Íslendingaþættir Tímans - 23.03.1983, Side 4

Elvar Gísli Sigurösson
Fæddur 30. desember 1977
Dáinn 26. febrúar 1983
„Dularlög semur stjarnastjórinn
með stranga dóma í eigin sök.
Skammvinna æfi, þú verst í vök,
þitt verðmœti gegnum lífið erfórnin.
En til þess veit eilífðin alein rök. “
(E.Ben.)
Koma barns í þennan heim er mikill viðburður.
Grein hefur bæst á ættarmeiðinn. Þannig verða
ailir ríkari en áður, meðvitað eða ómeðvitað.
Ófætt tendrar barnið hið óráðna ljós. Fætt gefur
það svör og fegurstu vonir foreldra ganga undir
þann dóm sem svörin veita hverju sinni.
Elvar Gísli fæddist með skerta möguleika til
eðlilegra líkamlegra framfara. Þrotlaus og kær-
leiksrík barátta foreldra, lækna og náinna ættingja
virtist skila árangri sem framar stóð jafnvel því
mögulega.
Vonir og gleði við framför og aukinn þrótt hans
blunduðu í hjörtum þeirra sem elskuðu hann.
Utanaðkomandi sjúkdómur lagði hart að þessari
annars veiku von um unninn sigur og lífi hans var
lokið.
Elvar Gísli var fyrsta barn foreldra sinna, þeirra
Guðrúnar Gísladóttur frá Neðra Hálsi í Kjós og
Sigurðar Runólfssonar frá Olafsvík.
Á síðastliðnu sumri var þrennt af ættmennum
Guðrúnar brið til grafar og um áramótin síðustu
andaðist einnig móðir Sigurðar.
Tvö systkini Guðrúnar hafa einnig misst sín
fyrstu börn. Það hefur greinilega komið í ljós á
öllum þessum raunastundum að af sterkum stofni
hafa þessar greinar fallið. Við „eilífðar rökin“
stendur glíma þeirra sem eftir lifa, sem ganga þeir
til næsta dags, svipmót hinna látnu fylgir reisn
þeirra og þannig verður það eign okkar allra þó
svona sé nú komið. Framvinda lífsins hefur
margar rúnir rist, þessu fólki hefur verið dæmdur
þungur gönguvegur nú um hríð. Elskulegum
foreldrum þessa litla drengs, sem nú er kvaddur,
sendi ég og fjölskylda mín hjartans samúðarkveðj-
ur, svo og öllum þeim er einnig eiga um sárt að
binda.
Sú auðlegð sem andinn eignast verður aldrei frá
okkur tekin. Það er huggun harmi gegn.
Nína.
t
„Þeir sem guðirnir elska deyja ungir“ segir
máltækið og því verður maður að trúa þegar horft
er á eftir barni til annars lífs. Með örfáum orðum
langar okkur að kveðja ungan vin og nágranna.
Við kynntumst Elvari og fjölskyldu hans fyrir
ári er við fluttum í íbúðina á móti. Það leið ekki
á löngu áður en góður og náinn vinskapur tókst
með Elvari og dótturinni Hildi, og eyddu þau
mörgum stundum saman við leiki. Það er erfitt
4
fyrir hana að sjá á eftir sínum besta vini, sem alítaf
myndi að að sjá björtu hliðarnar á öllu, erfitt að
sætta sig ævið að dyrnar eigi ekki framar eftir að
opnast inn komi lítill ljóshærður snáði sem kallar:
„Hildur, ég erkominn." En enginnveit sínaævina
fyrr en öllu er, og skyndilega dregur ský fyrir sólu.
Við kveðjum Elvar að sinni með von um að nú
séu allar þrautir á enda og þökkum honum fyrir
þessar yndislegu stundir sem við áttum saman á
liðnu ári.
Stebbi, Tóta, Hildur
t
Kveðja frá starfsfólki
og börnum á Hvolpadeild,
Múlaborg
Elvar Gfsli Sigurðsson kom á sérdeildina á
Múlaborg, Hvolpadeildina, þ. 8. 12. 1981 og
hafði því verið rúmlega eitt ar njá okkur þegar
hann lést. Á þessum tíma tók Elvar miklum og
gleðilegum framförum þó að ekki tækist að sigrast
á þeim sjúkdómi sem hann var haldinn af. Við
minnumst þess þegar hann fór að ganga einn og
óstuddur sl. haust og varð skrafhreyfnari og
öruggari með sig og kátari og hressari þrátt fyrir
að líkamleg líðan væri oft ekki sem best. Elvar var
byrjaður að fara í langar heimsóknir inn á aðrar
deildir á Múlaborg, þar sem var tekið vel á móti
honum og hann undi sér vel.
Þriðjudaginn 22. febrúar sáum við Elvar Gísla
•síðast á Hvolpadeildinni og laugardagsmorguninn ■
26. febrúar var hann látinn. Eftir eru margar
góðar og skemmtilegar minningar um fimm ára
hrokkinhærðan glókoll. Foreldrum hans, Guð-
rúnu Gísladóttur hjúkrunarfræðingi og Sigurði
Runólfssyni, litlu systurinni Lilju og öðrum að-
standendum, sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
„Égfel íforsjá þína
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um Ijósið lát mig dreyma
og Ijúfa engla geyma
öll börninþín, svo blundi rótt."
Matth. Jochumsson
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði
Guð þér nú fylgi
hans dýrar hnoss þú hljóta skalt. “
(Vald. Briem.)
Það kom eins og reiðarslag þegar við fengum
þær sorgarfréttir að elsku litli vinurinn hann Elvar
Gísli væri dáinn.
Maður átti erfitt með að trúa, þar sem framfarir
hans frá því að við kynntumst honum í október
1980, höfðu orðið svo stórkostlegar að það var
kraftaverki líkast. Það var svo dásamlegt að sjá
hvað honum var farið að líða vel, og ekki síst það
sjálfstraust, sem hann öðlaðist, þegar hann fann
og sá að hann gat gengið óstuddur og var þar með
orðinn sjálfstæðari persóna. Það er dásamleg
minning, sem við eigum um þennan litla dreng, og
þó er sú allra besta þegar við hittum hann síðast.
Það er með ólíkindum hvað hægt er að leggja
þunga byrði á svona litla barnssál, þann sjúkdóm
sem hann þurfti að berjast við.
En nú hefur amma, sem var honum svo mikils
virði tekið vel á móti honum, þar sem þeim líður
svo vel á þeim stáð, sem bíður okkar ailra.
Elsku Gunna, Siggi og Lilja, við biðjum góðan
Guð að styrkja ykkur í þeim erfiðleikum og sáru
sorg, sem þið hafið þurft að ganga í gegnum.
Guð blessi ykkur öll.
Snævar, Sigrún og Siggi-
+
Elvar Gísli Sigurðsson er farinn frá okkur á
fund ömmu sinnar, sem tekur nú á móti eftirlætinu
sínu opnum örmum. Hún lést fyrir aðeins tveimur
mánuðum. Elvar Gísli bar alvarlegan sjúkdóm
frá fæðingu og við vissum að einhvern tímann yrði
hann honum yfirsterkari, en hversu lengi heldur
maður ekki í vonina. Þessi drengur var svo blíður
og góður að það var með ólíkindum, því oft var
islendingaþættir