Íslendingaþættir Tímans - 26.01.1983, Blaðsíða 2

Stefanía Olafsdóttir
Fædd 30. nóvember 1900.
Dáin 16. nóvember 1982.
Stefanía Ólafsdóttir var fædd aö Jörfa í
Kolbeinsstaðahreppi og ólst þar upp. Tuttugu og
þriggja ára giftist hún Andrési Björnssyni frá Bæ.
Búskap hófu þau að Ytri-Skeljabrekku og bjuggu
þar til ársins 1936, er þau fluttu til Borgarness.
Þar var heimili hennar síðan til dauðadags.
Andrés starfaði við ýms algeng störf í
Borgarnesi, en þó lengst af hjá Rörasteypu
Borgarneshrepps.
Þau hjón eignuðust fjögur börn, sem öll eru á
lífi, 3 dætur og einn son. Tvö þeirra eru búsett í
Borgarnesi.
Á mínu fyrsta starfsári í Borgarnesi lenti
Andrés í bílslysi, sem varð þess valdandi, að hann
var á sjúkrahúsi um nokkurn tíma. Ekki var Ijóst,
hve sú dvöl yrði löng. Andrés hafði miklar
áhyggjur af fjárhagsafkomu þeirra hjóna þar sem
fyrirvinnan var engin, meðan hann varóvinnufær.
í sambandi við þessi veikindi hans óskuðu þau
hjón eftir viðtali við mig. Strax kom fram hjá þeim
hjónum, ekki síst Stefaníu, áhyggjur af heilsu
Andrésar og hve fjárhagsaðstaða þeirra hafði
mikil áhrif á hann. Upp kom í þeim umræðum
hjá Stefaníu, hvort hugsanlegt væri að semja um
greiðslu bótanna, enda þótt hún gerði sér grein
fyrir áhættu af samningum slíkum, sem um var
rætt, trúði hún á batnandi heilsu hjá bónda sínum
og að samningar gætu jafnvel flýtt fyrir henni, en
vegna samvizkusemi sinnar hafði hann miklar
áhyggjur af heimilinu og einnig af því, að starf
hans í Rörsteypunni var geymt þó að óvíst væri
hvenær hann gæti mætt til vinnu. Samningar við
tryggingafélagið tókust og voru afgreiddir fljót-
lega. Þar fór einnig svo, sem frú Stefanía hugði,
heilsa Andrésar fór batnandi. Hann kom til vinnu
sinnar í Rörsteypu Borgarness og þar mun hann
hafa unnið allt fram undir það síðasta. Hann lézt
þann 17.febrúar 1967.
Stefanía Ólafsdóttir var myndarleg kona,
hyggin og stefnuföst f ákvörðun sinni. Hún var
snyrtimenni í klæðaburði og framkomu. Heimili
hennar bar snyrtimennsku hennar gott vitni.
Stefanía vann nokkuð að handavinnu, einn af
þeim, sem naut hennar þar var ég. Eitt sinn gaf
hún mér fallega útprjónaða fingravetlinga, sem
ég átti lengi. Eeir vöktu athygli. Einn af þeim sem
veitti þeim sérstaka athygli og dáðist að, var hr.
Ásgeir Ásgeirsson þá forseti íslands.
Atvikin höguðu því svo til vegna fjarvcru af
landinu gátum við hjónin ekki fylgt henni síðasta
spölinn.
Við færum henni vinarkveðju fyrir nærri þrjátíu
ára kynni.
Börnum hennar og öðru venzlafólki færum við
samúðarkveðju.
Blessuð sé minning hennar.
Halldór E. Sigurðsson
Jórunn Sigurðardóttir
Ystaskála V-Eyjaf j.
Fædd 10. ágúst 1895
Dáin 11. janúar 1983
Af okkar kynnum fagra birtu ber
bestu þakkir geymi í huga mér
Lífsins gjafir skærast lýsa nú
ljós í myrkri er gefa nýja trú.
Hæglát vina um lífið hljóðlát gekk
hógvær tók, og gaf af því er fékk
Dýrmæt gjöfin okkur dvöl þín er
djásn sem margur ber í hjarta sér.
Bernsku myndir blunda hugum í
björt er ósk um veröld sem er ný
Æsku stundir inn við fjöllin blá
ylja lengi og glæða hjartans þrá.
Gengin spor um gæfusama braut
gegnum lífið erfið kjörin hlaut
Heimur tíðum harða steina ber
hamingju né trega enginn sér.
Lágvaxin en Ijúf í starfi var
látlaus kona hjarta rúmið bar
gæsku og mildi, góðmennskunnar auð
gleði sanna mönnum öllum bauð.
Sólarylinn bros þitt sendir hér
frá sálu þinni hvar sem lifað er
allt það góða er blundar brjóstum í
blíður geislinn vekur það á ný.
Sat ég hljóð við sjúkrabeðinn þinn
sárast til þess núna kannski finn
að allt of fáir þangað áttu leið
er amma þögul sinnar hvíldar beið
Tilgangur í öllum tárum er
tíminn vitnar hvað við lærum hér
langar stundir leiftur augna skín
ljósin þín nú eru birtan mín.
Ein af gjöfum mesta birtu ber
betra en allt í heimi þessum er
þekka vil ég nú í þetta sinn
það er amma góður faðir minn.
Árin liðu, voru þung þín spor
þolinmóð samt beiðst, og nú er vor
hjartans vinir leiðast lífs um geim
loksins amma þangað komin heim.
Jórurin Elísdóttir.
2
islendingaþaettii'