NT - 11.08.1985, Page 14

Ofsalega
spennandi
■ Hinn íslenski Rómeó var byrjað-
ur'að drekka brennivín 13 ára gamall.
Strákarnir söfnuðu saman í pela og
svo var farið í ríkið og einhver
fenginn til að versla. Pað er enginn
hörgull á hjálpsömu fólki í kringum
vínbúðirnar.
„Þetta var ofsalega spennandi og
ég man vel eftir því að ég leit upp til
þeirra sem gátu drukkið mikið. Sjó-
mennirnir voru hátt skrifaðir hjá mér.
Alltaf nægir peningar og margar
bokkur í gangi. Ég fór líka snemma
að þvælast fyrir utan skemmtistaðina
því þar var líf í tuskunum og oftast
hrukku til molar af borðum allsnægt-
anna. Þegar maður þóttist vera kom-
inn með gráður í brennivínsdrykkju
var röðin komin að grasi oghassi. Um
líkt leyti hætti ég í skóla. Maður
hreifst með þeim straumum sem þá
voru í tísku og var snemma farinn að
kenna þjóðfélaginu um allt sem miður
fór."
Júlía hefur svipaða sögu að segja.
Þau duttu bæði snemma út úr skóla
en hlutirnir gerðust hraðar hjá henni.
„Spítt eða örvandi lyf voru minn
vímugjafi frá upphafi og ég fór svo að
segja strax út í daglega neyslu. Ég hef
ekki verið nema rúmlega fimmtán
þegar ég var búin að finna minn
vímugjafa. Sextán ára var ég farin að
búa og eignaðist barn en þrátt fyrir
það hélt ég áfram að sukka. Ég fékk
líka við það dygga aðstoð frá barns-
föður mínum sem nú er látinn. Við
vorum skilin þegar hann dó og þá var
ég flutt út á land og náði mér um tíma
á strik, vann eins og þræll á meðan
mamma passaði litlu stelpuna mína.
En síðan var slegið í klárinn um
helgar. Þegar eitthvað bjátaði á
kenndi ég kerfinu um allt safnan. Það
var þjóðfélagið sem var vandamálið
en ég var ókey.“
Fórmínareiginleiðir
Faðir Rómeós er áhrifamaður í
íslenskum sjávarútvegi. Viðspurðum
því hvort ekki hefði verið tekið þungt
í það að hann hætti í skóla.
„Ég held að pabbi hafi viljað að ég
yrði eins og hann. Ég átti að ná
góðum prófum til að komast í góða
bekki en á þeim tíma fannst mér eins
og það væri verið að þröngva mér til
að gera eitthvað sem ég vildi ekki
gera. Þetta varð til þess að ég fór
rnínar eigin leiðir. Til að undirstrika
að það væri ég sem réði þá hætti ég
einfaldlega í skóla og ekki varð það
til að bæta sambandið." Júlía skýtur
því hér inn í að þrátt fyrir endalausa
árekstra hafi þó fjölskyldur þeirra
beggja slaðið við bakið á þeim þegar
mest á reyndi. „Við hefðum verið
ennþá verr stödd ef við hefðum ekki
átt neinn að og þeir eru margir sem
þannig er ástatt fyrir.“
Eins og svo margir, sem hætta í
skóla, fór Rómeó á sjóinn. Ég var
sextán ára og á sjónum tók maður
lokaprófið í drykkjunni. Maðurhellti
í sig við öll möguleg og ómöguleg
tækifæri til að gleyma slorinu og
sjálfum sér. Ári seinna fór ég í mína
fyrstu utanlandsferð með viðkomu í
Kaupmannahöfn og Amsterdam. Við
fórum nokkrir saman og þetta var
einn allsherjar dópleiðangur. Það var
mjög gaman, við vorum með fullt af
seðlum og prófuðum allt sem hægt
var áð prófa. í Amsterdam keyptum
við bæði hass, spítt og sýru og með
þetta í farteskinu sluppum við á
einhvern yfirnáttúrulegan hátt yfir öll
landamæri. Þegar heim var komið
liélt veislan áfram. Við vorum með
rúmt kíló af hassi og nokkur hundruð
grömm af amphetamíni auk töluverðs
magns af LSD. Þetta var heldur ekki
eins harður bransi þá og hann er í
dag. Menn voru gjafmildir og það var
í tísku að deila með sér lífsins gæðum.
