Íslendingaþættir Tímans - 11.10.1975, Blaðsíða 6

sláttumaöur, starf sem nú er að hverfa
úr sögunni eða heyrir henni öllu heldur
til, ötull jarðabötarmaður, fiármaður
ágætur, glöggur á skepnur, og laginn
með þær að fara. Hélt hann fé sinu
mjög til beitar að vetrinum og stóð þá
tiðum yfir þvi daglangt, ef með þurfti.
Eyddi hann jafnan litlu fóðri, hafði þó
fénað allan i ágætu lagi og af honum
góðar nytjar. Má af þvi marka glögg-
leika hans, natni og ástundun um alla
umhirðu búpeningsins. Mikla ánægju
hafði hann alla tið af þvi að koma á
hestbak, eignaðist að nýju hross i
seinni tið, brá sér allajafna á bak þeg-
ar tækifæri gafst, heimsótti kannski
kunningjana eða fór bara einhvern
spöl sér tilyndisauka. Meðan hann var
við búskap átti hann jafnan duglega
dráttarhesta, sem reyndust honum
gagnlegir. ■
Lengst af hefir sjór verið stundaður
af Vatnsnesi. Auk þess sem róðrar
voru stundaðir frá mörgum bæjum
bæði vor og haust, þótti jafnan gott
búsilag að skreppa með lóð eða færi
fram fyrir landsteinana að sumrinu,
þegar timi vannst til, og afla fiskjar i
soðið. Það er augljóst að barnmargt
heimili þarf mikils við, bæði með fæði
ogannað. Guðjón i Saurbæ réðist oft til
vor-og haustróðra og dró þannig björg
i bú sitt. Hefir sjávarfang lengi hjálp-
að Vatnsnesingum vel, þótt nú sé þeim
þætti í búskaparsögu þeirra lokið, að
minnsta kosti i bili.
Einn veturstundaði Guðjón nám við
alþýðuskólann á Hvitárbakka, undir
stjóm og leiðsögn hins ágæta skóla-
manns og alþýðufræðara Sigurðar
Þórólfssonar. Þótt skólagangan væri
ekki lengri, mun hún hafa komið hon-
um að góðum notum, m.a. skrifaði
hann mjög vel. Minnugur var hann svo
að fátitt má kalla, að minnsta kosti
meðal yngra fólks, og sérstaklega var
hann minnugur á ártöl, jafnvel dag-
setningar. Oft sagði hann frá liðnum
atburðum og tilvikum af svo mikilli
nákvæmni um timasetningu, að furðu
vakti. Hefir vafalaust mikill og marg-
háttaður fróðleikur horfið með honum
að fullu og öllu, þvi ekki veit ég til að
hann færði slikt i letur. Tel ég það mik-
inn skaða, þvi þar hefur margt glatazt,
sem betur væri geymt til fróðleiks og
athugunar á komandi timum.
Við félags- eða opinber störf fékkst
Guðjón litt, hafði ekki heldur mikinn
tfma til sliks frá búi sinu, auk þess sem
hann sóttist ekki eftir sliku. Félags-
lyndur var hann þó að eðlisfari, hafði
gaman af aðspjalla við kunningja sina
og tók jafnan þátt i góðum gleðskap,
þegar þvi var að skipta. Og alla tið var
gestum tekið opnum örmum á heimili
hans. Um nokkur ár var hann forða-
gæzlumaður i Þverárhreppi, sat um
6
Ásgeir Asgeirsson
kaupmaður
Hinn 14. júni siðastliðinn andaðist i
Landspitalanum Asgeir Asgeirsson
kaupmaður, Hjallabrekku 2 i Kópa-
vogi, eftirerfiða sjúkdómslegu. Asgeir
var fæddur 25.6 1920 á Korssanesi i Ar
neshreppi á Ströndum. Hann ólst þar
upp hjá foreldrum sinum en þau voru
hjónin Valgerður Jónsdóttir og Ásgeir
Guömundsson bóndi þar. Þeim varð
fjögurra barna auðið og er Ásgeir
fyrstur af systkinunum sem kveður
þennan heim.
