NT - 17.05.1984, Blaðsíða 12

ÁBÓTUnga fólkið 1
Fimmtudagur 17. maí 1984 12
Dvergurinn frá Roland
SH 101-ca. 12.400 kr.
■SH 101 er frá Roland-fyrir-.
tækinu og það er Rín sem
flytur hann inn, eins og JX-3P
og öll önnur tæki sem koma
frá Roland. Þetta er öllu ein-
faldara og ódýrara tæki en
JX-3P, enda einungis mónó-
fónískur, þ.e. aðeins hægt að
spila á eina nótu í einu. Á,
honum er allir venjulegir'
möguleikar sem sjá má á
synþum, og auk þess er sequ-
enser. Þetta er lítið og gott
tæki, sem er knúið batteríum,
en einnig hægt að setja í
sambandi við innstungu.
Aðeins einn oscillator er í
synþanum, sem gefur óneitan-
lega fremur þunnan hljóm
miðað við synþa þar sem tveir
sveifluvakar eru á hverri nótu .
En þessi eini gefur á sinn hátt
góðan hljóm og með ýmiskon-
ar effektum má styrkja það
mjög (t.d. chorus eða echo-
delay). Einnig er þarna svo-
kallaður sub-oscillator, sem
gefur tón áttund lægra en að
altóninn og styrkir það einnig
sándið.
Synþanum fylgir handfang
með effektahljólum, þannig að
hægt er að bera gripinn svipað
og gítar á sviði
Sequenserinn er handhægur
í meðförum, fyrst er ýtt á
takka sem heitir load, og þá
tekur sequenserinn inn hverja
þá nótu sem ýtt er á, og spilar
það aftur ef ýtt er á takka sem
kallaður er play. LFO sveiflu-
stjórinn stýrir einnig hraðan-
um á sequensernum, sé synþ-
inn ekki í sambandi við
trommuheila sem stýrir hrað-
anum. Arpeggiator er einnig
á SH 101. Það er fyrirbæri sem
gefur tónaraðir í áttundum upp
og niður, upp og niður. Þetta
lítur fremur skringilega út, en
skýrist þegar menn fara að fikta
í synþanum. Arpeggiator er
reyndar líka bæði á Poly 61 og
JX-3P. Þetta er yfirleitt lítið.
notað og erfitt að skilja af
hverju þetta er sett inn á flest
alla synþa sem nú eru á mark-
aði.
Jæja, það er fremur auðvelt
að eiga við SH 101, þetta er að
öllu leyti synþi eins og synþar
gerast í grundvallaratriðum,
og að mínu áliti er ekkert betra
en að fá sér einn lítinn synþa
áður en lagt er út í kaup á þeim
dýrari. Menn geta þá lært vel
og vandlega hvernig á að nýta
sér hina ýmsu eiginleika
synþans, því stjórnkerfið er í
grundvallaratriðum eins á stór-
um synþum og litlum. Svo er
líka hreint ótrúlegt hvað er
hægt að nota litla synþa mikið.
Það þarf ekki alltaf að hafa
pólyfóníska synþa til að geta
búið til gott tölvupopp.
í heild góður og gegn gripur
á sínu sviði og hæfilega ódýr ef
menn eru að kynnast synþesis-
er í fyrsta sinn.
■ Það er Biggi í Tónkvísl
sem flytur inn KORG-græj-
urnar. Meðal þess sem hann
hefur flutt inn er KORG
Mono/Poly, KORG Polysix,
og nú síðast Poly 61.
Poly 61 er með digital os-
cillatorum, sem eru fullkomn-
ari en oscillatorarnir á hinum
tveimur, Mono/Poly og Poly-
six. JX-3P synþinn er líka með
digital oscillatora. Digital os-
cillatorar eru mun stabílli en
venjulegir VCO oscillatorar,
og það þarf t.d. ekki að bíða
eftir að þeir hitni.
