Íslendingaþættir Tímans - 29.12.1982, Page 8

sinni, mannviti og manngæsku. Einar var
skemmtilegur í viðræðum, orðheppinn og sagði
vel frá. Stundum brá fyrir dálítilli glettni og kímni
í svip hans. Hann hafði talsvert skopnæmi og sá
vel broslegu hliðarnar í lífinu. Þó var hann
alvörumaður, er gerði miklar kröfur til sjálfs sín:,.
Hann var í hvívetna heiðvirður maður og
grandvar og mátti í engu vatnm sitt vita. Hann
var stakur bindindis- og reglumaður og sannur og
trúr í öllu lífi sínu og störfum. Hann var mjög
barngóður. Börnum sem öðrum varð hlýtt í návist
hans. Þau skynjuðu vel hlýju hjartans, bros og
fórnfýsi þessa manns, sem ávallt var reiðubúinn
að fræða þau, leiðbeina þeim og hjálpa, gefa og
fórna.
Einar var mjög heimakær og unni og vann
heimili sínu eins og kraftar leyfðu. Honum þótti
þó gaman að ferðast og fræðast um land sitt. Hann
var afar fróðleiksfús, stálminnugur og víðlesinn
og bjó yfir mikilli þekkingu um land sitt, sögu
þess og menningu, bæði að fornu og nýju. Hann
var málvöndunarmaður og hafði mjög gott vald á
íslenskri tungu. Hann fékkst dálítið við ritstörf,
skrifaði meðal annars nokkur fréttabréf úr
Borgarfirði til Vestur-íslendinga, svo sem faðir
hans hafði áður gert.
Einar var prýðilega greindur og vel að sér bæði
á sviði bóklegra og verklegra mennta. Hann var
einarður maður og þrautseigur, staðfastur og
viljasterkur. Hann var sjálfstæður maður í
skoðunum, orðum og gjörðum. Hann gat verið
þéttur og fastur fyrir, ef því var að skipta, og
hvikaði ekki frá skoðunum sínum og ákvörðun-
um. Einar var karlmenni hið mesta, glímumaður
á unga aldri, rammur að afli og kröftum. Er mér
minnisstætt, hversu leikandi léft hann handlék
kvíahelluna á Húsafelli, sem forfaðir hans, séra
Snorri Björnsson, hafði flutt að kvíunum til að
láta menn reyna afl sitt á.
Einar Kristleifsson var ágætur söngmaður og
var einn af stofnendum söngfélagsins „Bræðurn-
ir“, er stofnað var í Reykholtsdal vorið 1915 undir
stjórn og forystu Bjarna Bjarnasonar á Skáney.
Félag þetta starfaði nokkuð á fjórða áratug og
lagði fram merkan og mjög þakkarverðan skerf
til borgfirskrar menningar á fyrri hluta þessarar
aldar. Einar hafði áhuga á menningarmálum
yfirleitt, var mótaður af anda og áhrifum
ungmennafélagshreyfingarinnar og vildi standa
vörð um þjóðlega menningu, trú, og tungu.
Þó að aldur færðist yfir, hélt Einar áfram
búskap f Runnum og var lengst af heilsuhraustur.
í ágústmánuði síðastliðnum veiktist hann alvar-
lega og var fluttur á Sjúkrahús Akraness, þar sem
hann andaðist hinn 14. þessa mánaðar. Að
leiðarlokum skulu honum færðar alúðarþakkir
fyrir góðvild alla og vinsemd í minn garð og
foreldra minna og systkina. Guð blessi minningu
góðs drengs og göfugmennis. Eiginkonu hans,
börnum og öðrum ástvinum votta ég mína dýpstu
samúð.
Verfu sæll, vinur,
vemdi þig Drottinn,
launi þér lífsfórn
og liðsemd alla.
Gleðji nú Guð
þína góðu konu,
vald yfir Runnum
og veiti blessun.
Jón Einarsson, Saurbæ.
