NT - 17.05.1984, Blaðsíða 10

Fimmtudagur 17. maí 1984 10
lll ÁBÓT Unga fólkcíd “1
Echo & The Bunnymen:
■ Echo & The Bunnymen á fyrstu hljómleikunum
EIN FREMSTA ROKK
HUÓMSVEIT VERALDAR
M Echo & the Bunnymen koma frá Liverpool, og
upphaflegavoruþeiraðeinsþrírogtrommuheilinn
Echo.
Söngvarinn, lan McCulloch, kallaður Mac, var
frá æsku mjög upptekinn afDavid Bowie. Hann
segisthafa heyrt í Bowie í fyrsta skipti þegarhann
var tóifára, lagið Starman í útvarpinu. „Eg ímynd•
aði mér Ijóshærðan mann með krullað hár, en sá
hann svo í Top of the Pops og hann var algjör
andstæða en milljón sinnum betri. Það breytti lífi
mínu algjörlega."
SíðarfórumennaðberaverkMcCuHochssaman
við The Doors eða Neil Young. Þá hafði McCulloch
lært töluvert af Bowie, t.d. mikilvægi þess að
skipta reglulega um skoðun og tala í sláandi
frösum. Hann hafði jafnvel snúið baki við Bowie.
„Ég held að The Bunnymen séu mún betri en
Bowie, “ sagði hann. „Ég hef litið upp til hans allt
mitt líf, en nú ætti hann að líta upp til okkar. Við
erum besta hljómsveit í heimi. “
Ian McCulloch varð af sjálfu
sér aðalmaðurinn í Echo &
The Bunnymen. Hann hafði
áður verið um skeið í hljóm-
sveitinni The Crucial Three,
með Julian Cope og Peter
Wylie. Cope varð síðar frægur
með hljómsveit sinni Teardrop
Explodes, og Wylie með
hljómsveitinni Wah! Sam-
kvæmt McCulloch gerðu þeir
aldrei neitt annað en að
djamma einu sinni lagið Wait-
ing For My Man, sem Velvet
Underground hafði flutt á sín-"
um tíma.
Hinir tveir upphaflegu
Bunnymennirnir, Will Serg-
eant og Les Pattison höfðu,
lengi verið skólafélagar. Will
Sergeant hafði mikinn áhuga á
músík frá æsku, hélt meira að
segja ræður um Velvet Under-
ground í skólanum. Hann fékk
ræðuna af umslaginu á safn-
plötunni Andy Warhol’s Vel-
vet Underground featuring
Nico.
Síðar fóru þeir félagar að
stunda Eric’s klúbbinn í Li-
verpool, þar sem nýbylgjan í
bænum var að ske. Par komu
fram hljómsveitir eins og The-
Fall (síðar Joy Division.)
Þeir Will og Les hófu ýmsar
tilraunir í tónlistarefnum. Will
keypti sér gítar, segulband og
trommuheila og fór að ger,a
tilraunakennda instrumental-
tónlist. Les skírði sjálfan sig
upp á nýtt og kallaði sig Jeff
Lovestone. Hann stofnaði síð-
an sækadelíska hljómsveit, þar
sem allir meðlimirnir urðu að
heita Jeff.
Peir Mac, Les og Will hittui
fyrst á kvenriaklóset
Eric’s klúbbnmn, oj
tveir
að sei
hafði hins v
úr hljómsveit j'
að líka ekki
söngvaranum Scott Walker.
Les hafði byrjað að læra á
bassagítar.
sa|
vei4
n Cope fyrir
plötur með
Skömmu eftir fundinn á
kvennaklósettinu fóru Mac og
Will að æfa saman á gítara
með trommuheila sem undir-
spil heima hjá Will, og þar
fæddist hugmyndin að Echo &
The Bunnymen. Sterk tónlist-
artengsl fóru að myndast á
milli þeirra, og þegar Julian
Cope bauð þeim að spila á
undan hinni nýju grúppu sinni
Teardrop Explodes í Eric’s
klúbbnum, þá slógu þeir til.
Les Pattison frétti af þessu,
keypti sér bassa á 40 pund,
samdi bassalínu við lagið
Monkeys, og var kominn í
bandið.
Hljómsveitin kemur
fram í fyrsta skipti
Eftir að hafa hugleitt nöfn
eins og The Daz Men, Glisser-
ol og The Fan Extractors var
ákveðið að láta hljómsvcitina
heita Echo & The Bunnymen.
„Pað var eins vitlaust og hin,“
sagði Will síðar. Síðan kom
hljómsveitin fram í fyrsta
skipti, það var í nóvember
1978.
