Íslendingaþættir Tímans - 03.11.1979, Blaðsíða 6

Sigurður Kristófersson
F. 29. júní 1902
D. 20. ágúst 1979
Siguröur Kristöfersson siöast til
heimilis aö Gilhaga i Lýtingsstaöahreppi i
Skagafiröi, lést i sjúkrahúsinu á Sauöár-
króki 20. ágúst sl. eftir langa sjúkrahús-
vist, 77 ára aö aldri. Móöir hans var
Sigurbjörg Sveinsdóttir húsfreyja i Gil-
koti, siöar bústýra hjá Guömundi Þor-
valdssyni, en faöir hans var Kristófer
Tómasson fyrrverandi bóndi á Brenni-
borg i Lýtingsstaöahreppi. Siguröur átti
ekki alsystkin en þrjú hálfsystkin. Hálf-
systkin hans sem eftir lifa eru Helga hús-
freyja i Gilhaga og Kristján bóndi á Stór-
hóli. Þau eru börn Guömundar I Gilkoti.
Sigurlaug Sveinbjörg hálfsystir Siguröar
giftist ekki. Hún mun hafa látist á miöjum
aldri. Siguröur dvaldist hjá móöur sinni
til 15 ára aldurs, eöa þar til hún lést 1917.
Eftir þaö var hann á ýmsum stööum I
vinnumennsku, lengst á Sjávarborg i
Borgarsveit og Heiöi i Göngusköröum hjá
Jóni bónda Björnssyni en þeir voru syst-
kinasynir.
Ariö 1930 skiptir um I lifi Siguröar og
hann gerist sjálfs sin herra og var þaö upp
frá þvi meöan heilsa entist. Hann byrjaöi
búskap á Lýtingsstööum 1930 og bjó siöan
á nokkrum bæjum i Lýtingsstaöahreppi
til ársins 1936. A þessum búskaparárum
Siguröar mun Helga systir hans hafa
staöiö fyrir búi meö honum. Eftir 1936 er
Siguröur „kóngsins lausamaöur” á ýms-
um stööum i Lýtingsstaöahreppi, en þó
lengst á Mælifelli. A þessum árum haföi
hann nokkuö margt fé, allt aö 120 ær, og
nokkur hross.
Ariö 1944 kemur Siguröur til undirritaös
aö Brekkukoti og er þar og á Ljósalandi i
15 ár, og er þetta án efa samfelldasti kafli
i búskap hans. Siguröur heyjaöi alltaf
einn fyrir sinar skepnur á útengjum þvi
aö hann haföi ekki ræktaö land til um-
ráöa. Hann tileinkaöi sér aldrei véla-
menninguna og varö aldrei háöur slikum
tryllitækjum — sló meö orfi og ljá á
þýföum engjum og rakaöi meö hrifu, bar
saman i flekki og siöan I bóistra, batt
slöan i bagga og flutti á klökkum I hlööu.
Þessir búskaparhættir voru honum vel aö
skapi enda atorkumaöur til slikra verka
sem fáir náöu góöum tökum á eftir aö
kom á fjóröa áratug aldarinnar.
Siguröur var mikill dýravinur og um-
gekkst allar skepnur af sérstakri nær-
gætni. Hestamaöur var hann allgóöur og
6
átti góöhesta hvern fram af öörum og
haföi mikla unuri af þeim. Fjárglöggur
var hann svo aö af bar og þekkti flest f jár-
mörk i mörgum hréppum. Hann var allra
manna duglegastur I smalamennskum og
fjallaferöum, alltaf vel riöandi og átti ætlö
frábæra fjárhunda. Sjálfur var hann snar
i snúningum og hliföi sér hvergi ef á þurfti
aö halda. Siguröur var dökkur á brún og
brá, meöalmaöur á hæö og aö gildleika,
brúneygur og snareygur og snöggur I
hreyfingum. Greiövikinn var hann og
vandaöur i orði og verki. Hann var skyggn
sem kallaö er, sá bæöi framliöna menn og
dýr og vissi fyrir suma hluti sem öörum
voru huldir.
