Heimilistíminn - 06.05.1978, Blaðsíða 32

Sagan um Tóta
og systkin hans
„Náið strax i Brúnku,” sagði Gamli-Jón
ákveðinn við drengina.”
Þeir létu ekki segja sér það tvisvar og höfðu
litið fyrir að ná hryssunni. Hún var alveg orðin
róleg og kom strax röltandi á móti þeim, þegar
þeir kölluðu á hana.
Gamli-Jón lyfti Ingu strax á bak, þegar þeir
komu, Litli-Jón kom sér vel fyrir aftan við
hana, til að gæta hennar sem bezt, Tóti teymdi
hryssuna og gamli maðurinn fylgdist vel með
öllu. Nú mátti ekkert óhapp koma fyrir aftur.
Þannig héldu þau öll heim á leið á ný.
Fólkið heima hafði þegar orðið vart við, að
Inga litla var horfin. Og það var einmitt alveg
að þvi komið að leggja af stað, til að leita henn-
ar, þegar Eirikur sá þau koma upp stiginn neð-
an frá vatninu. Hann hljóp i hendingskasti á
móti þeim, og konurnar komu rétt á eftir.
„Hvað hefur komið fyrir?” kallaði hann.
„Ég fór á bak á Brúnku,” kallaði Inga litla
hreykin. „Hún hljóp á harða stökki. Ég datt
ekki af baki, fyrr en við komum að ánni.”
„En þá datt hún lika á kaf i ána, og Tóti og
Jón litli björguðu henni,” sagði Bárður.
Anna virti telpuna sina fyrir sér og sá strax,
að hún var holdvot. Hún kom engu orði upp af
undrun og ótta. En Eirikur tók telpuna af baki
og horfði á hana byrstur i bragði.
„Hafðirðu leyfi til að riða alein á Brúnku?”
spurði hann mjög ákveðinn.
„Nei..ne..nei,” stamaði Inga og þorði ekki að
lita til hans.
„Hver hjálpaði þér til að komast á bak á
hana?” spurði hann, jafn ákveðinn og fyrr.
32
13
„Það gerði enginn,” svaraði Inga lágt.
„Hvað ertu nú að segja, barn?” spurði faðir
hennar.
„Já, pabbi minn, það er alveg satt,” hvislaði
Inga.... „það hjálpaði mér enginn, þvi að ég
stökk sjálf niður á bakið á henni, og þó tók hún
strax til fótanna.”
Faðir hennar áttaði sig ekki enn á þvi til
fulls, hvernig þetta hafði gerzt. En eitt var al-
veg vist: hún hafði verið i mikilli hættu.
„Þú hefur ekkert leyfi til að fara ein á bak á
Brúnku, hvernig svo sem þú ferð að þvi...Skil-
urðuþað?” sagði pabbi hennar mjög ákveðinn.
„Já, já... ég skal reyna að muna það,” hvisl-
aði Inga. Hún ýtti blautu hárinu frá andlitinu
ogstrauksér um augun... „En..en mér tókst að
halda...halda mér fastri, eins og þú talaðir
um,” stamaði hún, og var að þvi komin að
gráta á ný.
Eirikur horfði upp i loftið, eins og hann hefði
séð þar eitthvað furðulegt. Hann lyfti Ingu litlu
á bak að nýju. Tóti varð að leggja hönd á
munninn til að skella ekki upp úr. Gamli mað-
urinn var kimileitur og tuggði ákaft.
„Ég hef aldrei á ævi minni séð slikan reið-
mann,” sagði hann lágt. „Það var eins og hún
væri gróin við hryssuna.”
„Já, þessu get ég trúað,” andvarpaði Eirik-
ur,... „ég hef sjálfur kennt henni þetta. Hún er
bara of ung ennþá.”
„Já, alveg rétt, hún er enn i minnsta lagi,”
sagði Gamli-Jón og kinkaði kolli. „En eftir
nokkur ár mun hún verða drengjunum miklu
fremri, bæði i reiðmennsku og ýmsum öðrum
greinum...Já, sannaðu til”, bætti hann við og
greip mjúklega um annan fót Ingu litlu.
Það leyndi sér ekki, að Inga hafði unnið hug
og hjarta gamla mannsins.
8. kafli
Uppi á öræfum
Þegar Litli-Jón var smákrakki, hafði gamli
maðurinn, afi hans oftast verið þögull og þurr á
manninn, stundum jafnvel önugur og hreint og
beint ónotalegur. Drengurinn hafði þvi stund-
um verið beinlinis hræddur við hann. En eftir
þvi sem Litli-Jón stækkaði, varð á þessu mikil
breyting til bóta, með afa hans, með hverju ári,
sem leið.
Ef tíl víll var ástæðan sú, að gamli maðurinn
hafði verið fremur einmana um alllagt árabil,