Poly 61 er fallegur útlits,
grár með grænum litum hér og
þar, og hvítum tökkum. A
honum er 61 minni, sem öll
koma fyrirframprógrammeruð
frá verksmiðjunni, en má síðan
breyta að vild. Til að finna
minnin er ýtt á takka, ef finna
KORG Poly 61
Ekkigallalaus, engóðursamt
á minni 41, þá er ýtt á takka
merkta 4 og 1. Númerið á því
minni sem er virkt þá stundina
sést svo á litlum skermi með
grænum tölustöfum.
Til að breyta hljóðunum sem
fyrir eru, eða búa til ný, þarf
að fara nokkuð flókna leið.
Efst á synþanum eru merktar
fúnksjónir synþans og hefur
hver þeirra númer. Síðan þarf
að fara í takkana áðurnefndu
og finna númerið á ákveðinni
fúnksjón, t.d. oscillator 1
(DCO 1), og þá fyrst er hægt
að breyta honum með ákveðn-
um takka. Þetta er fremur
hægfara aðferð og tímafrek og
maður hefur ekki góða yfirsýn
yfir hvað er að gerast. Hér
hefur verið reynt að fitja upp á
nýjung, þetta fyrirkomulag er
nýtt, og hún hefur mistekist að
mínu mati. Þetta hvetur menn
til þess að halda sig við hljóðin
sem koma frá verksmiðjunni.
Snúum okkur þá að hljóm-
gæðunum. Eins og í JX-3P eru
alls 12 oscillatorar í synþanum,
það er hægt að ýta á 6 nótur í
einu, og á hverri nótu eru tveir
oscillatorar. Miðað við'hljóm-
inn í JX-3P þá er Polv 61 með
fremur grófa áferð á hljómnum.
Þetta er að vissu leyti kostur á
neðri enda tónskalans, í bass-
anum og upp að miðju, en
þegar á að fara að fá falleg
strengjasánd þá bregst þeim
hjá KORG bogalistin. En eins
og áður segir er bassinn mjög
góður, eins og yfírleitt hjá
KORG. Bassasándið er
skemmtilega gróft og rudda-
legt. Það liggur við að það
jafni sig upp með strengjasánd-
ið.
Það er enginn sequenser á
Poly 61. Óneitanlega er það
ókostur.
Þá er ekki margt eftir að
segja, á gripnum er svokallað
chord memory, þannig að hægt
er að prógrammera ákveðna
hljóma inna á synþann og spil-
ar hann þá hljómanna sé ýtt á
eina nótu. Þetta er mjög
skemmtilegt og hægt að nota á
margvíslegan hátt. Einnig er
venjulegt tape memory, þann-
ig að hægt er að hlaða sándin
út á kassettu og setja ný inn,
og joystick, sem gefur færi á
blæbrigðum í spilamenrisku.
í heild má segja að þetta
hljóðfæri nái ekki alveg að
standast samanburð við JX-3P,
en er þó traust hljóðfæri með
ýmsa kosti. Verðið er 38.000.
Kanadiskó
■ Tónlist af þeirri tegund
sem Rockwell flytur nýtur
mikilla vinsælda hér á landi um
þessar mundir og hefur gert
það í nokkurn tíma, þar eð
diskótónlistin virðist hafa
heltekið unglinga íslands að
mörgu leyti. Með Break-
dansinum sérstaka þá flæðir
yfir landið alls kyns
diskótónlist og þessi plata
Rockwells er einmitt í þeim
dúr.
Þetta er ekkert „scratch" og
þetta er ekki neitt frekar
break-dance tónlist frekar en
einh ver önnur tegund af diskó.
Ég myndi kalla þetta ósköp
venjulegt diskó í stfl Michael
Jacksons og fleir handarískra
diskógoöa. Þessum Rockwell
er einkar tamt að blaðra heilu
lögin út í gegn og aðeins raula
í viðlögum laganna. Gott og
vcl ef hann hefur gaman af því.
Mér fínnst persónulega
skemmtilegra ef menn syngja
lögin sín að mestu.
Somebody’s watching me
heitir platan og titillagið þekkja
flestir landsmenn þar eð það
hefur hljómað á öldum
Ijósvakans í lengri tíma.
Somebody’s watching me er
næst besta lag plötunnar segi
ég. Það besta er Taxman,
gamla Bítlalagið. Rockwell fer
ekki mikið út fyrir gömlu
útsetninguna og hann fer vel
með þetta frábæra lag.
