Íslendingaþættir Tímans - 17.11.1979, Blaðsíða 8

Margrét Jónína Jónsdóttir
HvgB er hel?
Ollum líkn sem lifa vel.
Engill sem til ljóssins leiBir,
ljósmóBir sem hvllu reiBir.
Sólarbros er syrta aB él.
Heitir hel.
Þessi orB skáldsins komu mér ósjálfrátt
I hug er ég frétti lát Margrétar Jónlnu
Jónsdóttur frá FáskrúBsfirBi. Hvln var
fædd á VopnafirBi 22. marz 1900. Margrét
sest I LjósmæBraskóla Islands og útskrif-
aBistþaBan 1928 og var henni þá veitt ljós-
móBursta&a á FáskrúBsfirBi og ná&i um-
dæmiB yfir BúBa- og FáskrúBsfjarBar-
hrepp. Hún var þar ljósmóBir þar til hún
fluttist meB fjölskyldu sinni til Akraness
áriB 1945, en fjölskyldan fluttist aftur til
FáskrúBsfjarBar 1958 og átti þar heima
upp frá því.
MeB henni er fallin I valinn ein af eldri
ljósmæBrum þessa lands. Þær ur&u oft a&
sætta sig viB eitt og annaB er ekki þætti
gott nú, svo sem fátækleg húsakynni, ljós
á litlum lömpum og stundum litiB til aB
hlúa aö móöur og barni. Margrét varö aö
takast á viB ýmsan vanda, eins og fleiri
ljósmæöur þessa lands hafa þurft aö gera,
bæöi fyrr og siöar. Hún gekk aB verki
slnu, ekki alltaf orBmörg en traustvekj-
andi. Hún var sú er hvilu reiddi hinni
veröandi móBur, sem oft var þreytt I erli
dagsins og erfiBi og kveiB komandi stund.
En er Margrét kom aB rekkjustokknum
hvarf kvlöinn á burt.
En gleBi ljósunnar var ekki minni er
barniö kom I hendur henni, sem hún svo
laugaöi og klæddi og lagöi hvitvoöunginn
aö móöurbrjósti.
Taldi hún þaö eitt þaö dásamlegasta i
lifinu aö leggja nýfætt barn I móöurarma.
Margrét kom oft á mitt heimili og áttum
viö þar gó&ar stundir saman. Fyrir utan
þaö kom hún tvisvar I embættiserindum
og fór um mig hlýjum og varfærnum
höndum, uns hún lagBi barn I fang mér.
Hún kom llka þegar sorgin gisti heimili
mitt, ekki meB oröskrúö og ónytjumælgi,
en þaö fylgdi henni ró og ■. kyrrö og um-
ræöur viB hana uröu þess valdandi aö sorg
og söknuöur fjarlægöust.
Margrét var bókhneigö kona og las allt
sem hún náöi til. Hún haf&i mjög gaman
af aö ræöa um bækur og efni þeirra og
brjóta þaB til mergjar. Mat hennar var
raunsættogrökfast.eins var um þau mál,
sem voru efst á baugi i þaö og þaö skiptiö,
dómar hennar voru gjörhugulir og leit
hún á málin frá öllum hliBum áöur en hún
sagöi sitt álit.
Margrét var félagslynd og starfaöi i
slysavarnadeildinni Hafdis og átti sæti I
8
stjórn þess félags og var þar einnig um
tima formaöur. Sat hún oft þing Slysa
varnafélags Islands, fyrir deildina á meö-
an hún átti heima á Akranesi. Hún var
einnig mjög virkur þátttakandi I leik-
félagi FáskrúBsfjarBar. Hún byrjaBi aö
leika þar ung aö árum og tók þar aftur
upp þráBinn er hún fluttist aftur til
FáskrúBsfjarBar. Einnig mun hún hafa
eitthvaö starfaB aö leiklistarmálum á
Akranesi.
Margrét ræddi oft um eiliföarmálin.
Hún var þess fullviss, aö dauöinn væri dyr
sem gengiö væri inn um til annars lifs. En
i þessum máium, sem og öörum var Mar-
grét ekki deilugjörn. Hún vissi sem var,
aö ekki eru menn á eitt sáttir og sumir
vilja litt ræöa þessi mál. Hún vissi aB
AlvaldiB mikla býr I öllum hlutum og allt
sem lifir hvilist I þvi.
Nú var komiB haust á ævi hennar, hún
var búin aB lifa langa ævi, þekkti vel hina
eilifu hringrás iifsins. Hún var búin aö lifa
vor og hásumar og hún þráöi friö kvölds-
ins.
Sjúkrahúsvist hennar varö allt sumariö.
Hennar var oft vitjaö af börnum, barna-
börnum, tengdabörnum og öörum vinum
og vandamönnum. Siöari mann sinn,
Þórarin GuBmundsson missti Margrét
fyrir mörgum árum.
Nú er ævisól hennar til viBar gengin.
Haustiö fer kaldri hendi um blóm og grös,
dauöi þeirra er ganga inn til lifsins á ný I
vorsins riki. Likt er lif okkar mannanna.
Ég flyt ástvinum hennar öllum kveBju
mina.
S.S.
Eiríkur
Stefánsson
75 ARA
Heill sé þér heiBursmaöur,
hress ertu enn og glaöur,
sannnefndur sómamaöur.
Sigurinn verBur þinn.
Ungur þú ert i anda,
öll namstu störfin vanda,
verkglaöi vinur minn.
Sá ég þig sær&an standa,
sjón byrgö til allra landa.
MeB boöa til beggja handa
bar þig um nótt a& strönd.
Þú varst vaxinn þeim vanda
aö verjast og ná til stranda.
Um stjórnvölinn styrk var hönd.
Þú varst glaöur á gó&ri stundu,
er góövinir saman undu,
hógvær en hress i lundu,
hrekklaus þin gamanmál.
Sárindum vildirBu ei valda,
vist skyldi öllu þvi tjalda,
sem glæddi hiB góöa i sál.
Þó gerist aldinn aö árum
og ört fjölgi gráum hárum,
ég held, aö þaö taki ei tárum,
þvl trú þin er hrein og sterk.
Vel hélstu vöku þinni,
þaö vakir þeim lengst i minni,
sem nutu — þau vitna þin verk.
TheodórDanielsson.
Islehdingaþættir