Íslendingaþættir Tímans - 29.12.1982, Síða 3

Einar Gíslason
Vorsabæ á Skeiðum
Dfoitii
Fæddur 14. júní 1900.
Dáinn 20. nóvember 1982.
bíH lát þú Ijóma
OhtíhVerriSá'
"jortun enduróma
"naðsríka mál,
Bjöð og sæl við sjáum
SV|P b>nn berum vér,
idag
svo fundið fáum þinn frið á jörðu hér.
(Jón í Garði).
bik ^ Cr *1ann Einar vinur minn látinn. Ekki mun
alinn í Vorsabæ njóta gegninga hans framar.
b$- nar Gíslason var fæddur í Dalbæ Gaulverja-
Var1ðarhhrepPi 14- júní árið 1900. Ungur að árum
sérf hann heiman til að sjá sjálfum
han rn°r^a eins °g aigengtvar * Þa daga. Gerðist
n» ?■ vinnumaður að Fjalli á Skeiðum, en það er
n^ti bær við Vorsabæ.
bú k§ar afi minn sálugi, Eiríkur Jónsson hóf
vin 1 ^orsai')æ árið 1916, réði hann Einar í
Sar^nmennsku til sín árið eftir. Störfuðu þeir
Hmh V'13 húskapartíð afa og ömmu. Mæddi þá
er h lrPa búsins oft mikið á Einari í fjarveru afa,
ger ærinn starfa við félags- og sveitarmálefni.
■g. ra Þeim tíma að þakka hollustu og tryggð
se^ahs v'h Vorsabæjarheimilið. Tryggð hans var
^iar8> er heimilið bjó að.
fræ lpö6 er Kristrún amma mín dó og Helga
stoð a tók við búi í Vorsabæ, varð Einar hennar
allt s,ytta. Hjálpaði hann henni við búskapinn
g.1 úauðadags.
mér‘nar hef ég þekkt frá því er ég fyrst man eftir
sjö i en e8 hefi dvalist sumarlangt í Vorsabæ frá
Ejn a aidri, innan um fénaðinn sem var í umsjá
rriun^ V°ru oi;i:ar Einars afar góð. Ætíð
átti ® minnast með söknuði þeirra ára, sem ég
þessmeh Einari við búskaparstörf í Vorsabæ. Þó
sem par hafi ekki verið mörg miðað við þau ár,
þetta ’nar haföi lifað, voru þau mér mjög kær því
hann V°rU uPPvaxtar-og þroska ár mín. Miðlaði
öðlastmm af þeirri reynslu sinni er hann hafði
hann Vl.^ aratuga búskap, þeirrar þekkingar, sem
ávaji Veit,i mer mun ég minnast með þakklæti og
Ahu ^a gagn af á ókomnum árum.
þau 8arnál okkar Einars við búskapinn voru
sauðfSnrriU' Við höfðum báðir mestan áhuga á
á hesth°^ hes,um- Pó Einar hafi ekki farið mikið
huKsa as s'ðustu árin, hafði hann gaman af að
sk°ðanUm Þá og horfa á góða hesta. Ekki fóru
Um það’r oiikar Einars alltaf saman er við ræddum
hefUr h Sem vih kom hestamennskunni, því mikið
Var Un rei,st 1 sambandi við hestana, frá því hann
á ðe ®Ur' ^ var eici{i aii,af veri® sPortastum
Oft UUm' Peir voru þá þarfasti þjónninn.
töltar Sa®^' ^inar s°gur af Grána sínum, mesta
hann á hem hann eignaðist. Og vel ríðandi var
mar„a reim bleiku, Hálegg og Háfeta. Fóru þeir
, r fíaiiferðirnar saman. Yndi hafði hann af
er*dingaþættír
að smala afréttinn á haustin og fór hann á fjall í
áratugi. Fjallkóngur var hann í áraraðir.
Einar vakti áhuga minn á fjallferðum, sveipaði
þær þeim ævintýraljóma, sem mér finnst ætíð vera
við það að eltast við kindur í óbyggðum íslands.
Strax og ég hafði tækifæri til, fór ég á fjall til þess
að fá að feta í fótspor Einars.
Margar voru sögurnar, er Einar sagði af
fjallferðum sínum, kuldanum og vosbúðinni
þegar tjöld fjallmannanna fuku ofan af þeim, eða
þegar hann og Bjarni á Brúnavöllum þurftu að
fara út í bylinn til að leita að fjallmönnum sem
höfðu villst. Þá hefur Einar notið þeirrar hörku
og þrákelkni er hann bjó yfir, því aldrei gafst hann
upp fyrr en ákveðnu takmarki var náð.
