Íslendingaþættir Tímans - 09.11.1983, Blaðsíða 6

Ólafur Ragnar Guömundsson
frá Stóra-Saurbæ
Fæddur 24. mars 1916
Dáinn 10. júní 1983
Hinn 18. júní s.l. var til moldar borinn að
Kotströnd í Ölfusi, Ólafur Ragnar Guðmundsson
bóndi í Stóra-Saurbæ.
Hann var faeddur í Reykjavík hinn 24. mars
1916 og var elsti sonur hjónanna Jóhönnu Sigur-
jónsdóttur og Guðmundur Ólafssonar.
Fluttist hann ársgamall með foreldrum sínum
að Ósgerði í Ölfusi og þremur árum seinna að
Stóra-Saurbæ í sömu sveit, þar sem heimili Ólafs
var síðan. Þegar Guðmundur faðir Ólafs lést, árið
1946 tóku synirnir við búsforráðunvásamt móður
sinni og var samheldni þeirra og samvinna alltaf
með ágætum. Ölafur starfaði með búskapnum að
ýmsum tilfallandi störfum í Hveragerði og Ölfusi.
Hann var til þeirra starfa sem annarra samvisku-
samur og duglegur.
Ólafur tók all mikinn þátt í félagsstörfum.
Hann var í sóknarnefnd Kotstrandarsóknar um
árabil, stofnfélagi í Ungmennafélagi Ölfushrepps
(sem nú heitir Umf. Hveragerðis og Ölfuss) og
nokkur ár í stjórn þess. Þá var hann fjallskilastjóri
síðustu árin.
Hinn 10. janúar 1971 kvæntist hann eftirlifandi
konu sinni Halldóru Þórðardóttur og tók hún við
heimilishaldi í Saurbæ en tæpu ári áður lést
Jóhanna móðir þeirra bræðra, þá 91 árs að aldri.
Sonur Halldóru frá fyrra hjónabandi, Friðrik,
byggði sér síðan íbúðarhús að Saurbæ og býr hann
þar með konu sinni Ólínu og tveimur ungum
dætrum, sem eru sannkallaðir sólargeislar á
báðum heimilum.
Söngur var alltaf í hávegum hafður í Saurbæ.
Bræðurnir hlutu í arf frá foreldrum sínum af-
bragðsgóðar söngraddir og voru þeir oft fengnir
til að syngja á ýmsum félagasamkomum í byggða-
laginu.
í meira en 45 ár var Ólafur starfandi félagi í
kirkjukór sem fyrst söng við vígslu Kotstrandar-
kirkju og síðar samkórs sem séra Ólafur Magnús-
son stofnaði. Kór þessi hélt söngskemmtanir í
nærliggjandi sveitum við góðan orðstfr.Árið 1946
var enn á ný blásið að glóðum sönglífs þegar
núverandi kirkjukór var formlega stofnaður að
tilhlutan Sigurðar Birkis söngmálastjóra Þjóð-
kirkjunnar. Ólafur var mjög góður tenór, fljótur
að læra og lagviss. Hann var stoð og stytta sinnar
raddar í kórnum og ósjaldan mætti hann einn
tenóra til söngs á kirkjuloftinu og lauk því jafnan
með ágætum. Ekki voru margar þær kirkjulegu
athafnir sem Ólafur tók ekki þátt í með söng
sínum allan þann tíma er hann starfaði að
söngmálum í sókninni.
Kórfélagarnir senda honum hjartans þakkir
fyrir ógleymanlegar samverustundir og ómetan-
lega kynningu. Við minnumst sérstaklega ánægju-
legra stunda í Stóra-Saurbæ. Þar ríkti sérstakur
andi og sannkölluð sönggleði, sem Óli, en svo
kölluðum við hann ætíð, átti ekki hvað minnstan
þátt í.
Minningin lifir um góðan dreng og traustan
félaga.
Deyr fé,
deyja frœndur,
deyr sjálfur hið sama,
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
Úr Hávamálum.
Hjörtur Jóhannsson
Guðmundur Baldvinsson
bóndi Hamraendum, Dalasýslu
gæddur að vera höfundur ljóðs og lags, þegar við
þurfti. 50 ár var hann kirkjuorganisti í sinni
heimabyggð. Kynni okkar voru stutt, en góð,
okkur varð strax gott til vina. Gagnkvæmur vilji
vaknaði hjá okkur til að bera saman bækur okkar
og ræða málin. Við fyrstu kynni varð þessi maður
mér hugstæður, allt hans viðmót bauð uppá
eftirtekt og nánari kynni. Þessi elskulegi maður
bauð uppá vináttu, hlýju og bræðraþel. Svo
sannarlega iífgaði hann upp á umhverfi sitt og
gerði samverustundirnar skemmtilegar þó á
sjúkrahúsi væri. Ég hugsa það nú eftirá að líklega
hefur þessi hugheili maður verið veikari en hann
vildi láta á bera. Mig grunaði að vísu, sérstaklega
eina nóttina þegar hann gat ekki sofið eðlilegum
svefni. En hann bar raunir sínar ekki utaná sér og
ekki heyrði ég hann kvarta.
6 íslendingaþættir
. Örlögin eru margbreytileg og óútreiknanleg. a
það hljótum við að reka okkur, eftir því oftar, sem
lífsgangan lengist. Það kom mér vissulega á óvart
að heyra andlátsfregn Guðmundar Baldvinssonar
í útvarpinu þ. 20. okt. 1983. Við lágum á stofu
6, hlið við hlið í s.l. mánuði á Sjúkrahúsi
Akraness. Þegar ég útskrifaðist og fór hcim’,
kvaddi ég þennan geðþekka mann, glaðan og
hressan, því hann sagðist fara heim næsta dag og
hlakkaði til, því eitt og annað stóð til t.d. ,það að
flytja af óðalinu Hamraendum á Dvalarheimili í
Búðardal. Að vísu ætluðu þau hjón að eiga sitt
hús á jörðinni og koma í sveitina sína með
vorfuglunum, sem alltaf færa okkur sveitafólkinu
nýjan óð, hlýjan og heillandi á hverju vori. Mig
undrar ekki þó þessi hörpunnar snillingur, hafi
heillast af söng vorsins, sjálfur þeim gáfum