Heimilistíminn - 06.05.1978, Side 24

yfir anddyrið, fylgdi hún honum með augun-
um, en Hugh kom ekki.
Um kvöldið var Jennie samferða Barböru
heim, og sagði henni, að hún væri að hugsa um
að fara til Suður Kaliforniu yfir hátiðarnar.
Rétt áður en hún fór út úr bilnum sagði hún:
— Hvað finnst þér um, að dr. Harding skuli
vera að fara frá Hilton General? Finnst þér
það ekki hræðilegt?
— Hann hefur sinar eigin ástæður fyrir þvi,
sagði Barbara lágt. — Hann talaði við mig um
þetta i fyrrakvöld.
— Ég get svo sem imyndað mér eina þeirra,
sagði Jennie ákveðin.
— Eftir þvi sem ég bezt man, þá hefur hann
komizt að þeirri niðurstöðu, að honum muni
ganga betur ef hann rekur eigin lækningastofu.
Rödd Barböru var heldur kuldaleg.
— Ekki hefur mér verið sagt, að það sé á-
stæðan.
— Það er margt sem hægt er að heyra á Hilt-
on General, svaraði Barbara.
— Mér finnst það vera hreinasta skömm,
sagði Jennie áköf, — að þú skulir ekki kunna að
meta Hugh Harding, ungfrú Benson. Hann er
svo hrifinn af þér, og einhver sagði honum, að
þú værir orðin ástfangin af þessum andstyggi-
lega dr. Davidson. Að nokkur skuli---------
Barbara setti bilinn i gang án þess að biða
eftirþvi að Jennie lyki við setninguna. Það var
reiðisvipur á andlitinu. Hvernig gat Jennie,
eða nokkur annar, svo mikið sem látið að þvi
liggja,,að hún væri ástfangin af dr. Davidson?
Hún dáðist að honum. Jennie hafði sjálf reynt
að vekja áhuga hans á sér. Jennie hafði verið
að monta sig af þvi, að hún hefði fengið hann til
þess að tala við sig daginn áður. Hvernig gat
hún verið með einhverjar grunsemdir i sam-
bandi við framkomu hennar?
Barbara reyndi að kæfa hugsunina um, að i
fyrsta skipti i lifinu hefði hún ekki verið full-
komlega hreinskilin.
Fréttimar af litla drengnum ofan úr fjöllun-
um voru ekki glæsilegar. Sjúkdómurinn haföi
náð að búa of vel um sig i likama hans, áður en
komið var með hann á sjúkrahúsið. Hinum
börnunum var farið að batna, og það var al-
mennt álitið, að þetta myndi verða til þess að
afstaða fólksins i fjöllunum myndi mikið breyt-
ast gagnvart sjúkrahúsinu.
Foreldrar komu i heimsókn til barna sinna
og sáu að þau voru glöð og ánægð i þessu nýja
umhverfi. Vel gat verið að þeir væru ekki
ánægðir með svona mikið eftirlæti heima fyrir
en þeir gátu samt ekki neitað þvi að Hilton
General hafði gert mikið til þess að koma i veg
fyrir að skelfing gripi um sig meðal fólksins.
Barbara óskaði þess að hún gæti rætt við
Húgh um ferð sina upp i fjöllin
með John Davidson, þessa dimmu og drunga-
legu nótt. Hún hafði ailtaf rætt við hann um allf
sem fyrir hafði komið fram til þessa. Nú var
eins og eitthvað héldi aftur af henni. Henni leið
ekki lengur vel i návist Hugh. Hún velti þvi
fyrir sér hvort hann myndi fara frá Hilton
General án þess að kveðja hana.
Svo gerðist það allt i einu daginn fyrir jól að
Hugh kom inn i búðina og sagðist þurfa að
kaupa smávegis sem hann enn ætti eftir að
kaupa. Barbara hjálpaði honum við að velja og
pakkaði svo gjöfunum inn fyrir hann. Á meðan
var hún að reyna að gera sér ljóst, hvað væri
öðru visi við Hugh nú, en hún átti að venjast.
Hún óskaði þess með sjálfri sér að hún þyrði að
stinga upp á þvi, að þau eyddu jóladeginum
saman.
— Ég sendi eftir þessu sagði hann við Bar-
böru. Hann stóð og beið eitt augnablik, og hún
fann að hann horfði á hana með athygli. —
Ekkert breytt? spurði hann.
Hún hristi höfuðið.
Hún horfði á eftir honum ganga út úr búðinni
og nema staðar á leiðinni til þess að tala við
Jennie en siðan klappaði hann henni vingjarn-
lega á öxlina. Hún horfði á hann fara út um
dyrnar og ganga yfir anddyrið.
— Hvilikur maður, sagði Jennie þegar hún
kom til Barböru stuttu siðar.
— Áttu við Harding lækni? Barbara reyndi
að tala rólega, en það var eins og hún væn aö
missa stjórn á röddinni.
— Hvern gæti ég átt við annan? sagði Jennie
óþolinmóð. — Það munu allir sakna hans hér á
sjúkrahúsinu.
Ég mun sakna hans, hugsaði Barbara með
sér döpur i bragði.
Það var aðfangadagur næsta dag og meira
að gera en venjulega og viðskiptavinirnir
komu þiótandi inn i búðina, til þess að kaupa
eitthvað sem þeir höfðu gleymt að kaupa fyrir
jólin, kort og gjafir. Það var allt fullt af
hjúkrunarkonum og læknum i kaffistofunni.
Allir voru hinir kátustu. Einhverjir kátir
læknastúdentar höfðu tekið sig til og hengt
mistiltein yfir dyrnar að anddyrinu og svo
hlógu allir, þegar einhver hjúkrunarkonan var