Heimilistíminn - 21.04.1977, Qupperneq 23

Það hýrnaði aftur yfir Jóni litla, þegar hann
heyrði þannig talað um gamla manninn.
Hann átti raunar stundum dálitið erfitt með
að lynda við afa, en enginn gat neitað þvi, að
hann var langbezti veiðimaðurinn i allri sýsl-
unni.
Þegar karlmennirnir voru allir komnir úr
augsýn, sneri amma sér til drengjanna og
mælti:
,,Nú ætla ég að fara inn aftur og þvo upp, en
þið skuluð, drengir minir, skjótast út að læk og
sækja vatn fyrir ömmu.”
Drengirnir voru fúsir til að hjálpa ömmu,
sem alltaf var svo góð. Þeir tóku sina fötuna
hvor, hlupu út að læk og færðu ömmu allt það
vatn, sem hún þurfti á að halda. Siðan settust
þeir um stund á heita helluna utan við dyrnar
og spjölluðu um, hvað þeir ættu að gera sér til
gamans.
Bárður stakk fljótlega upp á þvi, að þeir
skyldu tina ber, þvi að þau voru mesta hnoss-
gæti.sem hann gat hugsað sér, ekki slzt
multuber, sem nú áttu að vera fullþroskuð hér
upp til heiða.
„Já, það væri bara gaman,” sagði Tóti, „en
þú mátt ekki gleyma þvi, að björninn gæti ver-
ið hér í næsta nágrenni”.
Þá vildi Bárður litli ekkert hugsa meira um
berin og kaus heldur að vera heima hjá ömmu.
„Við getum farið öll saman eftir stutta
stund,” kallaði amma, sem hafði heyrt hvert
orð, sem þeir sögðu. „Við þurfum ekki að fara
langt eftir multuberjum, — aðeins I næstu mýri
og hún er hér skammt frá”.
„Megum við Jón ekki fara svolitið á undan?”
spurði Tóti.
Amma var um stund á báðum áttum.
En þegar drengirnir höfðu lofað að fara ekki
lengra en það, að hún gæti vel fylgst með þeim
og kallað til þeirra, ef henni þætti ástæða til,
veitti hún samþykki sitt.
Þvi næst rétti hún þeim berjaföturnar, og svo
hlupu þeir samstundis út.
Eftir fáeinar minútur voru þeir komnir út i
mýrina, sem amma hafði visað þeim á. Þar
var allt morandi I multuberjum, stórum, loðn-
um og safamiklum derjum. Og eitt er vist, að
ekki hafði björninn verið hér á ferð, þvi að þá
hefði hvergi sézt ber. En svo sem kunnugt er,
er björninn hin mesta berjaæta.
Drengirnir tindu fyrst upp í sig og borðuðu
eins og lystin Ieyfði. En veðrið var svo yndis-
legt, og þeim reyndíst ovenju erfitt að lúta nið-
ur og horfa til jarðar. Og þeir höfðu ekki tint
nema rúmlega botnfylli I föturnar, þegar þeir
urðu leiðir og tóku að slá slöku við. Og fyrr en
varði stakk Tóti upp á þvi að þeir skyldu bara
biða með berjatinsluna, þangað til amma
kæmi, þvi að þá gengi þeim líka miklu betur.
Jón samþykkti þetta með mikilli ánægju.
„Eigum við ekki að skjótast upp á hæðina
þarna?” sagði hann og benti I suður. „Hver
veit, nema við getum séð einhverjar kindur
þaðan”.
Tóti tók þessari uppástungu feginssamlega
og virti vel fyrir sér fjarlægðina frá selinu til
hæðarinnar.
„Jú, það er bezt að við gerum það,” sagði
hann. „Við sjáum vel heim til selsins frá hæð-
inni, og það er ekki lengra en svo, að við heyr-
um vel til ömmu ef hún kallar á okkur... Já
komdu þá strax,” kallaði hann til Jóns.,„ „Við
skiljum föturnar hér eftir”.
Svo hlupu drengirnir af stað, yfir móa og
mýrar, og eftir nokkra stund voru þeir komnir
upp á hæðina. Þetta var i rauninni aðeins litil
hæð, en engu að siður var þaðan góð útsýn yfir
næsta umhverfi og langt inn til heiða og f jalla...
Þeir voru orðnir móðir af hlaupunum, fleygðu
sér á magann I lyngið og horfðu I kringum sig.
„ó, hvað hér er fallegt!” sögðu þeir báðir
samtimis. Þeir sáu víða glitra á blátær vötn á
hinni miklu víðáttu heiðalandanna. Einnig sáu
þeir til nokkurra selja, sem þeim var kunnugt
um, og vissu hverjir áttu, m.a. sáu þeir óljóst
sel þeirra feðga I Akurseli. En I kringum hin
miklu heiðalönd voru fjöllin fögru, sem skáldið
lýsir þannig:
„Og fjallhnjúkaraðirnar risa i kring,
sem risar á verði við sjóndeildarhring.”
Já, þetta var vissulega heillandi sýn, og
drengirnir kepptust um að muna sem flest nöfn
á hæstu tindum f jallanna. Ekki mundu þeir þau
öll, enda um mörg að ræða, en Jón reyndist þar
töluvert minnugri en Tóti.
„Nei hvað getur þetta verið?” kallaði Jón
allt i einu og benti I áttina til Blátinds. „Það er
eitthvað þarna, sem hreyfist við rætur fjalls-
ins. ... Kannski það séu einhverjar af kindun-
um okkar?
Tóti horfði ákveðið þangað, sem Jón benti.
Jú, nú sá hann það. Þetta var stór hópur dýra
á göngu, á töluverðu svæði, og Tóta varð strax
ljóst, hvaða skepnur það voru, hann hafði séð
þær fyrr á þessum slóðum.
23