúðarkveðj-
ur og veit ég að minningin um góðan
eiginmann og föður mun styrkja ykkur
ogstyðja. „Æja”
islendingaþættir