Íslendingaþættir Tímans - 04.10.1980, Qupperneq 5

ómetanleg i litlu afskekktu byggðarlagi.
— Yfir 40 ár hafði hann á hendi ritarastörf
fyrir U.M.F. Vorblóm, og 20 ár, fyrir
bændafélagið. Eining. — Fyrir margæfð
ritarastörf, skrifaði hann góðar fundar-
gerðir, sem sýna rithæfni hans og málfar.
f fundargerðarbókum hans má finna
mörg góð skil ýmissa athafna og störf
nefndarmanna.
Eftir að Sæbóíssókn, varð kirkjulaus,
eftir að kirkjan fauk i ofviðri árið 1924, —
og 1929 þegar áhugi manna i kirkjusókn-
inni varðvaxandi fyrir nýrri kirkju, var
Jón ötull og mjög fylgjandi þeirri tillögu,
að byggja nýja kirkju sem var sam-
sumars, og var vigð 29. sept. 1929.
Jón unni kirkjumálum og kristindómi.
Hann var lengi i sóknarnefnd og formaður
i áratugi. — Lagði hönd og vilja að
byggingarmálum hennar, t.d. að hafa
smiöi hennar i mat og hilsnæöi, ásamt
hinni góðu konu sinni, Halldóru Guð-
mundsdóttur frá Brekku. — Fylgdist Jón
glöggt með þvi, hversu ávannst, og vel
munaði áfram smiðinni, hjá kirkjusmiðn-
um Torfa Hermannssyni, miklum völundi
i þeirri iðn, þó heyskapartiö væri yfir-
standandi þá greip Jón til hnifsins og
skar út fagurlega boga grátanna, fyrir
altari kirkjunnar og einnig útskurð á
sætisbrikum hennar. Minna þessi verk
hans, nokkuð á handverk Guðmundar
Jónssonar myndskera frá Mosdal, en þeir
voru hálfbræður. Guðmundur skar út,
húnana á uppistöðustólpum grátanna. —
Þeir bræður mætast þar i verkum sinum,
fyrir litlu Sæbólskirkjuna og fegra hana.
Eftir vigslu kirkjunnar og örstutt nám
tók Jón við orgelleik i kirkjunni, við
messugerðir yfir 40 ár. Hann sagði, við
mig — Hefði hann ungur numiö tónfræöi
eins og hugur hans stóð til heföi hann lik-
iega náð meiri leikni i starfinu”. En fjár-
munir lágu þá eigi á lausu, til að eignast
orgel, og för til náms.
Þau hjón Jón og Halldóra Guðmunds-
dóttir refaskytta frá Brekku, giftu sig
Í917, og byrjuðu búskap á Sæbóli 1929, en
hjuggu fyrst 2 ár á Brekku hjá foreldrum
hennar. — Halldóra var myndarstúlka i
föðurgarði — margæfð frá bernskuheimili
sinu, við öll búnaðarstörf, úti og inni enda
elst dætra þeirra barnmörgu hjóna á
Brekku Guörúnar Magnúsdóttur og Guð-
mundar, refaskyttu — bæði borgfirskar
®ttar.
Þau hjón, Halldóra og Jón, voru
samhent um allt, — einnig með störf fyrir
kirkjuna. — Hún fylgdi honum eftir, þá
hann fór til kirkju að æfa sönglög, og þá
söng hún meö honum. — Hann sagði þvi
°ft, við hana. — Dóra min, komdu nú með
mér til kirkju, til að æfa iög. —-Ég get ekki
iarið, nema þú komir með mér.”
Hér sést og finnst, hvað samtaka vilji og
festa, getur áorkaö, — viö þau verkefni, er
8era skal. Þá gerast hlutirnir, með far-
sæld. — Það var þeirra hjónanna, vilji og
verk aö kirkjuhúsiö yrði hreint og hlutir
hennar fægðir og hreinir. — Tréspela
Islendingaþættir
girðingu umhverfis grafreitinn vann
hann með tengdabróður sinum, Helga frá
Brekku, og maluöu þeir þá hvita svo
fagurt var heim til kirkju að lita. — Það
mun vera hans siðasta unna verk, fyrir
dalabyggðina sina, að koma frá Flateyri,
og endurmála girðinguna um grafreit
kirkjunnar og slá hann meö orfi.
