Íslendingaþættir Tímans - 24.08.1983, Blaðsíða 5

■ 11 I 11 I —
Þorbjörg Blandon
sinnar hjá elsta bróður sínum og mágkonu. Innan
við fermingaraldur missti hún móður sína. Ung að
árum gekk hún í hjónaband með fyrri manni
sínum Helga Ólafsyni, greindum, glæsilegum og
prýðilega skáldmæltum og getum við séð í anda
þessi myndarlegu og gáfuðu ungu hjón söngvin og
Ijóðelsk. Hversu framtíðarvonirnar hafa verið
bjartar. Sem betur fer hefur æskan alltaf átt sinn
skýlausa hamingjuhiminn. Kristján fjallaskáld
segir:
Allslaðar er harmur allstaðar er böl
allstaðar er söknuður tára föll og kvöl
skiljið eigi hjartað vora skammsýni fœr
né skyggnst inn í það hulda sem nokkru erfjœr.
Því að Þóra missti mann sinn Helga eftir aðeins
7 eða 8 ár 1924,þau eignuðust 5 börn.eitt misstu
þau mjög ungt en dótturina Maríu rrtissti hún
stálpaða eftir mikil veikindi. Oft talaði hún um
Helga og fór með ljóðin hans og svo um telpuna,
leiki hennar og ýmsar setningar er hún sagði sem
báru þess vott að hún hefur verið mjög vel gefin.
Allar þessar minningar voru reifaðar fegurð
góðleik og gleði sem að hún rifjaði upp um þessa
látnu ástvini sína. En aldrei minnst á sorgina eða
erfiðleikana. En hversu sárt hún saknaði þeirra
gat maður fundið útúr þessum frásögnum.
Börn Helga og Þóru sem lifa eru Baldur, Hulda
og Kristín, sóma fólk.
Nýr kapituli hefst í lífi Þóru 1926. Þá gekk hún
í hjónaband með seinni manni sínum Jóni Steins-
syni miklum myndar og ágætis manni. Þau fluttust
til Hafnarfjarðar og þar var hennar heimili síðan.
Þau eignuðust 3 börn Magnús, Ástu og Helga,
myndarfólk. Seinni manninn missti Þóra 1936 eða
38 ég man ekki hvort heldur var. Af þessu getur
maður séð hver lífskjör hennar voru í raun þó að
aldrei væri á þau minnst því að á þessum tímum
var enginn leikur, lífið fyrir ekkju með mörg börn
á framfæri. Þó að ekkert hafi verið sagt og aldrei
kvartað. Ungar voru herðar Baldurs elsta sonarins
að axla byrðarnar með móður sinni eins og að hann
gerði til að hjálpa við að koma systkinahópnum
upp. Því að þá voru engar tryggingar, barnabætur,
eða mæðralaun. Þá var ekki hægt að hlaupa á
felagsmálaskrifstofuna til að fá leyst úr þessum og
hinum vandanum, því að hún var engin til. Og þó
að svo hefði verið mundi Þóra ekki hafa haft skap
í bónbjargarferðir. Til þess var hún of stórbrotin
kona. Tíminn leið, hún fékk að lifa það að sjá
börnin sín öll sem lifðu verða myndar og dugnaðar
fólk og börn þeirra uppkomin flest og þeirra börn
og meira að segja nokkuð af fjórða ættliðnum hjá
þeim elstu. Já Guð var henni góður þó að
lífsraunin væri mörg og stór. Hún átti bjart og
rólegt ævikvöld baðað sólstöfum minninganna
og trúnni á Guð og hans mikla mátt sem brúar
bilið milli tveggja heima,þess jarðneska og hins
andlega serti varir að eilífu.
Þtí fornum vinuin mætir
þeir þér fagna höndum tveim
fjallasvanir syngja.af gróðri angar jörðin
já Ijósvakans á öldum létt er leiðin heim
þú lítur yfir súlurnarthlíðárnar og fjörðinn.
Því hlýt ég nú að kveðja og þakka kynnin góð
þroska þann og vísdóm er ég hlaut i návist þinni
bœnamál að lokum ég legg í þetta Ijóð
1 Ijósi Guðs við mætumst er hér lýkur göngu minni
Sigurunn Konráðsdóttir.
Fædd 5. desember 1891
Dáin 22. júlí 1983
Það er erfitt að kveðja ömmu.
Með henni hverfur svo margt úr lífi mínu. Hún
og afi voru hluti af tilveru minni, þeim á ég svo
mikið að þakka.
Lengi var ég búin að kvíða því að missa ömmu
og afa og mikill var söknuðurinn þegar afi minn
dó fyrir tveimur árum síðan. En ömmu átti ég þó
enn, þess vegna er tómleiki innra með mér núna,
því þau eru bæði farin.
Ég gleðst samt fyrir ömmu hönd. Hennar starfi
hér á jörð er lokið og hún var tilbúin að kveðja.
Hún var aldrei aftur söm eftir að hún missti afa.
