Íslendingaþættir Tímans - 26.01.1983, Blaðsíða 7

Til hamingju Núpahjón,
Sigurður Sigurðsson,
Núpum og
Kristín Ásmundsdóttir
Nú hina éljasömu nóvemberdaga eiga Núpa-
hjónin í Aðaldal, Suður-Þingeyjarsýslu merkisaf-
mæli.
Þann 14. nóv. s.l. er Sigurður bóndi og
fyrrum kennari áttatíu og fimm ára, en 1. nóv. sl.
varð Kristín kona hans sjötíu og fimm. Að vísu
var blíðskaparveður á afmæli Stínu, eins og okkur
gömiu kunningjunum er tamt að kalla hana, en
Kristín var skírð í höfuð ömmu sinnar og alnöfnu.
Kristín Ásmundsdóttir fæddist á Ófeigsstöðum
í Kaldakinn 1. nóvember 1907, foreldrar hennar
voru hjónin Svava Björnsdóttir, Jóhannessonar
frá Barnafelli og Ásmundur Kristjánsson, Árna-
sonar frá Hóli í Kinn, ep Ásmundur og Svava
bjuggu á Ófeigsstöðum og víðar í Kinninni.
Ung að árum var Kristín tekin í fóstur á
efnaheimilið Halldórsstaði í Kinn, af þeim Sigríði
Hallgrímsdóttur og Sigurði Sigurðssyni, hrepp-
stjóra.
Sigurður Sigurðsson fæddist 14. nóv. 1897 að
Yzta-Hvammi í Aðaldal, en þar bjuggu þá
foreldrar hans, hjónin Guðfinna Jónsdóttir,
bónda að Kraunastöðum, og Sigurður Guðmunds-
son frá Litlu-Strönd í Mývatnssveit.
Sigurður kennari eins og við krakkarnir
kölluðum hann, og reyndar fullorðna fólkið líka,
var vörpulegur maður, kröftugur bæði til sálar og
b'kama, svipmikill en hýr og þannig hugsum við
um hann enn í dag, þennan prúða en ákveðna
mann, sem allir hlýddu með góðu, enda bað hann
alltaf með góðu.
Sigurður kennari hefur alla tíð unnað bókum
°g dreif sig því á Ljósavatnsskólann 1914 og
kennarapróf tók hann frá Kennaraskólanum 1920.
Hafði þá þegar unnið við heimiliskennslu. Er
hann var búinn að kenna í tvo vetur í Höfðahverfi'
S-Þing. Réðst hann til kennslu í Ljósavatnsskóla-
hverfi árið 1926 og kenndi þar í 32 ár. Það má
h'ta svo á að Ljósavatnsskólinn hafi glætt hans
góðu gáfur og þess naut Ljósavatnshreppur í
ríkum mæli síðar meir. Auk þess að vera eini
hennarinn og þurfa því að kenna hinar ólíkustu
námsgreinar, var hann endurskoðandi sveitar-
reikninga Ljósavatnshrepps um árabil o..fl. mætti
’elja af opinberum störfum.
Hann kenndi sund í sex vor, og fágætt mun það
hafa verið að farkennari við mjög þröngan
húsakost, kenndi leikfimi, en það geröi hann og
v«eri alls ekkert hægt að rýma til lét hann okkur
8era staðæfingar við sæti okkar og þá aðaláherzla
[ógð á smáæfingar sem réttu úr okkur. Ekki þekkti
hann að kenna í góðu skólahúsi með tækjabúnaði
lutímans, en svo lifandi var öll hans fræðsla að
islendingaþættir
ómetanlegt hefur það veganesti orðið.okkur, scm
töltum í farskólann í Kinninni á tímabilinu 1926
til 1958. Ljósvetningar skrifa flestir vel, og það
var forskriftin hans Sigurðar kennara, sem inótaði
rithönd þeirra — lengi býr að fyrstu gerð. Við
lærðum að skilja móðurmálið og njóta þess, sem
við lásum bæði í bundnu máli og óbundnu. Hann
tók okkur upp í ljóðaflutningi, við lærðum kvæðin
heima, í kennslustund urðum við svo að standa
upp og flytja þau skilmerkilega, helst með
viðeigandi hrynjandi. Þetta var okkar frumraun
að standa frammi fyrir öðrum og flytja mál okkar.
Ekki sótti Sigurður kennari eintómt erfiði heirn
í Ljósavatnshrepp, þar kynntist hann sinni
styrkustu stoð og ævifélaga Kristínu Ásmunds-
dóttur, þau giftu sig þann 11. júní 1935 og bjuggu
fyrst á Ljósavatni, síðan á Maríugerði, hluta af
Yztafelli, þar var samkomuhús hreppsins og því
oft gestkvæmt og ónæðissamt að búa, þá var cnn
venja að dansa til morguns. Þaðan fluttu þau með
dæturnar ungar, að Núpum í Aðaldal og búa þar
enn í skjóli eldri dótturinnar og tengdasonar.
Kristín er söngvin og var ávallt með í kórum
sveitarinnarogöllu félagslífi. Þeirravaraðvonum
sárt sakanð í Kinn , er þau fluttu, þá voru
samgöngur ekki eins góðar og nú, Núpar eru
austan Laxár og varð að róa yfir ána til að
heimsækja þau, margan gest og gangandi flutti
Núpabóndinn yfir ána með traustu ártaki.
Öll liðin ár, sem ég naut þess að þekkja þessi
sálargöfugu kyrrlátu hjón vil ég þakka þeim.
Barnaskóladagarnir voru ætíð tilhlökkunarefni,
ekki aðeins fyrir þá miklu kæti, er venjulega ríkti
með okkur krökkunum þessar 8 vikur, sem við
vorum í skóla hvern vetur oftast lh mánuð í senn,
við hlökkuðum virkilega til að læra. Og í
frímínútum brá kennarinn sér út með okkur og
kenndi okkur ýmsa leiki, alltaf var kennarinn
með.
Núpahjónin hafa aldrei slegið um sig í lífinu
eða búið stórt. En þótt kringum þau ríki friður
hinna prúðu, er ætíð gleði og kátina þar sem þau
eru. Líkast er aðTcoma íforeldrahúsað heimsækja
þau.
Veit ég að fleiri gamlir nemendur hugsa heim
að Núpum þessa daga. En vík skilur vini og
fjörður frændur, og ég því senda mínar
árnaðaróskir yfir fjörð og dal.
Lifið heil kæru vinir.
Aslaug Kristjánsdóttir.
7