Eftir þetta fóru þeir að spila
á ýmsurn stöðum í Liverpool.^
Hljómsveitin tók nokkur 1%
upp á demóteip, og síðan sjuti
þykktu David Balfe
Drummond £rá Zoo-f;
inu að gefljtúL litlu plö
Picturcs Orultf^LWall. Pefta
í mars l92@fo|?platan var
*plata vi|pínar bæði í
; Sounds. Echo & The
komust á flug.
Joktóber 1979 ákváðu þeir
^ráða trommara. „Við vor-
hálfhæddir við að ráða
raunverulega tónlistarmann,
því við vorum það ekki,“ segir
Mac. Þeir réðu Peter De Freit-
as frá Gqring-on-Thanes
(fæddur í Port of Spain á
Trinidad í Vestur Indíum.)
Hann hafði verið í einkaskóla
(Public school) og átti fyrir
höndum háskólanám. Hann
átti fátt sameiginlegt með hin-
um þremur, var úr miðstétt en
hinir úr verkalýðsstétt, nema
það að liann kunni næstum
ekkert á hljóðfæri, átti ekki
einu sinni trommusett. Þrátt
fyrir þetta þróaðist hann á
skömmum tíma í ótrúlega góð-
an og kröftugan trommara.
í nóvember 1979sömdu þeir
við Korova-hljómplötur, sem
er dótturfyrirtæki WEA. í
apríl 1980 kom fyrsta litla plat-
an fyrir það fyrirtæki út, hún
hét Rescue, og í júlí kom stóra
platan Crocodiles. Þeir Balfe
og Drummond voru upptöku-
stjórar ásamt með Ian Bro-
udie. Platan var lofuð í hástert,
sem mjög góð byrjun. „Mjög
góð plata og góð byrjun” sagði
Ian Cranna íThe Face. „Croc-
odiles verður ein af helstu
rokkplötum ársins”, sagði
Adrian Thrills í NME.
L ♦
Bunnyhljómurinn
Á plötunni mátti^^Tá"
einkenni Bunnyhlf&isin!
Gítarar þeirraJýlacs ogwills'
klingdu oa sk^^iðu eiiÆ og
VelvsJ0ftil|j'gro^l eða Tele-
höfðu þró-
jenryRjpg spennulausn í
taf||ittiiraJPrkennilegan hátt,
ö.aJyfir'^Wa hljómaði gotnesk
idd MacCullochs. Umfjöll-
unarefni voru dauðinn, efa-
semdir um lífið, eiturlyfjarugl
og villt dýr. Þetta þótti kær-
komið, því um þetta leyti var
2-tone eða powerpop það sem
helst var að gerast í tónlistinni
og var ekki sérlega spennandi.
Um sumarið 1980 fór hljóm-
sveitin í hljómleikaferð um allt
Bretland. í október gáfu þeir
út litla plötu, Puppets, ogjóru
síðan aðra ferð um landið. Bill
Drummond var þá orðinn um-
boðsmaður hljómsveitarinnar.
Hann réði Bill Butt til að sjá
um Ijósin á hljómleikum, og
þessi Bill Butt kom með þá
hugmynd að hljómsveitin
keypti sér hermannabúninga í
felulitum til að klæðast á sviði.
Ljósasjóvið, dulbúningurinn
og þurrísinn myndaði vel
heppnaða umgjörð um tónlist-
ina, og tónleikar hljómsveitar-
innar þótt glæsilegir.
Eftir áramótin 1980/81 var
tekin kvikmynd af hljóm-
leikum Echo & The Bunnym-
en í Buxton. Myndin, Shine So
Hard var sýnd í ágúst 1981, en
EP-plata með tónlistinni úr
myndinni kom út í maí. Þótti
þetta allt heldur misheppnað.
Hljómsveitin lét þetta ekki á
sig fá, heldur hélt í hljómleika-
för til Bandaríkjanna, í mars
1981 og spiluðu síðan í Bret-
landi. Lauk þeirri ferð í Ugm-
mersmith Odeon í Lq
ir troðfullu húsi- fefðastk
Rockfield í
ustjórinn var
gurinn reyndist eins-
,ir. Það var hin frábæra
ven Up Here, sem var svo
góó að hún réttlætti næstum
hinn ótrúlega hroka
McCullochs. Piatan var gerð
undir áhrifum áfengis, að því
er sagt var, en áður höfðu þær
sögur gengið að þeir félagar
væru miklir eiturlyfjaneytend-
ur. Platan færði hljómsveitinni
meiri vinsældir en áður hafði
verið. Breiddin í tónlistinni
var orðin mun meiri.
