Íslendingaþættir Tímans - 25.08.1978, Blaðsíða 5

Guðjón Armann
Skorrastað, Norðfirði
F. 21. maf 1886
D. 13. nóv. 1977
Nú þegar Guðjón Ármann á Skorrastað
er látinn, og skrifa á um hann stutta
minningargrein, þá er vandinn ekki sá,
hvaö þar megi vera, heldur hinn hve mik-
ið verður ósagt af hrifandi fallegum lífs-
ferli. Hann var svo hlaðinn mannkostum,
að ekki er ofsagt að hann væri glæsimenni
áð allri gerð á öllum aldri. Þó i þessum
orðum felist allt það, sem um Guðjón
veröur sagt, þá er freistingin svo mikil aö
minnast þessa mæta manns, að nokkur
atriði úr ævi hans veröa tiltekin.
Dugnaður við að vinna hörðum höndum
°g trúrækni voru öðru fremur uppistaðan
1 þeim krafti, sem best dugði þjóð vorri til
að þola harörétti, sem hnattstaða Jandsins
bauð upp á. Misjafnlega hefur þó mönn-
úm tekist að finna hin réttu hlutföll. Guð-
jóni á Skorrastað tókst, svo til velfarnað-
ar leiddi að finna hvern hlut hvor þessara
dyggöa skyldi hafa.
Þó halda mætti þegar litið var til hins
ofurkappsmikla dugnaðar hans viö vinn-
una, aö annað hefði þar aldrei komist aö,
Þá vita aliir, sem honum voru kunnugir,
að svo var ekki.
Þaö er rétt mælt, að Guöjón hafi engum
Uma til ónýtis eytt. Hann var stórvirkur
erfiðisvinnumaöur. Þá hafði hann svo gott
*ag á að hvilast á stuttum tíma, aö undrun
s®tti, gleðimaður svo mikill aö lengi mun
' minnum haft. Lengi mun hans einnig
•úinnst fyrir hina miklu og fallegu söng-
rödd.
Guöjón kom aö Skorrastaö, barn aö
v®r hann kosinn heiöursfélagi Iönaöar-
niannafélags Akraness.
ingimar var gæfumaöur f einkalifi, átti
Böða konu og mannvænleg börn, sem öll
elskuöu hann og virtu.
Meölngimari Magnússyni er til moldar
hniginn heilsteyptur og vandaöur maöur,
sön var grandvar f allri breytni svo ekki
varð á betra kosið. Honum fylgja yfir
^úööuna miklu kærar kveöjur og þakkir
hiargra vina og vandamanna.
Dóthildi Jónsdóttur, tengdamóöur
Júinni, vil ég votta samúö mina meö þakk-
®tiog viröingufyrir allt gott á liönum ár-
Ég óska þess aö ókomnir ævidagar
erði henni sem léttbærastir.
Is>endingaþættir
Ilalldór Jörgensson.
aldri, til Jóns Bjarnasonar fööurbróður
sins og Mariu konu hans og ólst þar upp.
Þá var á heimilinu amma hans, Guðrún
frá Viöfiröi. Alls þessa fólks minntist
hann af svo miklum hlýhug og viröingu,
aö samjöfnuö var varla aö finna.
Það kom snemma i ljós að Guðjón var
hneigöur til búskapar, enda búhöldur
mikill þegar fram i sótti. Hann byrjaöi að
hafa skepnur út af fyrir sig löngu áður en
almennt geröist og kom þar að, eftir sex
ára búsetu i Fannardal, að hann eignaöist
Skorrastað á móti fóstra sinum. Þó Guð-
jón nyti þessa góöa fósturs, þá var aldrei
muliö undir hann, svo segja má aö hann
hafi gengiö hinn grýtta veg og aldrei hnot-
iö.
Eins og aö likum lætur, hlaut hann aö
vinna viö bústörf alla ævi, og var oft sem
ekki væri hann einhamur viö þau störf.
Þeir sem sáu Guöjón bera ljá i gras
gleyma þvi aldrei.
Ræktunarmaður var Guöjón mikill og
haföi áhuga fyrir nýjungum á öllum sviö-
um landbúnaðar.Sem dæmi má nefna, aö
þegar hann var 85 ára fór hann til Reykja-
vikur og keypti eitt glæsilegasta tæki við
heyhiröingu.sem komiö hefur, þá nýkom-
iö á markaöinn. Um svipaö leyti tók hann
sér ferö á hendur, landleiöina, vestur á
Firöi. 1 þeirri ferö þótti honum þeim
mun meira til koma eftir þvi sem bú-
sældarlegra var. Þegar farið var framhjá
ólafsdal á vesturleiö þótti honum hliöar
dalsins berangurslegar og undraöist
hversu Torfa mátti búnast þar meö
bændaskólann. í bakaleið fór hann svo
heim i Ólafsdal og sagöist ekki heföi viljaö
missa af þvi. Mikiö af framkvæmdum þar
1 byggingum og ræktun voru hand-
verk Torfa og piita hans og þótti Guöjóni
mikib til koma.
Þá fór hann margar fleiri ferðir og á
annan hátt sögulegar meöan samgöngur
voru á frumstigi. Þaö var eitt sinn er hann
bjó i Fannardal að hann brá sér til
Reykjavikur meö skipi um mánaðamót
nóv.-des. Ekki skipaöist svo um feröir
heim aftur sem hann haföi ætlaö. Hann
tók sér far meö gamla Sterling þegar
hálfur mánuöur var til jóla. Skipiö hreppti
hiö versta veöur alla leiöina og var út af
Noröfiröi á aöfangadagsmorgun. Atti aö
fara án viökomu til Eskifjarðar. Guðjón
fékk þó skipstjórann til aö skjóta sér inn á
Norðfjörö og varö það til þess aö hann
komst heim aö Fannardal á aðfangadags-
kvöld.
Frostaveturinn 1918 feröaöist hann fót-
gangandi frá Reykjavík vestur á Snæ-
fellsnes og lika austur i Arnessýslu. Guö-
jón var fljótur aö búa sig aö heiman og
hraus ekki hugur viö löngum dagleiöum.
Hér eru ónefndar feröir hans heima i hér-
aöi, bæöi fótgangandi og á hestum, þvi
hann var hestamaöur i þess orös fyllstu
merkingu, og var unun aö sjá hann taka
hest til gangs.
Mest dálæti haföi Guöjón á fyrsta
hestinum, sem hann eignaðist og taldi
hann hafa veriö mestan gæöing allra
sinna hesta. Sá hét Smyrill. Voriö 1976
veiktist Guöjón hastarlega, þá staddur á
Akranesi hjá dóttur sinni. A sjúkrahúsinu
þar dreymdi hann aö Smyrill beiö hans
meö öllum reiötygjum viö vatnsmikla á.
Hugöist Guöjón setjast á bak og riða yfir
ána, en hætti við á siöustu stundu. Þennan
draum sagöi hann dóttursyni sinum, nú
þegar hann lá banaleguna. Ætla má aö
Guöjón hafi nú siðast á sjúkrahúsinu I
Neskaupstaö beöiö eftir slikum fyrirboöa
um hvaö framundan væri.
Voriö, sem Guöjón varð niræður var
hann sæmdur riddarakrossi hinnar is-
lensku fálkaoröu. 17. júnf þaö vor veitti
hann henni viötöku I Reykjavik. Hafa orð
þeirra heimamanna, sem um þessa orðu-
veitingu hafa talað öll fallið á þann veg,
aö hann væri vel aö henni kominn.
5