Fyrstu árin liðu við leik og störf en
snemma fór Asgeir að vinna að heim-
ilinu við búskapinn eins og titt var á
þeim árum. Ásgeir hvarf burt úr sveit-
inni sinni um 1943, en hann gleymdi
ekki gömlum vinum sinu,. Alltaf unni
hann sveitinni sinni fögru. Fyrir
nokkrum árum fóru þau hjónin norður
og mikið hafði hann gaman af þeirri
ferð, hann sagði við mig að það hefði
verið ógleymanlegt að dvelja þar og
láta hugann reika aftur til æskudag-
anna. Siðastliðið sumar ætlaði Asgeir
aftur að heimsækja æskustöðvarnar.
Það mun þvi ekki hafa verið sársauka-
laust fyrir hann að þurfa að snúa við
vegna veikinda sinna þegar hann var
kominn langleiðina norður.
Asgeir var hvers manns hugljúfi öll-
um sem honum kynntust, sérstaklega
hjartahlýr og bar alltaf hag annarra
fyrir brjósti. Eg kynntist Asgeiri fyrir
rúmum 10 árum þegar ég tengdist inn i
þessa fjölskyldu. Mér er það minnis-
stætt hve þau hjónin tóku mér vel við
fyrstu kynni og hefur sú vinátta alltaf
haldizt og urðum við Asgeir fljótt góðir
vinir. Sérstaklega er mér minnisstætt
hve hann var hlýlegur og góður við
dætur minar og þegar ég sagði þeim
frá andláti hans sagði ein þeirra: Af
hverju lætur guð alltaf góða fólkið
deyja?
1 einkalifi sinu var Ásgeir gæfumað-
ur. Hinn 27. mai 1945 kvæntist hann
skeiö i sóknarnefnd, og sizt skal utan
fellt að hann átti ekki minnstan þátt i
stofnun slysavarnadeildarinnar Vor-
boöinn, ásamt þeim Guðmundi hrepp-
stjóra á Hlugastöðum og Arna bónda á
Gnýstöðum . Er þessi félagsskapur enn
við liði, að liðnu 31 ári og vex vonandi
þvi meir fiskur um hrygg sem árin liða
fleiri.
Guðjón lézt að heimili sfnu á
Hvammstanga þann 27. júli 1975, eftir
tveggja daga legu. Hann var kvaddur
af heimabyggð sinni við minningarat-
höfn i sóknarkirkjunni, föstudaginn 1.
ágúst, og jarðsettur frá Fossvogskap-
eliu daginn eftir. Var honum búin hvíla
að siðustu á sömu eða svipuðum slóð-
um og hann var borinn f þennan heim.
Þessi fáu minningarorð eru fátæk-
legri og siðbúnari en ég hefði kosið.
Hugur minn dvelur við minningar frá
bernsku og siðar fullorðinsárum i
næsta nágrenni við þau góðu Saur-
bæjarhjón. Ég minnistágæts nágrenn-
is og margra ánægjustunda frá þess-
um árum. Ég get ekki látið hjá liða,
þótt seint sé, að þakka veturinn, sem
ég dvaldi að mestu á heimili þeirra,
við hina beztu aðbúð á allan hátt. Og
ég, og við hjónin bæði, þökkum syst-
kinunum frá Saurbæ alla alúð
þeirra og vinsemd i okkar garð.
Við færum svo að lokum öllum börn-
um, tengdabörnum, barnabörnum og
öðrum aðstandendum Guðjóns frá
Saubæ innilegar samúðarkveðjur. Ég
veit að hann var öllu sinu fólki um-
hyggjusamur, börnum sinum góður
faðir og nærgætinn. Góðar minningar
eru að leiðarlokum meira virði en allt
annað.
Guðjón Jósefsson
islendingaþættir