Eitthvað slökknaði í lífi hennar þá, það sáu allir.
Þess vegna gleðst ég hennar vegna, því nú veit ég
að hún hefur hlotið gleði sína á ný, laus við
söknuð, veikindi og annað er hrjáði hana. Hún
var södd lífdaga.
Við sem eftir erum höfum minningarnar og ég
skynja svo vel hversu dýrmætar siíkar minningar
eru nú þegar amma og afi eru ekki lengur hjá
okkur.
Þegar ég læt hugann reika yfir liðin ár, þá leitar
hugurinn alltaf mest á Háteigsveginn, þar sem þau
bjuggu fyrst eftir að þau fluttu til Reykjavíkur.
Mér finnst ég ennþá geta skynjað hlýjuna og
jafnvel lyktina sem mætti mér. Alltaf man ég
þegar ég hringdi bjöllunni og beið eftir að sjá
skugga við innri dyrnar og svo kom amma og bauð
mér inn. Ef enginn skuggi birtist átti ég það til að
finna opinn glugga og skríða þar inn, ég vissi að
amma yrði ekkert reið. Á meðan ég beið eftir að
einhver kæmi heim, leiddist mér aldrei, því
amma átti skáp og í honum voru bæði púsluspil
og kubbar og svo voru líka bækur inni í
svefnherbergi. Og svo gat ég líka spilað mörg lög
með einum putta, á orgelið.
Ég fékk oft að sofa hjá ömmu og afa. Ég man
friðinn sem ríkti þar á kvöldin, hljóðið í prjónun-
um hennar ömmu og tikkið í borðstofuklukkunni,
allt var þetta hluti af örygginu sem ég fann þarna.
Það var gott að sofna út frá hálfgerðu hvísli þeirra,
er þau lásu dagblöðin. Þegar ég vaknaði eftir góða
hvíld, þótti mér alltaf jafn gaman að sjá ömmu
flétta hárið sitt af mikilli snilld.
Þegar ég gifti mig og var sjálf orðin húsmóðir,
voru þau flutt á Þingholtsbraut í Kópavogi.
Þangað gat ég glöð farið með fjölskyldu mína, því
ég var stolt af ömmu og afa.
Amma mín var mér og er ímynd hinnar
fullkomnu ömmu. Fjölskylda hennar var henni
allt, fyrst og fremst afi, svo börnin og afkomendur
þeirra. Hún fylgdist með heilsu þeirra og bað fyrir
öllu sínu fólki á hverju kvöldi. Umhyggja hennar
fyrir öðrum var augljós.
Frá því að ég man eftir mér, prjónaði hún alltaf
af kappi. Engan í fjölskyldunni skorti lopasokka
á mcðan hún gat prjónað þá.
Amrna var full af hlýju, kærleika og ástúð. Hún
hafði yndi af því að hafa sína í kringum sig og
þjóna þeim. Hún átti alltaf með kaffinu, það varð
að vera til fyrir alla hennar gesti. Og þegar hún
sjálf gat ekki bakað lengur, sáu dætur hennar eða
dætradætur um að hún ætti alltaf eitthvað í
boxunum sínum. Þær vissu hvað þetta var henni
mikils virði. Ekki má gleyma jólakökunni sem
oftast var til, sérstaklega fyrir afa.
Aldrei heyrðist amma kvarta og þegar afi
veiktist, þjónaði hún honum og sinnti, þótt sjálf
væri hún farin að lýjast. Aldrei sá ég á henni
mæðusvip eða að hún segðist þreytt. Nei.hún átti
alltaf bros og glettnisglampa í augum.
Ég er svo innilega þakklát Guði fyrir þann tíma
sem ég fékk að hafa ömmu mína og afa. Ognú veit
ég að þau lifa glöð hjá Guði því þau áttu lífið í
Honum og treystu Honum algjörlega.
Árný Björg
t
Amma mín, Þorbjörg Blandon, gekk mér í
móðurstað þegar móðir mín var ekki til taks. Hún
var sú dæmigerða amma sem nú er æ sjaldséðari:
homsteinn heimilisins, traust og góð, hjá henni
var alltaf öruggt skjól. Hún kenndi mér að lesa,
þolinmóð og skilningsrík. Ef ég þreyttist á
lexíustagli og gerðist svartsýn sagði hún: „Þú ert
bara svöng," og svo gaf hún mér að borða. Þegar
ég kom með einkunnablaðið úr skólanum beið
hún mín í glugganum, því hún vildi vita hvernig
árangurinn hefði orðið.
Amma var hin dæmigerða húsmóðir, gaf öllum
að borða svo mikið sem þeir vildu, hvort sem um
var að ræða dýr eða menn. Hún var síprjónandi
og við prjónuðum saman þegar þurfti að líta eftir
henni síðustu árin og hún tók þátt í uppeldinu á
drengnum mínum þar sem hann skokkaði í
kringum okkur.
Það síðasta sem hún sagði við mig var setningin
sem þau afi og amrna kvöddu mig alltaf með.
5
Islendingaþættir