Heimilistíminn - 06.05.1978, Page 20

— Gufi minn góöur, égheld svo sannar-
lega, aö þú hafir fitnaö! Má ég sjá þig al-
niennilega ! fcg þekkti varla konuna. sem
þetta sagöi.en ntí stóð hún þarna og slarfti
á mig, eins og ég værieitth vert furöuverk.
ÍOg vissi ekki mitt rjúkandi ráö, en áöur en
ég geröi mérgrein fyrir þvi sjálf halöi eg
slegiö til liennar.
Enginn varö jafnhissa og ég sjálf yrir
þessuathæfi minu, þegar mér varð ljósl,
hvað ég hafði gert. Ég hafðf ekki slegið
fast, en nógu fast til þess að það blæddi ol'-
urlitið úr henni við annað augað. Konan
flýtti sér inn i næstu búð og hringdi á lóg
regluna, og þarna stóð ég og beið eftir þvi
sem myndi gerast, eldrauð i kinnum og
fuli örvæntingar.
Afleiðingin varð svo sú, að ég fór varla
út fyrir hússins dyr næsta árið. Ég sat
bara og borðaði, þangað til fæturnir báru
ekki lengur þau 153kiló,sem ég varorðin.
Likaminn hafði algjörlega tekið \ið
stjórninni.
20
Druumur liins fcita
Nu er þettalalll breyll. Eg get farið út
með bros a vör. þrátt fyrir hæðnisorðin.
I*au gera mér ekkert lengur. f;g er enn
mjögfeit 137 kiló en ég er samt ham-
ingjusiim. vegna þoss að tni veil óg. að ég
iielhr ;ið\i iða gronn. Kgveil að draum-
ur hins I oit a a eftir að rætast, en það er að
geta borðað og drukkið, en saml haldið á-
li'iiie að grennns!.
Kkki hel ur ;itt sér stað neit t krafta verk,
og þeitn gerðist ekki sarsnukalaust. Þetta
var siðasta vonin uppskurður.
I>að er alltaf hættulegl að skera upp
m.innesk ju -.em er goysilega feil og stór.
t U .i si verður lolk að hora sig aður en
skm ðlæknirmn vill framkvæma aðgerð. 1
minu lilielli var þetta næstum öfugt.
Þeir skáru mig upp um miðjuna sem
var hvorki tngira né minna en 114 cm i
iimin 1 S' ■■ e»a*nu þeir i burtu (>70 em af
smat'órniiiinini. tengdu sanian endana
EG GEI
UPPSK
ÞESS A
VIÐ FIl
tvo, og þar með var stór hluti þarmanna,
sem hafði unniðúr fæðunni, sem ég neytti,
i brottu.
Eftir voru aðeins 35 cm af smáþörmum,
og i gegn um þá fer maturinn. Eg má
boröa eins mikið og ég v.il, en mér hefur
þó verið ráðlagt að fara varlega.
Þetta var mjög alvarlegt skref, en það
var ekki um neitt annað að ræða. Það var
hreinlega ekki hægt fyrir mig lengur að
lifa þvi iifi, sem blasti við mér fyrir upp-
skurðinn. f;g gat hvorki gengið né unnið
húsverkin. Eggat ekkert gert og var full
örvæntingar.
<-------------------------------
Ég lit svo sem út fyrir aö vera hin ánægð-
asta þarna á myndinni meö barnabarni
mimi, en fitan var aö gera út af viö mig,
segir hin enska Marjorie Coles.
Lifið er gjörsamiega vonlaust, þegar
maður er svona feitur, einföldustu hlutir
verða að stórvandamálum. Ef einhver
bauð mér út varðég fyrst að spyrja, hvers
konai' hil þau væru með til þess að vita,
hvort égka'mist inn ihann.Ef ég hugsaði
mérað farainn á veitingastað varö mað-
urinn minnfyrstað kanna. hvort stólarnir
væru boltaðir fastir við gólfið, eöa hvort
hægt væri að færa þá frá boröinu, svo ég
kæmist fyrir. Það kom heldur alls ekki til
greina, að ég gæti farið i bió. Ég gat grát-
ið, þegar heim var komið.ef ég hafði lent i
einhverju ófyrirsjáanlegu, og orðið að at-
hlægi.
Uppskurðurinn var siðasta hálmstráið.
Ef hann heppnaðist ekki. sá ég enga leið
út úr vandanum. Læknarnir hljóta að hafa
veriðá sama máli. þvi þeir ráðleggja ekki
svona að'gerðir nema þær séu algjörlega
nauðsynlegar. og sjúklingurinn þjáist af
olfitu og hafi reynt ullt annað.