Sigurður var greindur maöur og fróöur '
um margt en sérkennilegur á ýmsa lund,
og margir sem hann þekktu munu efalitiö
setja hann á bekk meö hinum kynlegu
kvistum sem lifaö hafa i landi voru frá
fyrstu tiö. Hann var mjög bókhneigöur og
las ósköpin öll af bókum og blööum, hann
keypti margt timarita og fylgdist vel meö
öllu sem var aö gerast á hinum pólitiska
orustuvelli. Hann haföi skemmtilega
kimnigáfu og næmt eyra fyrir þvi skop-
lega I mannlifinu, fljótur til svars I oröa-
skaki og meinfyndinn I svörum. Hann var
þeirrar geröar aö þora aö fara óstuddur
sinar eigin leiöir og þræddi þá ekki alltaf
þær slóöir sem aörir fóru. Fastmótaöar
skoöanir haföi hann sem hann hvikaöi
ógjarnan frá nema hann fengi skýr rök
viömælenda fyrir þvi aö rangt væri. Hann
haföi unun af þvi aö ræöa viö menn bæöi
um pólitisk dægurmál og annaö sem
mannlegum viöskiptum viökemur, en
hann var sjaldan á sama máli og aörir, —
sótti og varöi sitt mál af miklum eldmóöi,
glöggur á allar veilur I málflutningi ann-
arra og fljótur aö notfæra sér þær.
Siguröur var mikill átrúnaöarmaöur I
stjórnmálum, fyrst sem framsóknar-
maöur, siöast alþýöubandalagsmaöur og
manni fannst hans pólitik vera hrein
persónudýrkun. Ég hygg aö á meöan hann
hélt fullri heilsu og andlegum næmleika
hafi þeir veriö hálfguöir i hans augum
Jónas frá Hriflu og siöar Einar Olgeirs-
son. Hann læröi ungur aö leika á orgel og
haföi unun af tónlist. Hann var organisti
viö Mælifells- og Reýkjakirkju I fjölda
ára. Siöasta skipti sem ég heyröi hann
leika I kirkju var I Mælifellskirkju fyrir
sex árum þegar sonardóttir min var
skirö. Hann haföi gaman af söng og var
félagi I karlakórnum Heimi I áratugi.
Siguröur kom til okkar hjóna áriö 1944
og var hjá okkur I fimmtán ár sem fyrr
segir. Þessi ár hafa efalitiö veriö svipti-
vindasöm fyrir hann þvi að viö hjón eig-
um átta syni sem allir höföu ýmislegt til
málanna aö leggja og taka varö tillit til.
Siguröur virtist una hag sinum vel innan
um allt þetta strákastóö, hann var sér-
staklega barngóður og bar sérstaka um-
hyggju fyrir þeim öllum. Ósjaldan mun
fólk sem kom I Ljósaland á þessum árum
hafa séö Sigga Kristó meö stráka sinn á
hvorum handlegg, ljómandi af ánægju.
Konu minni sagöi Siguröur þegar hann fór
frá Ljósalandi alfarinn áriö 1960 aö sér
heföi hvergi liöið betur eöa veriö jafn-
ánægöur og á hennar heimili. Óneitanlega
yljar þetta manni um hjartarætur.
Siguröur fór aö Gilhaga til Helgu systur
sinnar þegar hann fór frá Ljósalandi og
var þaö hans heimili upp frá þvi. Siöustu
árin i Gilhaga var hann heilsuveill og
annaöist Helga hann af einstakri lipurö og
hjartahlýju og á hún mikiö þakklæti skiliö
fyrir þá umönnun.
Viö leiöarlok er margs aö minnast sem
ekki veröur skráö en geymt i sjóöi minn-
inganna.
Aö lokum þakka synir okkar og viö
hjónin samverustundirnar margar og
góðar og trýgglyndiö sem aldrei brást.
Samúöarkveöjur sendum viö öll, syst-
kinum hans, frændliði og vinum.
Jóhann Hjálmarsson
frá Ljósalandi
Islendingaþættir