Íslendingaþættir Tímans - 25.08.1978, Blaðsíða 6

Guðjón hafði ekki sinnt þeim opinberu
störfum, sem heiðursmerki fylgja. Hann
hlaut heiðursmerki fyrir það, sem hann
var af sjálfum sér og sem fulltrúi allra
sem það eru. Fyrir það er heiðurinn enn-
þá meiri.
Guðjón giftist Sólveigu Benediktsdóttur
frá Akureyri árið 1913 og lifir hún mann
sinn. Hjónaband þeirra haföi varað nær 64
ár og mundi það ekki vera með hans vilja
að vanmeta hennar hiut i hinni hörðu lffs-
baráttu fyrri ára. Siðustu árin var hún
honum það sem þurfti er þau drógu i land
með búsforráð.
bá naut hann einnig ástúðar og um-
hyggju dætra sinna fimm, sem hann
nefndi oft einu nafni stúlkur sfnar, þá er
þær voru með honum að verki, að
ógleymdum tveimur fósturbörnum og
vinnuhjúum. bá má einnig nefna hið ann-
álaða sambýli á Skorrastað.
Svo mikla tryggð tók Guðjón við
Skorrastað og Sveitina, að það má telja
honum ómetanlegt að geta verið þar til
hinstu stundar að segja má.
Auðvitaö fór Guðjón að láta und-
an þegar langt fram á ævi var komið, en
hrörnun tókst honum að leyna fram til
þess siðasta, þó að hinu mikla viljaþreki
og góðu skapgerð beitti hann til þess allra
siðustu árin.
Nú þegar ævinni er lokið og yfir niutiu
ár hafa ýmist markað eða máð þá verður
ekki annað sagt, en að Guðjón á Skorra-
stað hafi verið mikill gæfumaður. Hann
hlaut þó aö bergja af hinum beiska bikar
er hann missti einkason sinn aðeins sjö
ára gamlan, svo miklar vonir sem við
hann voru bundnar.
Július Þórðarson.
t
Með þýðri kveðju þin vil minnast
og þakka af hjarta gæðin rik.
Betri drengir fáir finnast,
frá þeim dómi eg aldrei vik.
Vafinn auðnu vel varst giftur,
varma beindu i hverja átt.
Gleði ei né sóma sviptur,
sveitarprýði á margan hátt.
Guð svo fyigi þér og þinum,
þræðist rétt hin duldu stig.
Gleðisól með geislum sinum
Geri bjart i kring um þig.
Sigfinnur Þorleifsson
Grænanesi.
Guðjón Armann bóndi á Skorrastað lést
á fjórðungssjúkrahúsinu i Neskaupstað
13. nóv.1977 á nltugasta og öðru aldursári.
Hann var fæddur á Seyðisfirði árið 1886
6
Sigurlaug
Kristín
Stefánsdóttir
Stina er dáin. Það var ekki til nema ein
Stina i huga okkar systkinanna. Sigurlaug
Kristin Stefánsdóttir hét hún fuilu nafni
og nær allan sinn aldur var hún hér á
nágrannabæjunum Kristnesi og Reykhús-
um.Fyrst sem heimasæta i Kristnesi og
svo sem bústýra norðan við Kristneslæk-
inn, i Reykhúsum.
Stina var næstelst 6 barna hjónanna
Stefáns Jónssonar bónda i Kristnesi og
konu hans Rósu Helgadóttur, fædd 18.
ágúst 1903. Olsthúnupp við venjuleg kjör
sem þá gerðust. Hún hleypti heimdragan-
um vetrarpart á Akureyri við saumanám
en gerðist 1931 bústýra hjá Friðjóni ólafs-
syni, frænda slnum, sem þá var bóndi I
næst elstur af fimm sonum þeirra hjóna
Katrinar Sigfúsdóttur og Armanns
Bjarnasonar frá Viðfirði. Eina hálfsystur
áttu þeirbrasður, Mariu Jónsdóttur. Þessi
systkini hans eru öll látin fyrir mörgum
árum. A unga aldri var Guðjón tekinn i
fóstur, af þeim hjónum Mariu Sigvalda-
dóttur og Jóni Bjarnasyni föðurbróður
sinum. Fyrstu búskaparár sih bjuggu þau
hjón i Loðmundarfirði en 1892 kaupir Jón
Skorrastað og flyst þangað. Skorrastaður
var kirkjujörð og þvi landmesta jörð i
Noröfjarðarhreppi.
Jón og Maria eignuðust 2 börn, Bjarna
og Guörúnu, og ólst Guðjón upp með þeim
eins og bróðir þeirra. Þau hjón höfðu mik-
ið dálæti á þessum fóstursyni sinum og
sömuleiðis Guðrún, móðir Jóns, sem var
alveg hjá Syni slnum eftir að hún missti
mann sinn. Guðrún var hinn mesti kven-
skörungur og dugnaðarforkur til hinstu
stundar.
Þetta fólk bjó Guðjóni það viðurværi og
veganesti I uppvextinum, sem entist hon-
um allt lifið. Guðjón Ármann var sérstak-
ur persónuleiki og verður hans lengi
minnst af þeim sem hann þekktu. Þvi
fækkar nú óðum þessu duglega og táp-
mikla fólki sem fæddist á seinni hluta 19.
aldar og lifði af litlum efnum en trúði á
guð,land sitt og þjóð. Blessuð sé minning
hans.
Islendingaþættir
Reykhúsum. 1944 verða þau umskipti að
Jón Hallgrimsson tekur viö búi i Reyk-
húsum en Stina hélt áfram sinu starfi-
Þannig man ég eftir Stinu. vorið 1954,
þegar ég kom 7 ára snáði úr Reykjavik til
sumardvalarhér, að hún var allsráðandi I
eldhúsinu I gamla bænum. Og ekki bara
þar - hún fór i fjós - hún rakaði dreifar
með meiri afköstum en flestir - hún var
hreint alls staðar. Var á fótum fyrir allar
aldir og stóð sina vakt betur en flestir, var
lifið og sálin I búskapnum. Brá kikinum á
loft og skimaði yfir á Staðarbyggðina.
„Ja. hérna. Það gengur nú skafiö hjá
þeim á Laugalandi, þeir erubara búnir að
taka saman þetta sem þeir slógu á
laugardaginn”. Svo bankaði hún I loftvog-
ina.
Siöan eru liöin mörg ár. Svo gerist það
vorið 1972 að ég fer að búa I Reykhúsum
og oft fannst mér öruggara, eftir að hafa
hlustað á veðurspána i útvarpinu að
spyrja Stinu, hvað henni fyndist um veð-
urútlit, þegar veriö var I miðjum
heyskap, þvi veðurglögg var Stina með
afbrigöum.
Stina giftist aldrei, né átti börn, en hún
var sem móðir systrabörnum sinum I