Þegar vorblómsfélagið gekkst fyrir
byggingu samkomuhúss hér á Ingjalds-
sandi, átti Jón flestar gjafavinnustundir
við byggingu þess. — 1 þvi bygginga sam-
starfi, varð ég oft glaður við, að sjá Jón
koma fram veginn frá Sæbóli með hamar
og sög i hendi, sem minntu á áhugamál,
hins hógværa félaga til samstarfsins við
húsbygginguna. — Engin orö, bara fara
aö vinna. — Það var gott að vinna meö
Jóni, hvaö sem var, eins og fyrr segir, I
fiskiróðri eða verslunarferðum til Flat-
eyrar meö okkur Sandmenn. — Feröir,
sem við erum alltaf þakklátir fyrir —
ferðir sem alltaf lánuöust vel, þótt stund-
um risu boðar og brotbárur yröu við
Sandinn i Sæbólsvör.
Viö Jón áttum nokkra samleið i barna-
skólanum, hann við söngkennslu. Fór vel
á með okkur. — Jón var bóndi um 40 ár. —
Það starf, sem annað lék honum vel. —-
Glöggur og ágætur fjárhiröir, enda mikill
dýravinur, og þá barnavinur og barngóð-
ur.
„Nú ert þú að fara á Flateyri, i kaup-
stað I fyrsta sinn. — Fyrir hvað ætlar þú
að kaupa? — Hana, kauptu fyrir þetta”,
og rétti litilli 10 ára dóttur minni 10 króna
seðil á bryggjunni á Flateyri! 1940. A
þessa minntist hún s.l. sumar, er hún
kom heim frá Noregi. Hún spurði mig um
gamla fólkið heima, og baö aö heilsa þvi,
þar á meðal Jóni Jónssyni. — Eflaust
myndu fleiri börn geta vottaö Jóni velvild
hans og gjafmildi.
Jón var einn af stofnendum bænda-
félagsins Eining á Ingjaldssandi, er hafði
aömarkmiði sölu garðávaxta, ræktunar
og vegamál. — Félagið eignaðist jarðýtu,
er gerði veg yfir Sandheiði og kom
þannig Ingjaldssandi I vegasamband viö
aðrar sveitir, —■ Jón var áhugasamur, um
þetta starf Einingan- félagsins, og það
sýna fundargerðir hans fylliiega, hvaö
var að gerast. —Jón naut þess, sem aðrir
að sjá og fara á nýgerðum ýtuvegi, yfir
Sandsheiði sem góðir drengir Einingar-
félagsins ruddu og brutu þannig mesta
þröskuldinn i einangrun Ingjaldssands-
ins. — Þau hjón, Jón og Halldóra áttu eng-
in börn, en mörg börn dvöldu langtlmum
á heimili þeirra, Finnur Þorláksson,
systursonur hennar, varð þeirra fóstur-
sonur, einnig ólöf Jónsdóttir nú gift i
Kópavogi og Jóhann Ragnarsson bóndi i
Húnavatnssýslu, mega heita fósturbörn
þeirra að miklu leyti. Sum dvalarbörn
þeirra, dvöldu hjá þeim vetrarlangt, svo
sem bróðursynir minir frá Isafiröi, Þröst-
ur, Högni. Sum lærðu aö lesa og skrifa.
Þau voru bæði lagin viö börn og kennslu,
engu siður hún.
Jón var einn af Núpsskólanemendum
séra Sigtryggs er mun hafa fundið söng-
hneigð hans sem prestur safnaðarins, og
hvatt hann til söngstarfa i kirkjunni. Þaö
starf þakkar aliur söfnuðurinn, þeim
hjónum báðum.
Seinustu tvö til þrjú árin fór heilsa Jóns
smá minnkandi uns dánardagur kom, 29.
júli s.l. Ég hitti hann fyrir ári siðan, rædd-
um lengi dags, farinn veg, og fundum
gleðigeisla, frá fornu samstarfi, birtast
okkur, fundum einnig ljómann af þvi
óorðna handan við haf, á vegum guös. A
kveðjustund, leitaði hann eftir hendi
minni, tók I hans og sagði: Þakka þér
samfylgdina. Guð blessi þig og varðveiti.
Nú kveð ég hann, með þökk tii hans.konu
hans og fósturbarna, með orðum hans.
Far vel frændi og vinur. Guð varðveiti þig
og blessi, og gefi þér himnafrið.
30.ágúst 1980
Guðmundur Bernharðsson
frá Astúni.
Peir sem skrifa
minningar-
eða afmælis-
greinar í
íslendinga-
þætti
VERÐA
að skila
vélrituðum
handritum
5