Sigurjón
Jónsson
Fæddur 1. júní 1894
Dáinn 29. september 1982
Þeim fer nú óðum fækkandi aldamótamönnun-
um. sem upplifað hafa og átt þátt í mesta framfara
og breytingaskeiði íslandssögunnar, bæði til
sjávar og sveita. Þann 8. okt. sl. kvöddum vér
einn úr þessum hópi, er til moldar var borinn frá
Fossvogskirkju, tengdafaðir minn, Sigurjón
Jónsson, Syðra-Langholti og hann lagður til
hinstu hvíldar við hlið eiginkonu sinnar í
Fossvogskirkjugarði. Langar mig að minnast hans
nokkrum orðum.
Sigurjón var fæddur 1. júní 1894 að Skógarkoti
í Þingvallasveit, sonur hjónanna Jóns Guðmunds-
sonar og Þuríðar Sigurðardóttur, er þar bjuggu
við kröpp kjör vinnumennskunnar. Var hann næst
elstur 3ja systkina, Ágústa og Guðsteinn eru
einnig látin. Þá átti Sigurjón 4 hálfsystkin, þau
Mörtu, Ástu Maríu, Sigurlaugu og Skarphéðinn.
Uppvaxtarár Sigurjóns urðu honum erfið
vegna aðskilnaðar við foreldra og systkin. En
fjölskyldan leystist upp vegna fátæktar, sem títt
var í þann tíð. Honum var komið fyrir á bænum
Nesjum í Grafningi við Þingvallavatn, þar sem
hann ólst upp fram yfir fermingu. Skólaganga var
stutt á þeim tíma miðað við nútímann.
Áður en varir er lífsbaráttan hafin og hann
heldur að heiman til að vinna fyrir sér. Fór hann
fyrst í vinnumennsku í nálæga sveit. Síðan kemur
að því að hann kveður sveitina og stefnir vestur
yfir heiðar. Fer hann í ver suður með sjó, þar sem
hann stundar sjóróðra á opnum bátum úr
Garðinum og síðan á togurum. Þar syðra setur
hann saman bú með fyrri konu sinni, Guðríði
Stefánsdóttur, og á með henni 4 böm, þau:
Guðmund, Sigurð Stefán, Þuríði og Lilju.
Laust fyrir 1930 flytur fjölskyldan í bæinn, þar
sem hún sest að. En leiðir hjónanna skilja. Síðar
kvæntist Sigurjón seinni konu sinni, Soffíu
Ingimundardóttir og á með henni 5 dætur,
sem eru: Sigurjóna, Elín, Inga, Ágústa og
Bergþóra. Soffía átti fyrir soninn Þórarinn.
Bjuggu þau allan sinn búskap að Bakkastíg 4, hér
í borg. Soffía lést árið 1964.
Afkomendur Sigurjóns munu nú vera orðnir 64.
Eftir að Sigurjón hætti á togurunum, gerist
hann netagerðarmaður næstu árin, eða þar til að
hann hóf störf hjá Eimskipafélagi íslands, þar sem
hann var fram yfir sjötugt, er hann tók upp að
nýju netagerðarstörf. Fyrir 10 árum flytur hann
svo að nýju í sveit og þá til dóttur sinnar og
tengdasonar að Syðra-Langholti, Hrunamanna-
hrepp, þar sem hann undi sér hið besta í þeirri
blómlegu sveit, og gat orðið að liði meðan heilsan
entist. Kunni hann vel að meta að geta átt þama
ævikvöldið í sve'itakyrrðinni. Sigurjón var mik>
dýravinur og hafði unun af að umgangast ÞdU^
sérstaklega kindumar, sem voru mjög hændar
honum. Var gaman að fara með honum í fjárhus
og sjá hve vel hann hirti um skepnumar.
Sigurjón var þeirrar gæfu aðnjótandi að ha
góða heilsu alla tíð, að undanskildu rúmu ári,se
hann átti við alvarleg veikindi að stríða, cU *’
hélt hann að mestu góðu minni fram á slða
dag. Hann hafði yndi af lestri góðra bóka og
vel fróður um menn og málefni. ,
Að leiðarlokum þökkum við honum samfy1®
ina og biðjum Guð að blessa hann og varðvei
Andrés Andrésson-
lslendingaþ®ttír
8