Ég taldi mér trú um að ég væri
þátttakandi í friðarhreyfingunni, ég
hafði hlutverki að gegna og allt var
pólitík.
Ég hélt áfram að vinna og éta eitur.
Áhrifin voru reyndar farin að breyt-
ast. Maður var hættur að fá hláturs-
kast af því að reykja einn smók af
grasi. Það urðu að vera margar pípur
til að komast í stuð og svo var hlustað
á þunga músikk."
Það áttu eftir að líða mörg ár
þangað til þau Rómeó og Júlía
hittust. Þau vissu ekki einu sinni
hvort af öðru á þessum árum og þau
grunaði örugglega ekki hvað fyrir
þeim ætti að liggja.
Reyktihassáhverju
kvöldi
Þegar dóttir Júlíu var orðin þriggja
ára skildu leiðir. Júlía fluttist aftur til
Reykjavíkur en barnið var hjá ömm-
unni en þær hittust reglulega. Ég fór
í skóla hálfan daginn en vann jafn-
framt úti. Ég bjó hjá systur minni og
mági en hann var og er þekktur
fíkniefnasali og mikill neytandi
sjálfur. Þetta var auðvitað súpergott
fyrir mig því nóg var af ýmiss konar
efnum á heimilinu. Við reyktum hass
á liverju kvöldi og svo voru örvandi
lyf notuð um helgar, aðallega amp-
hetamín sem við tókum í nefið. Ári
eftir að ég flutti í bæinn var heimilis-
faðirinn handtekinn og við húsleit
fannst töluvert magn af eiturlyfjum.
Við systurnar vorum einnig settar í
gæsluvarðhald. Það var ekki mikið
við því að gera. Ég hafði komist í kast
við lögin í sambandi við innbrot og
hafði því áður þurft að sitja bak við
lás og slá. Ég reyndi að sofa og hvíla
mig og áhyggjurnar snérust aðallega
um að nú mundi ég trúlega missa
vinnuna. Sú varð líka raunin. Að
lokinni rannsókn var okkur sleppt og
ég fékk símhringingu um það að ég
þyrfti ekki að mæta aftur í vinnuna.
Ég var orðin atvinnulaus."
Fluttist úr landi
Eins og Júlía gerði Rómeó tilraun
til að setjast aftur á skólabekk. Sú
tilraun heppnaðist og hann lauk prófi
í heilbrigðisfræðum og stuttu seinna
fluttist hann úr landi.
Ég settist að í Svíþjóð ásamt sam-
býliskonu minni, sem einnig var eit-
uræta. Hún hafði reyndar verið á
stórum skömmtum af róandi lyfjum
allt frá því að hún var tólf ára gömul
og það að læknisráði. Það gætir
beiskju hjá viðmælanda okkar í garð
læknastéttarinnar.
„Það var í rauninni búið að gera
hana að alkohólista strax á unga
aldri. Ég kalla þetta einu nafni
„læknadóp" og það er ekkert betra en
það sem verið er að selja á götunni.
Þegar hér er komið sögu var hún
illa farin en samt sem áður eignuðumst
við barn. Maður velur sér samferða-
fólk sem hugsar á svipaðan hátt og
maður sjálfur. Sambúðin gekk
skrykkjótt og á endanum fórum við
hvort í sína áttina. Þegar ég fluttist út
var ég ákveðinn í því að halda
neyslunni í skefjum. Ég reykti auðvit-
að hass af því að ég taldi það
skaðlaust. Svo drakk ég brennivín og
tók örvandi lyf um helgar þegar ég
var að skemmta mér og svo tók
maður LSD til að víkka sjóndeildar-
hringinn.
