Íslendingaþættir Tímans - 03.11.1979, Blaðsíða 8

60ára
Sólveig L. Eyjólfsdóttir
í Hlið v
Hún heitir fullu nafni Sólveig Laufey
Eyjólfsdóttir afmælisbarniö okkar i dag.
Fædd á Akranesi 31. okt. 1918 og varö þvi
60 ára 31. okt. 1978. Einkadóttir hjónanna
Eyjólfs Búasonar og Margrétar Olafs-
dóttur. Þau heiöurshjón misstu 2 syni
unga aö árum.
1 daglegu tali gengur afmælisbarniö
undir nafninu Veiga á meöal vina og
ættingja.þvl nafni mun bregöa fyrir ööru
hvoru I þessu spjalli. Veiga er af góöu
bergi brotin, foreldrarnir voru bæöi af
borgfirskum ættum, búhöldar góöir og
hinar bestu manneskjur I allri viö-
kynningu. Þau eru bæöi látin, blessuö sé
þeirra minning.
Veiga átti ekki langt aö sækja bú-
hneigðina. Ættleggurinn var I sveitunum
alinn, margt gott búfólk, hún uppalin viö
bústörfin frá blautu barnsbeini, lengst á
Melaleiti í Melasveit á myndarbúi
foreldra sinna. Þaöan fer hún beint I sinn
eigin búskap meö sinum llfsförunaut Jóni
Bjarnasyni Dýrfiröingi aö ætt og upruna.
Þau bjuggu eitt ár á Iöunnarstööum i
Lundareykjadal 1943-44 en keyptu þá
Vestra-Miöfell í Hvalfjaröarstrandar-
hrepp I fálagi viö bróður Jón, Sigurlaug
Bjarnason.
Ariö 1953 flytja þau svo I nýbýli sitt
byggt úr Vestra-Miöfellslandi sem þau
nefna Hliö og þar hafa þau búiö siöan. Jón
og Veiga hafa búiö snotru búi I Hliö og
búnast vel. Þar hafa hyggindi veriö höfö
meö i ráöum, öll umgengni til fyrir-
myndar. Eins og aö llkum lætur er þaö
þeirra verk allt sem mannvirki geta talist
á þessari jörö. Þarna þarf ekki vitnanna
viö þvi aö mannvirkin blasa viö augum
vegfarenda, sem þjóöveginn fara. Snyrti-
leg hús byggö úr steinsteypu, máluö og
staöarlegt heim aö líta, faliegar tún-
sléttur liggja til ýmissa átta, miklar
giröingar, allt mýrlendi jaröanna fram-
ræst og endurbætt. Þetta gildir fyrir allt
Vestra-Miöfellsland hiö forna þvi nú er
allt upphaflega Vestra-Miðfellsland undir
Hliö og eign ábúenda.
A þessum bæ hefur oft verið vel unniö
og í miklum framkvæmdum staöiö. Þarna
reisti ungt fólk nýtt býli af grunni
meö brjóstiö full af fyrirheitum og góöri
trú á framtiöina, fólk sem trúöi á Is-
lenskan landbúnaö, á þá orku og gróöur-
mátt sem islensk mold býr yfir. Þessu
fólki hefur oröiö aö ósk sinni, þaö er búiö
aö sjá æskudraumana rætast. Mikiö starf
liggur I góöum mannvirkjum sem þau
skila komandi kynslóöum. Þau skila þjóö
sinni meiru: Þau eiga og ólu upp 5 mann-
vænleg börn, gæöafólk eins og þau eru
sjálf. Börnin hafa erft gáfur, þrek og
manndóm, þaö vitum viö sem til
8
þekkjum. Getur nokkur öölast betri arö,
meiri hamingju, átt nokkurt traustara
llfsankeri, þegar degi fer aö hall^ friöur og
ró færist yfir farinn veg og gegniö er I mót
kyrrlátu kvöldi eftir strangan vinnudag
llfsins, ég held tæpast.
