Íslendingaþættir Tímans - 17.11.1979, Blaðsíða 6

Hrönn Ármannsdóttir
„Dáinn.horfinn,”
Harmafregn.
Hvllikt orö mig dynur yfir.”
Þessi orö, sem Jónas Hallgrlmsson
kvaö um vin sinn lótinn, séra Tdmas Sœ-
mundsson, komu fyrst i hugann, þegar
harmafregin barst mér til eyrna.
Hrönn Ármannsdóttir lést af slysförum
aö morgni 12. október sföastliöins. Hún
var fædd i Neskaupstaö 29. júli 1930, dóttir
hjónanna Hallberu Hallsdótir, sem búsett
er i Neskaupstaö, og Armanns Magnús-
sonar, útgeröarmanns, en hann lést i
mars 1967. Hrönn bjó lengst af á Norö-
firöi, enslöastliöinþrjúár hefur hún veriö
búsett i Reykjavik.
Slikar fregnir um brottkall fólks I blóma
lifsins eru ofar öllum mannlegum skiln-
ingi, og veröa þær hvorki skýröar né
skildar af þeim, sem eftir lifa. Fregnin
um hinn kalda skapadóm kom mönnum
svo I opna skjöldu, aö tæpast hefur gefist
timi til þes aö átta sig á staöreyndum og
sannfærast um raunveruleikann. Siöustu
dagar hafa liöiö sem i martröö — mar-
tröö, sem þó er verri en versti draumur,
þvi aö frá hinum kalda raunveruleika
veröur ekki vaknaö.
Þegar sester niöur meö penna I hönd til
þess aö minnast Hrannar Ármannsdóttur,
leita margar minningar á hugann. Állar
eru þær minningar bjartar og skýrar, þvi
aö aldrei bar þar skugga á, sem vegur
hennar lá
Kynni okkar voru ekki löng, en þau uröu
mér samt aö óm etanlegu gagni o g til mik-
illar gleöi. Fundum okkar bar saman,
þegar ég fyrst gekk á vit tengdafólksins i
Neskaupstaö, vonglaöur en spenntur eins
og gengur. En glimuskjálftinn rann brátt
af, þegar frjálslegt fas og hjartahlýja
Hrannar náöi aö verma. Viö frekari kynni
komu svo dýrmætari eiginleikar I ljós:
vfösýni, sanngirni og skyldurækni, trygg-
lyndi og vinafesta. Þegar þessir eiginleik-
ar fara saman, ber þaö vitni stórbrotnum
persónuleika.
Ættingjar og vinir nutu oft og á margan
hátt einlægrar umhyggju hennar, og fyrir
þaö veröum viö þakklát um aldur og ævi.
Þar stendur mér nærri aö þakka sérstak-
lega þann ómetanlega og óeigingjarna
skerf, sem hún hefur lagt i aö móta þá, er
næst mér stendur: af þvl gatekkert nema
gott eitt leitt.
Hrönn Ármannsdóttir var af traustu
kjarnafólki komin, sem orölagt er fyrir
dugnaö, heiöarleika og vinnusemi. Hún
kvartaöi aldrei þó aö lifiö legöi henni
stundum þunga bagga á heröar. En þá
bar hún án æöru bein I baki. Hún hlaut I
vöggugjöf mikiö andlegt þrek frá sterkum
ættafstofnum: um þaö vitnaöi lif hennar
allt.
Lifhamingja Hrannar birtist I mörgum
ogsterkum þáttum. Heiörikjani svipnum
bar vitni um mannkosti hennar, og hýra I
augum tjáöi góöleik hennar og glaölyndi.
En nú er hinn bjarti og glaöi hlátur
hljóönaöur, og eftir standa harmi slegnir
ástvinir. Megi sá Guö, sem henni var svo
kær, veita þeim huggun og styrk I þungum
harmi. I.S.
Jónas Vermundsson
frá Pálmalundi, Blönduósi
Laugardaginn 1. sept var til moldar
borinn frá Blönduóskirkju stjúpi
minnJónas Vermundsson veghefilsstjóri.
Hann lést á Héraöshælinu þann 25. ágúst,
og haföi þá um ársbil kennt veikinda er
drógu hann til dauöa.
Ég var hjá Nóna, eins og hann var
jafnan kallaöur áf sinum nánustu, i
nokkra daga I júli og kvaddi hann þann 25.
júli. Ég vissi þá aö viö sæjumst ekki aftur
i þessu lifi, en ekki datt mér I hug aö svo
stutt væri eftir fyrir hann, þótt auöséö
væri aö hann var þungt haldinn.
Þau stjúpi minn og móöir min áttu lltinn
en notalegan bústaö viö Svinavatn, en þar
var hans hálfa llf aö dvelja eftir aö hann
hætti aö stunda vinnu sina. Þar dundaöi
hann viö silungsveiöar og útiveru, þvl
Nóni var náttúrunnar barn sem heiöarnar
seyddu til sln. Viö Galtaból á Auökúlu-
heiöi var hann mörg sumur, þar fann
hann sjálfan sig.
Þaö besta sem ég get beöiö honum til
handa er, aö handan viö tjaldiö mikla
megi hann hvllast viö fagurt fjallavatn, i
þannig umhverfi væri gott aö mega hitta
hann aftur.
í þessari stuttu kveöjugrein ætla ég ekki
aö rekja ættir Jónasar né ræöa um störf
hans, sem hann stundaöi af trúmennsku
og áhuga, þvl trúmennska og trygglyndi
voru aöalsmerki Jónasar. Ég ætla heldur
aö þakka honum allt þaö sem hann geröi
fyrir mig og ég kunni betur og betur aö
meta eftir þvi sem árin liöu og sé best nú
hvaö ég á honum mikiö aö þakka frá
liönum árum.
Drotinn er minn hiröir, mig mun ekkert
bresta.
A grænum grundum lætur hann mig
hvilast, leiöir mig aö vötnum þar sem ég
má næöis njóta. Hann hressir sál mlna,
leiöir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns
sins.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt, þvi þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig...
Þorgeir Sigurgeirsson.
Islendingaþættir