Allt frá fyrsta laginu, Show
Of Strength sýnir hljómsveitin
snerpu og kraft. Öll hlið I er
samhangandi og endar á besta
lagi plötunnar, A Promise.
Hinum megin er m.a. The
Disease, sem er ákaflega
óþægilegt lag, hvernig sem á
það er litið. Þar sýngur
McCulloch: „My life’s a dis-
ease”, í heild er platan frábært
verk. Hún var kosin plata árs-
ins af gagnrýnendum NME.
Platan komst á topp 10 í
fyrstu viku. Eftir útkomu
hennar ferðaðist hljómsveitin
víða, til Evrópu og Skandi-
navíu, og síðar til Bandaríkj-
anna. Þaðan var farið til Ástra-
líu og Nýja Sjálands.
Undirbúningur
fyrir Porcupine
Ef árið 1981 hafði>
mikilla frámfara,
1982 ár stabílisjýjjgg||og
ingar k
í ýiÍS;
ípptökus __
^Spirit með the
og Will Sergeant
^tónlistina fyrir kvik-
myndina Grind, sem enn á
eftir að frumsýna.
í apríl 1982 fóru Echo &
The Bunnymen stutta ferð upp
í skosku hálöndin til að prufa
nýtt efni sem samið hafði verið
fyrir þriðju plötuna. Þeir fóru
án þess að hafa með rótara eða
ljósamenn, og höfðu aðeins
hljóðmanninn Ian Broudie
með í för.Hann átti að stjórna
upptökum á næstu plötu.
1 maí kom svo ný lítil plata,
Back Of Love. Þar kvað við
nokkuð annan tón en í fyrri
plötum, hljómurinn var grófari
og agressívari. Platan var
fyrsta litla plata þeirra sem
komst á topp 20.
í desember 1982 fóru þeir
síðan til íslands til að taka
myndir fyrir umslag og vídeó
nýju plötunnar, Porcupine.
Sú plata var lengi í vinnslu, og
var tilbúin á miðju ári 1982, en
var þá hafnað af útgáfufyrir-
tækinu. Því urðu þeir að vinna
hana að mestu upp á nýtt.
Loks kom hún út í janúar
1983, ásamt með laginu The
Cutter á lítilli plötu. Porcupine
fór beint í 2. sæti breska listans
á meðan The Cutter komst á
topp 10 á smáskífulistanum.
Það mátti búast við því að
platan fengi misjafnar mót-
tökur, sérstaklega þar sem
tvær fyrri plöturnar voru slík
meistaraverk. Hljómsveitarm-
eðlimir samþykktu ýmislegt í
þeim slæmu dómum sem plat-
an fékk, en þóátti söngvarinn
Ian McCulloch ekki í neinum
vandræðifrií-fn^ að lýsa plöt-
unni,s#i,«€B|t;ilistaverki sem
fur nokkurn
a atiö ar"sér.“
ann viðurkenndi þó að
áLsaukafullt hefði verið að
skapa þessa tónlist og ekki
væri auðvelt að hlusta á hana.
„Það er erfitt að sýnast
skemmta sér þegar allt það
efni sem þú ert að flytja er
yfirleitt ekki um neina
skemmtilega hluti,“ sagði
Mac.
Samt mátti segja að staða
hljómsveitarinnar væri staðfest
með þeim hætti sem platan var
gagnrýnd. Það var viðurkennt
að ásamt með Simple Minds,
og New Order væru Echo &
The Bunnymen skjaldborg og
klettur í þeim straumi popps
og léttfroðu sem flæddi og
flætt hefur yfir að undanförnu.
Eins og áður sagði, gekk
ýmislegt á í kringum útkomu
plötunnar. Ekki leið þó á
löngu þar til Mac hafði endur-
heimt sjálfstraust sitt, og lýsti
því yfir að platan væri „besta
listaverk mannsandans síðan
Michelangelo gerði myndina
af Davíð.“
Platan Porcupine er erfið
áheyrnar í fyrstunni. Það tekur
margar hlustanir að venjast
henni, og þetta á reyndar við
um fleiri plötur hljómsveitar-
innar. En eftir nokkra hlustun
fara að koma í ljós frábærir
hlutir, t.d. Heads Wili Roll,
Higher Hell, og auðvitað bæði
Back of Love og The Cutter.
Og utan á eru fallegar myndir
af hljómsveitinni hjá Gullfossi.