Heimilistíminn - 06.05.1978, Page 23

Þau töluðu um vinnuna. Ræddu um árangur-
inn af nýrri meðferð, sem sjúklingar fengu.
Svo fóru þau að tala um hvað mikið hefði selzt i
gjafabúðinni siöustu vikurnar.
— Hvað um jólin? sagði Barbara.
— Hvað meinarðu? Ég virðist vera eini karl-
maðurinn hér, sem er óbundinn, svo ég er bú-
inn að óðast til þess að vera á vakt um jólin.
Það var ekkert hægt að merkja á rödd hans,
um hugsanirnar, sem hlutu að þjóta um huga
hans.
Svo fóru þau i bió, og það varð mikill léttir.
Þar þurftu þau þó að minnsta kosti ekki að tala
saman.
Þegar þau komu aftur i ibúð Barböru, fór
Hugh að ganga um gólf i stofunni. Hún vissi
vel, hvað hann var að hugsa.
En Hugh var stoltur. Hún yrði að gera eitt-
hvað áður en hann hætti a að verða auðmýktur
á ný. Hún yrði að segjast elska hann og það gat
hún ekki sagt, þegar hún var alltaf með hugann
við annan mann.
Frá þvi kvöldið, sem þau John Davidson
höfðu farið i heimsöknina i litla, fátæklega hús-
iö uppi i fjöllunum hafði henni fundizt hún
standa honum einhvern veginn nær. Hún hafði
rætt við hann einu sinni um móður barnsins,
sem enn var mjög veikt, og einu sinni hafði hún
séð stúlkuna standa i anddyrinu, fátæklega
klædda með hárið falið undir dökkri húfunni.
Nú hugsaði hún um þann tima, þegar þau
Hugh höfðu getað setið i þessu sama herbergi
og verið vinir, en nú gátu þau það ekki lengur.
Gátu karl og kona nokkurn tima raunveru-
lega verið vinir? spurði hún sjálfa sig.
Að lokum kom Hugh og settist niður við hlið
hennar. Hann tók hönd hennar i sina og hélt
þétt i hana.
— Ég var búinn að ákveða að tala við þig,
hefðir þú ekki gert það að fyrra bragði i morg-
un, en þó ekki það sem þú heldur vina min. Ég
mun aldrei koma þér i vandræði með þvi að
reyna að neyða þig til þess að láta þér þykja
vænt um mig. Það er nokkuð sem þú verður að
taka ákvörðun um sjálf. En vegna þess að ég
held að það sé okkur báðum fyrir beztu, þá hef
ég ákveðið að fara frá Hilton General i byrjun
janúar. Ég fer sennilega um miðjan janúar. Ég
er búin að fá húsnæði fyrir lækningastofu i lit-
illi borg i Michigan. Þetta verður ekki mikið til
að byrja með, en það vantar lækni, og ég get
orðið til hjálpar þarna.
— Ég hef alltaf haldið, að mér myndi falla
vel að vera i litilli borg, hélt hann áfram. — Ég
för þangað snögga ferð fyrir hálfum mánuði,
rétt til þess að lita á umhverfið. Þetta er nokk-
urs konar sumai'leyfisbær og litið sem ekkert
um að vera á veturna. Hins vegar er þeim mun
meira, sem gengur á á sumrin. Ég hef fengið
ágæta lækningastofu, vel búna tækjum. Lyfja-
fræðingurinn i bænum er lika ágætis náungi.
— Hvar ætlarðu að búa? spur
i Barbara, og reyndi að dylja hversu leið hún
varð. Hvað myndi hún gera án Hugh?
Hugh yppti öxlum. — Ég bý einhvers staðar
einn til að byrja með, en svo getur vel verið að
ég fái mér ráðskonu.
Barbara þagði um stund. — Ég mun sakna
þin, sagði hún að lokum.
— Ég mun lika sakna þin — mjög mikið. En
þetta er bezta lausnin á vandamálum minum.
Ég get ekki þolað að vera áfram hér á Hilton
General og vera ekki með þér. Við höfum ekki
hitzt i tvær vikur, og það er meira en nóg. Verði
ég að sætta mig við, að þú getir ekki elskað
mig, þá geri ég það ekki hér, þar sem ég sé þig
á hverjum degi.
— Ég veit ekki hvað ég á að segja.
Hann reis á fætur, beygði sig svo niður að
henni og kyssti hana. — Við skulum ekki gera
of mikið úr þessu, sagði hann glaðlega. — Menn
hafa verið ástfangnir og ekki fengið þá, sem
þeir elska, fyrr en nú, eins og þú veizt. Þetta
er gamla sagan, en við skulum láta betri
manninn fara með sigur af hólmi.
Hann hafði ekki minnzt á Davidson, en Bar-
bara vissi, að hann hlaut að hafa heyrt um þaö,
að hún hafði farið út með honum. Hún velti þvi
fyrir sér, hvort hún ætti að útskýra fyrir hon-
um, að Dr. Davidson hafði aldrei sýnt allra
minnsta áhuga á henni sem persónu.
Það væri kjánalegt. Hún hafði ekki rétt til
þess að gefa Hugh nokkra von. Það væri ekki
rétt að gera litið úr tilfinningum hennar gagn-
vart hinum manninum, á meðan hún var svona
óörugg sjálf.
Hún sagði góða nótt og náði valdi á tilfinning-
unni, sem var að brjótast um innra með henni,
og var næstum búin að láta hana kasta sér i
fang Hugh og biðja hann um að fara ekki frá
sér.
Hún ætlaði ekki að gera þessa kveðjustund
erfiðari en nauðsynlegt var. Hún minnti Hugh
á að hann hefði ekki enn keypt jólakortin, og
hann lofaði að koma við i búðinni næsta morg-
un.
Allan næsta dag beið Barbara eftir honum. í
hvert skipti, sem maður i hvitum slopp gekk
23