Íslendingaþættir Tímans - 18.08.1982, Blaðsíða 3

Guðrún Guðmundsdóttir
frá Melgerði
f. 8./1. 1889
d. 12./7. 1982
Guðrún lifði 93 ár og hálfu ári betur. Það er
hár aldur, fyrir lamaða manneskju, sem liggur
máttvana í rúminu, á fjórða tug ævi sinnar. Ég
kynntist þessari sæmdarkonu áttræðri, var þá að
skila til hennar kveðju, frá látnum manni, vini
mínum. Sá maður, sem hér um ræðir, var
Húnvetningur, eins og eiginmaður Guðrúnar.
Þau hjónin, Guðrún, frá Melgerði og maður
hennar, voru búsett á Hvammstanga. En maður
sá, er bað mig fyrir kveðjuna, bóndi, frammi í
Miöfirði, í sömu sýslu. Þeir voru kunningjar.
Þannig kynntist þessi vinut minn bænakonunni
Guðrúnu. frá Melgerði. - Hvað skal helzt sagt um
konu, sem á langan æviferil að baki, viðburðarík-
an- Hvað cr hægt að segja í fáorðaðri
minningagrein, um konu, sem bar þjáningarnar
með hugprýði og af þolgæði, áratugum saman og
kvartaði ekki. Guðrún Guðmundsdóttir var
hagorð kona. Henni lágu ljóðin létt á tungu, og
orti mikið um sína daga. Ljóðabækur á ég, eftir
hana. Þau Ijóð lýsa andríki og mildum hugblæ.
Ung að árum orti hún ljóð um andleg efni, þau
Ijóð sýna þá þegar, trúarþel hinnar ungu stúlku.
Guðrúnu þekkti ég í 13 ár. Heimsótti hana oft, á
Elliheimilið Grund. Bar Guðrún því vistheimili
gott vitni.
Við, Guðrún Guðmundsdóttir, frá Melgerði
attum samleið, í bæninni. - Bænakonan gladdist
v‘ð heimsóknir mínar. Hún sótti sinn styrk í
hatnalífið. Bænin var hennar daglega iðja. Margt
hænaversið orti Guðrún og bænirnar hennar
misstu ekki marks. Konan mín og börn okkar
hjóna, búsett í Reykjavík, heimsóttu Guðrúnu,
Þegar þau gátu. Þeim, ogokkur hjónunum fannst
v>ð fara betri út, í hvert sinn, eftir heimsókn til
hinnar rúmliggjandi bænakonu. Svo fannst og
mörgum fleirum en okkur.
Eitt sinn. í heimsókn til Guðrúnar. varð ég
v°ttur að atviki, sem eigi glevmizt. Á meðan á
heimsóknartíma stóð, kom inn til Guðrúnar
hona. og tók við bréfi. sem Guðrún rétti henni.
^onan bað Guðrúnu að lesa bréfið fyrir sig. Þetta
Var erfiljóð. um mann konunnar. sem minnst er
jh Konan féll í sáran grát. Guðrún huggaði
konuna og mælti: „Ég hef reynt þessu líkt vina
jmm Maðurinn minn missti heilsuna. Hann
heimsótti mig eins oft og hann gat. Hann kvaddi
m*g síðustu kveðju. hér. Ég komst ekki neitt. Ég
skil þig. Fjnn (j| með... Treystu Guði." Þessi voru
nugguriarorð Guðrúnar. Konan fór út. léttari í
sP°ri. Það voru fleiri en ég. konan mín ogbörnin
okkar, sem fundu bænayl og trúarstvrk, hinnar
lömuðu konu.
Guðrún Guðmundsdóttir. frá Melgerði. skrif-
aði og orti. á meðan þrekið entist. 91 árs, gat
Guðrún ekki skrifað lengur. bæði af sjóndepru og
svo var hægri hönd hennar orðin máttvana og gat