Sauðfé var hans líf og yndi og hugsaði hann að
mestu leyti um kindurnar, þótt hann gegndi
kúnum líka. Man ég það, að á vorin þegar
kindurnar báru út um móa og við Einar fórum
ríðandi til kinda. Ekki þurftum við að hafa fyrir
því að rýna í númerin á hornum kindanna, því
allar þekkti Einar þær með nafni.
Einstaka sinnum þurftum við þó að athuga
númerin, en þá var nær eingöngu um tvævetrur
að ræða. Erfitt fannst Einari að sætta sig við það,
þegar aldurinn færðist yfir, að geta ekki hlaupið
á eftir kindunum út um móa og mýrar. Varð hann
þá að notast við okkur sem yngri vorum, en alltaf
vildi hann vera með í eltingarleiknum.
Snyrtimennska sat ávallt í fyrirrúmi, gekk hann
ætíð einstaklega vel um gripahúsin. Fóðurgang-
arnir voru alltaf vel . sópaðir og hver tugga vel
nýtt. Gaman var að sjá fallegt handbragð hans í
hlöðunni. Hver stallur var af ákveðinni stærð,
stálið vel stungið. Var því snyrtilegt umhorfs í
hlöðunum í Vorsabæ.
Oft gáfum við Einar fénu saman .og finnst mér
núna Einar vanta þegar ég kem um helgar og gef
á fjárhúsin. Ekki mun Einar oftar gefa með mér
fénu. Hugsa ég þó, að hann fylgist með því sem
er að gerast í Vorsabæ, þótt hann hafi kvatt okkur
að sinni.
Guð blessi minningu hans.
Eiríkur Þórkelsson
f hringnum kringum jólatréð heima í Vorsabæ
á aðfangadagskvöld verður einum færra um næstu
jól, því laugardaginn 20. nóv. sl. lést í Landsspít-
alanum okkar gamli vinur, Einar í Vesturbænum.
Einar Gíslason fæddist 14. júní 1900 að Dalbæ
í Gaulverjabæjarhreppi. Foreldrar hans voru
hjónin Gísli Einarsson og Helga Jónsdóttir.
í bernsku fylgdist Einar með foreldrum sínum
upp á Skeið. Árið 1917 réðst hann vinnumaður
að Vorsabæ á Skeiðum til afa okkar og ömmu,
Eiríks Jónssonar, bónda þar og konu hans,
Kristrúnar Þorsteinsdóttur, sem voru að byrja þar
sinn búskap. Því heimili vann hann, æ síðan af
mikilli trúmennsku, og ómetanlegt var fyrir
heimilið að eiga hann að, þar sem afi hóf fljótlega
umsvifamikil störf í þágu sveitar og sýslu og var
þá oft fjarverandi. Sveitastörf á fyrri hluta
tuttugustu aldar voru ákaflega erfið og umfangs-
mikil. Þar var ekki unnin 40 stunda vinnuvika og
síðan farið í frí. Það hefur aldrei tiðkast í sveit.
Einar var maður, sem hægt var að treysta, og því
gat afi farið sinna ferða áhyggjulaus, því heima í
Vorsabæ sá Einar um að þau störf yrðu unnin sem
þurfti.
Faðir okkar Jón Eiríksson byggði nýbýli á 1/3
jarðarinnar og hóf þar búskap árið 1949 með konu
sinni Emelíu Kristbjörnsdóttir. í vesturbænum
hjá afa og ömmu var annað heimili okkar
systkinanna og við fórum í heimsókn hvenær sem
okkur datt í hug. Útivið eltum við karlmennina
við sin daglegu störf, fyrst sem áhorfendur, síðan
sem þátttakendur. Frá því fyrsta fannst okkur
Einar ganga næst því að vera eins og góður afi.
Frá því að við byrjuðum að trítla á eftir honum
var hann ætíð boðinn og búinn að leiðbeina okkur
í hvívetna og alltaf fengum við greinargóð svör.
Einar var dulur maður og kannski var það helst
í nálægð okkar barnanna sem opnaðist leið inn í
hugskot hans.
Bestu stundirnar áttum við með honum ef farið
var á hestum, en af þeim hafði hann mikið yndi
og átti sjálfur alltaf góða gæðinga. Á hestbaki var
hann „kóngur um stund“
Ýmist söng hann þá við raust, sagði gamlar
sögur eða fræddi okkur um ýmis örnefni í
grenndinni, en á landareigninni og í kring þekkti
hann hvern stein og hverja þúfu, sömuleiðis mun
hann hafa verið með froðari mönnum um örnefni
Framhald á næstu síðu
3