Þetta heiöursfólk hefur búiö okkur næst
allra granna I 25 ár samfleytt. A þetta
sambýli hefur aldrei boriö skugga. Þetta
eru góöir grannar, vandaö fólk til orös og
æöis, vingjarnlegt 1 viömóti og framúr-
skarandi hjálplegt og greiövikiö. Jón er
oft búinn aö koma óbeöinn til okkar og
fleiri með verkfæri I hendi til aö veita
hjálp, þegar staöið hefur veriö I
byggingum og ööru sllku. Hann er maöur
verklaginn og hugulsamur og snillingur
aö Hkna sjúkum dýrum. Þær eru ófáar
feröirnar sem þessi maður er búinn aö
fara á ýmsa staöi hér um sveitir. Hann á
inni góöa þökk frá okkur öllum, hjálp-
semina munum við.
Veiga á allra hylli sem hana þekkja.
Sagt er aö fórnfýsi konunnar eigi engin
takmörk, ég held þetta hafi sannast á
Veigu. Hún er einstök, létt i hreyfingum,
viljug og dugleg til allra verka svo vart
veröur á betra kosið. Hún er frábær
mannkostakona, þaö erum viö öll
sammála um sem til þekkjum. Hún þarf
ekki aö kvíða óvild eöa óvinum, þeir eru
ekki til. Vandaöri manneskja veröur ekki
fundin. Aö öllum öörum ólöstuöum verö
ég aö segja þaö hreinskilnislega aö jafn
orövör manneskja er vandfundin . Hún
mundi aldrei taka þátt i umræöu sem
kallast gæti niðrandi eða niöurlægjandi
fyrir annaö fólk. Hún Veiga hallmælir
engum, en gerir gott úr öllu. Viljinn og
dugnaöurinn er frábær. Ég held hún
hlaupi alltaf viö fót. Þaö er sem hún fljúgi
áfram af ákafa og kappi. Þar fer kona
sem búin er aö skila miklu starfi. Þaö er
næstum undravert vinnuþrekiö hjá þess-
ari veikbyggðu konu sem oröiö hefur aö
sætta sig viö aö ganga hálf lömuð á öörum
fæti allt sitt athafnasama æviskeiö frá
æskuárum. Þaö heföi einhver kveinkað
sér í hennar sporum. Hún Veiga hefur
aldrei lagt I vana sinn aö kvarta, hún er
frábærlega umhyggjusöm húsmóöir,
kona, móðir og amma. Hún er einstök
I allri viökynningu vegna mannkosta,
hjartahlýju og nærgætni. Hugur henn-
ar er mjög bundinn búskapnum og
fjölskyldullfinu, alla daga frá morgni til
kvölds. Þaö eru fleiri en mannfólkiö sem
þekkir Veigu og nærgætni hennar, þar
koma einnig margir málleysingjar viö
sögu. Hún Veiga lltur til meö öllu þvl sem
hennar umhverfi tilheyrir, þaö sem er
undir hennar umsjá er I góöum höndum.
Ég trúi þvi aö nú sé aö rætast ósk Veigu
og Jóns, þar sem yngsti sonur þeirra
Eyjólfur hefur lokiö búfræöinámi á
Hvanneyri og kemur nú aö þvl loknu aö
búskapnum og gerist þátttakandi I honum
meö foreldrum sinum. Þetta er mesti
efnispiltur og sannarlega gleöiefni aö
hann skuli hyggja aö slnum fööurgaröi og
vonandi taka þar viö búsforræöi af for-
eldrunum. Viö óskum honum góös gengis
og aö hann megi lengi og vel viö una og vel
búnast, svo sem hans forfeðrum.
Fyrir áratuga trygga vináttu og alla
greiövikni okkur sýnda, þökkum viö
hjónin og fjölskylda okkar þeim Veigu og
Jóni, börnum þeirra einnig af heilum hug.
Viö biöjum þess innilega að þú megir
lengi enn halda þinni llfsorku og vinnu-
gleði sjálfri þér og mörgum fleiri til
ómetanlegs gagns og gleöi. Fagur kvöld-
roði er óvlöa fegurri en i' Hlíð. Reyndar
stendur býliö i fjallshllö mót vestri. Megi
kvöldroöi ykkar Ufsgöngu veröa honum
líkur, þaö er okkar ósk ykkur Jóni til
handa um leiö og ykkur eru færöar bestu
hamingjuóskir meö tlmamóta-afmælin,
þó ár sé liöið frá hsns afmæli.
Lifið heil.
Vaigaröur L. Jónsson
EystraMiðfelli.
islehdinqaþættir