ekki haldið penna. En Guðrún orti Ijóðin sín, á
meðan hún gat talað. Svo þraut heyrnin og þrekið
einnig. Þann 12. júlí 1982 hvarfþessieinlægakona
bænarinnar inn á lendur eilífs lífs. Guðrún
Guðmundsdóttir, frá Melgerði, hafði kvatt
jarðlífið. Vertu guðs friði falin.
Þórarinn Elís. Jónsson.
KVEÐJA
Hugur reikar gegn um rökkurtjöld,
rísa minningar, sem endurgjöld.
Mætast væri mörgu að segja frá,
mun þó tjáning verða harla smá.
Fæddist vestra. Kollafjörðinn kær
kvaddi að árum þroskuð. vaxin mær.
Þarna ólst hún upp, við kröppust kjör
Kjark ei misti, lundin hlý og ör.
Foreldrunum hlýðin, blítt fram bar
beztu sögu. skjólið þeirra var.
Bænakonan unga, einnig þá
undi sínum hag, Guð treysti á.
Giftist, flutti burtu, fjöllin blá
fjarri heimaslóðum. þau hún sá.
Handan yfir flóann Ijós hún leit.
Ljúfa minning birti heimasveit.
Árin liðu, einnig heilsan með.
Orkan þvarr, en samt var hennar geð
ljósum prýtt, þar lýsti trúin traust.
Trú, sem lífsfleyið bar heim í naust.
Hún orti Ijóð og sálma, guði gaf
göfugt hjarta, lýsti huga af
Ljósgjöful var beðin bænin heit.
bjartan ljóssins geisla sálin leit.
Fábreytt verður sagan. lt'tið Ijóð,-
lýsir naumast helgum bænaróð.
Langan þræddi þjáninganna veg,
þraut ei hugann Ijós, né huggun treg.
Höfuðprýði dáð hennar og dyggð.
Dásemd, hennar orð um heimabyggð.
Æskuminning hlý og bernskan björt,
blessun veitti, skýin eyddust svört.
Nú er hennar endað, æviskeið.
Eftir lifir minning, björt og heið.
Þökkum vina, góð þín gengin spor.
Göfug minning flytur sólríkt vor.
Horfin ertu, margir minnast þín.
Minningarnar lifa, geislinn skín.
Þú ert sæl, á ferð til Ijóssins lands.
Launin hlýtur. Trúarinnar krans.
Þórarinn Elís. Jónsson.
t
F. 8.jan. 1889
D. 12. júlí 1982
Heim til Drottins dýrðarlanda
dagur sérhver fram mig ber.
Þar sem ekkert gerir granda
og gleðin bíður eftir mér.
Nú er blessuð Guðrún mín frá Melgerði komin
heim til dýrðarlanda Drottins. „Lífið er mér
Kristur", gat hún sagt. Það sýna fögru trúarljóðin
hennar, sem borizt hafa um landið í Kristilegu
vikublaði og í fleiri ritum. Hún lifði og hrærðist
í trúnni á Drottin okkar og frelsara, þótt hún væri
rúmiiggjandi yfir þrjátíu ár. Margir hafa komið
að rúmi hennar til þess að fá fyrirbænir, og
eftirmælin, sem hún orti, eru eins og græðandi
smyrsl á sár. Ég átti því láni að fagna að eignast
vináttu hennar. Fyrstu bréfin hennar eru frá
Árbakka á Hvammstanga. Nú er það stór bunki
af bréfum og Ijóðaheftum, sem hafa veitt mér
ómetanlega blessun og gleði, því að gleðin í Guði
hefur fylgt henni alla löngu Ieiðina.
Ég kvaddi hana níu dögum fyrir andlátið, og
spurði um líðan hennar. „Jú, ég finn nú stundum
til, en hefi svo mikið að þakka.“ Þó var sjón
hennar og heyrn á förum. - Ég veit, að aðrir mér
færari skrifa um þessa merku konu, betur og
meira, en ég hafði mikið að þakka. Og Guði
þakka ég af hjarta vináttuna og fyrirbænirnar. Um
samfélag trúaðra segir sr. Friðrik: Því yndi verður
aldrei lýst, það aðeins reyndur veit. Nú á elliárum
finnst mér ég vera borin áfram á vængjum
Drottins. vegna fyrirbæna trúuðu vinanna, sem
Guð hefur gefið mér.
Blessuð veri minning Guðrúnar. Guð blessi og
gefi ávöxt af starfi hennar fyrir Guðsríki.
Steinunn Guðmundsdóttir,
Skriðnesenni,
Strandasýslu.

is|endingaþættir
3