Íslendingaþættir Tímans - 11.10.1975, Blaðsíða 7

Þórunn Björg Jónsdóttir
frá Ytri-Kleif
Fædd 25. október 1905
Dáin 18. ágúst 1975.
dalinn ljúfa i austurátt,
— þar átti hún mamma heima.
Þegar okkur berst frétt um, að
hjarta einhvers ættingja eða vinar sé
hætt að slá, snertir það okkur alltaf á
sérstakan hátt.
Þárunn Björg Jónsdóttir var fædd að
Ytri-Kleif i Breiðdal, og var komin fast
að sjötugu, þegar kallið kom. Foreldr-
ar hennar voru Jón Ámason, bóndi
þar, og Rósa Sighvatsdóttir, kona
hans, frá Brekkuborg. Er sú ætt fjöl-
menn um Breiðdal og Berufjarðar-
strönd. Þórunn var ein i hópi sjö syst-
kina og yngst þeirra. Þau eru nú öll
látin. Þórunn var bráðþroska og gull-
falleg ung stúlka, þegar hún fór út i
heiminn að leita gæfunnar. Hún var
fyrst i vistum á Eskifirði og i Reykja-
vik, unz hún giftist Karli Guðmunds-
syni, myndskera, frá Þinganesi í
Hornafirði árið 1929, og þá stofnuðu
þau eigið heimili. Karl var glæsilegur,
ungur maður, listamaður i höndunum
og söngmaður góður. Hafði hann lært
myndskurð hjá Rikarði Jónssyni, en
hafði siðar sina eigin vinnustofu.
En hjónaband þeirra Þórunnar og
Karls varð ekki langvinnt. Hún missti
Karl með sviplegum hætti 1950. Það
var þungt áfall fyrir Þórunni. Þau
eignuðust einn son, örn Þór Karlsson,
skrifstofuvélameistara i Reykjavik,
sem hefur verið stoð og ánægja móður
sinnar hin siðari ár. fjann er kvæntur
Soffiu Zophoniasdóttur og eiga þau tvo
drengi, Karl Friðjón, heitir sá eldri, en
Olfar Snær sá yngri.
En lif Þórunnar var ekki alltaf dans
eftirlifandi eiginkonu sinni, Gróu
Jónsdóttur. Betri og traustari lifsföru-
naut held ég að hann hafi ekki getað
fundið. Á milli þeirra rikti vinátta,
kærleikur og tryggð. Fyrstu hjúskap-
arár sin bjuggu þau á Akranesi. Þar
vann Ásgeir meðal annars að sjó-
mennsku og má geta þess þegar hann
var á vélbátnum Sigrúnu AK 71 var
báturinn talinn af. Hafði ekki heyrzt til
hans i tvo sólarhringa, og var seinna
altalað hve sérstakan dugnað Asgeir
sýndi i þeim sjávarháska. Siðan sneri
hann sér að verzlunarstörfum en grun
hef ég um það að sjómannsblóðið hafi
alltaf runnið i æðum hans. Árið 1954
fluttust þau hjón suður i Kóþavog og
þar vann Asgeir að verzlunarstörfum,
fyrst hjá öðrum. En fyrir um það bil 2
árum opnaði hann glæsilega matvöru-
búð i nýju húsnæði sem hann byggði. 1
sama húsi voru þau búin að koma sér
islendingaþættir
upp nýju vistlegu heimili, sem var eins
og þau sjálf, hlýtt og öllum opið. Þeim
var þriggja barna auðið: Valgerður,
sem er gift Ómari Ólafssyni og eiga
þau tvo syni, vinna þau nú að rekstri
verzlunarinnar. Yngri börnin eru As-
laug Dis, 11 ára, og Asgeir Már 8 ára,
og eiga þau nú öll um sárt að binda.
Ég vil ljúka þessum fátæklegu orð-
um minum með þvi að þakka Asgeiri
eilifa tryggð og góðvild við mig og
mina fjölskyldu. Siðustu mánuðirnir
voru honum erfiðir en hann ætlaði ekki
að gefast upp, enda stóð hann meðan
stætt var. Ég veit, að hann hefur feng-
ið góða heimkomu.
Gróa min og börn, ég bið algóðan
guð að styrkja ykkur öll á þessum erf
iðu stundum, en minningin um slikan
eiginmann og föður verður ykkur allt-
af björt og fögur.
S.P.
á rósum. Auk ástvinamissis lá hún
langar legur á sjúkrahúsum og var
hún þar skorin upp oftar en einu sinni.
En kjarkur hennar og lifsþróttur var
mikill og hún lét veikindin ekki buga
sig. Siðustu árin naut hún þeirrar á-
nægju að hafa fjölskyldu sina hjá sér i
húsinu, og dró það úr einmanaleikan-
um. Litlu drengirnir voru henni eins og
ljós i lifinu hin siðari ár, enda dvöldu
þeir oft hjá ömmu sinni og hafði hún
mikla ánægju af þeim. Hún lézt á
Landakotsspitala eftir stutta legu
þann 18. ágúst s.l.
Þetta er i stuttu máli hinn ytri
rammi um líf Þórunnar. Hitt er
vandasamara að segja innri sögu okk-
ar mannanna barna.Bezt er að ganga
þar um með varúð, ef allt á að vera
satt og rétt.
Presturinn lét svo ummælt i kveðju-
ræðu sinni, að Þórunn hefði verið i eðli
sinu trygglynd og vinföst. Þetta fer
saman við þau kynni, sem ég hafði af
henni.
,,Það tekur tryggðinni i skóvarp,
sem tröllum er ekki vætt.”
Þær ljóðlinur áttu við skapgerð Þór-
unnar.
Oft hef ég notið gestrisni á heimili
Þórunnar einkum og er mér ljúft að
þakka það. Gestrisni var henni i blóð
borin og margir hafa gist á heimili
hennar i Sigtúni 37. Þó átti hún oft erf-
itt meö að sinna gestum vegna heilsu-
brests á siðari árum.
En tryggð hennar við vini sina var
fölskvalaus og einlæg. Sá, sem eitt
sinn hafði öðlazt vináttu hennar átti
hana ævilangt. Þetta hygg ég að hafi
verið ættararfur. Rósa, móðir hennar,
var þekkt fyrir tryggð og ræktarsemi.
Þórunn átti alltaf fagurt og smekk-
legt heimili. Hún hafði unun af að hafa
fagurt umhverfis sig. Það var ánægju-
legt að heimsækja hana og rabba við
hana um liðna daga.
Eru nú senn liðin sjötiu ár,siðan litil
ljóshærð stúlka lék sér við bæinn á
Ytri-Kleif í skjóli undir brekkunni.
Dalnum sinum og þessum bletti unni
Þórunn alla ævi. Nú hefur andi hennar
kvatt þetta tilverusvið, og við vinir
hennar minnumst samverustundanna
með hlýhug og óskum henni guðs
blessunar i nýju umhverfi.
Eirikur Sigurðsson.
7