Niðurstaða: Ágætt diskó og
gott „sánd“.
Dolby er glúrinn
■ Thomas Dolby heitir
náungi og sá er glúrinn í
höndunum, hefur búið til
nokkur stykki af
synthesizerum og ýmsu fleiru,
unnið með frægum
listamönnum og gert
sólóplötur og er nú nokkuð
vinsæll hér á Isalandinu kalda.
The Flat Earth heitir hans
nýjasta plata og þar fer hann
nýjar leiðir hvað varðar
útsetningar og
hljóðfæraskipan. Vissulega
eru hljóðgervlar á plötunni en
ekki í jafn ríkum mæli og áður.
Básúnur, þverflautur, píanó og
trompetar eru áberandi í
útsetningum og bassaleikurinn
frábær vægast sagt.
Sum lögin virka hálf
kuldaleg við fyrstu heyrn en
eftir því sem oftar er hlustað á
plötuna, því betur fer maður
að kunna við hana. Undir lokin
verður hún sem besti vinur
manns. The Flat Earth heillar
mig þó nokkuð en það segir nú
ekki mikið er það?
Thomas Dolby er á uppleið
og mér finnst honum virkilega
fara fram og þessi plata er mun
betrí en hans síðasta.
Bestu lögin eru Hyperactive
og 1 scare myself.
Akaflega
leiðinlegt
Dazz-band
■ Ég ætla að vera stuttorður
um þessa „tónlist".
Það er alveg sama hvað ég
reyndi, ég gat bara hlustað á
þessa plötu einu sinni og varla
það. Mér er ómögulegt að vera
jákvæður á þennan ófögnuð.
Þetta eru eintómar stunur og
læti út í gegn og það heyrír til
undantekninga ef einhver
melódía er í „lögunum". Það
er helst í rólegu lögunum sem
smá-fílingur komst í mig.
Einkenni Dazz-bandsins er
yfirgengileg „effecta“ notkun,
stunur og kröftugt diskótbít.
Sjálfsagt hafa einhverjir
gaman af svona tónlist, en ekki
ég-
Eflaust er gott að dansa við
þetta í smástund en ekki
lengur. Læt ég þessum stutta
reiðilestri lokið yfir þessu
steingelda negra-diskói.
Platan heitir „Joystick“ eða
gleðigandur.
Þrumugott popp
hjá Thompson
Twins...
■ ThompsonTwinsheitirsveit
sem gert hefur það gott úti í
hinum erlenda heimi, aðallega
í Bretlandi. Hér á ísalandi hafa
tvíburarnir greypt sig í
hjartarótum íslenskrar æsku.
Hljómsveitina skipa Joe
Leeway, Alannah Currie og
Tom Bailey. Mér finnst tónlist
sú sem Thompson tvíburarnir
þrír leika, vera góð
popptónlist.
Állavega fjögur lög á
plötunni hafa heyrst mikið
leikin í hinum ýmsu
útvarpsþáttum á hinum ýmsum
rásum. Það skemmtilegasta
við þessa sveit eða þetta tríó
finnst mér hve mikið xýlófónn
og marimba fá að njóta sín.
Það er ekki algengt að þesslags
hljóðfæri séu notuð í nútíma-
popptónlist. Vissulega eru
synthesizerar mikið notaðir
hjá Thompson Twins og það
gera þeir vel. Söngurinn finnst
mér þó vera í öndvegi hjá
tvíburunum og er það vel.
Mikið er um að söngurinn sé
raddaður og mikið déskoti er
það vel gert.
Doctor, Doctor og Hold me
now finnst mér langbestu lög
plötunnar, þó hin séu langt frá
því að vera léleg, síður en svo.
Sister of mercy finnst mér
einnig skemmtileg og
Supertramp-bakraddir gefa
því skemmtilegan blæ.
Ég er ekki frá því að þessi
fyrsta plata Thompson Twins,
Into the gap, eins og hún heitir,
sé ein allra besta popp-platan
sem komið hefur út á árinu...
Jól.