Stöðugt undir áhrif-
um
Þetta jókst svona stig af stigi án
þess að maður tæki almennilega eftir
því. Fljótlega varð þróunin orðin sú
að ég var stöðugt undir áhrifum. Ég
vann á sjúkrahúsi og auðvitað kom
þetta niður a' vinnunni. Ég var þungur
á morgnana og mætti illa. Ég vissi að
það kæmi að því að ég yrði látinn fara
en áður en að því kom sagði ég sjálfur
upp. Við það var ég settur á atvinnu-
leysisbætur og þá fóru hjólin að
snúast ansi hratt. Ég fékk barnið því,
móðirin var byrjuð að sprauta sig
með heróíni og réð ekki við að sjá um
það.
Það dróst að ég næði mér í venju-
lega vinnu en þess í stað ók ég um á
mótorhjóli og seldi hass. Ég taldi mig
heppinn að vera aldrei nappaður af
lögreglunni en auðvitað var hún
stöðugt á hælunum á mér. í raunini
hættir maður að vera þátttakandi í
þjóðfélaginu og sjóndeildarhringur-
inn þrengist þar til hann rúmar ekki
nema dóp og svo óttann og hatrið í
garð lögreglunnar. Ég var líka kom-
inn með svokallað löggunef. Ég fann
lyktina af þeim úr órafjarlægð. Hvað
eigin neyslu snertir var ég búinn að
prófa allt nema heróín og það kom að
því að hvíti hesturinn færi að hneggja
við bakdyrnar hjá mér. Einn daginn
gerði sænska lögreglan húsleit en
fann ekkert. Þeir höfðu á orði Iög-
reglumennirnir að þeim fyndist íbúð-
in sóðaleg og skömmu seinna var
barnaverndarnefnd komin í málið og
syni mínum komið fyrir á hæli. Það
hafði verið reynt að hafa samband við
móðurina sem þá var orðin forfallinn
heróínneytandi.
Sprautaði mig með
heróíni
Þessi heimsókn lögreglunnar og
það sem á eftir kom hafði þannig
áhrif á mig að mér fannst að það væri
ekkert eftir. Mér var ekki treyst fyrir
syni mínum og mér fannst eins og
samfélagið allt hefði sameinast gegn
mér. Ég fór að sprauta mig með
heróíni og um leið að leita eftir
samböndum til að selja það. Ég hafði
reyndar prófað þetta áðuren nú hellti
ég mér út í neysluna og gerðist um
leið ötull „pússari".
Það var yfirleitt kona sem kom
með efnið og ég seldi fyrir hana eins
og það var kallað.
Sölumennskan gengur þannig fyrir
sig að maður heldur sig á þeim
stöðum þar sem neytendurnir koma
saman og með örlítilli augnhreyfingu
er spurt hvort viðkomandi vilji kaupa
skammt. Neytandinn svarar með því
að blikka og þá vísar sölumaðurinn
veginn hvert halda skal til að gera út
um viðskiptin. Oft er farið inn á
eitthvert almenningsklósettið eða
einhvern annan stað þar sem hægt er
að vera í friði. Fólk í þessum bransa
er mjög vart um sig og það eru hafðar
góðar gætur á öllum útsendurum
lögreglunnar. Minnsti skammtur af
efninu er einn fjórði í sprautuhettu og
til að byrja með þarf maður að
minnsta kosti tvo svoleiðis skammta
á dag. Það gera um fjögur þúsund
krónur á dag þannig að það eru
töluverðir peningar sem til þarf.
Áhrifunum af efninu er erfitt að lýsa.
í fyrsta skipti ælir maður eins og
múkki. Líkaminn neitar í rauninni að
taka við efninu en því er sprautað í
æð þannig að þó maginn sé tæmdur
hefur það ekkert að segja. Sumir
reykja heróín en þar fannst manni
illa farið með gott „stöff“.
Meiri neytandi en
seljandi
Eftir að ég var kominn af stað liðu
dagarnir framhjá. Ég varð smám
saman meiri neytandi en sölumaður
og í þessum bransa er ekkert sem
heitir að vera veikur heima einn og
einn dag. Þú þarft þitt og kaupend-
urnir sitt hvernig sem viðrar. Það eru
engir frídagar þegar heróín er annars
vegar. Peningarnir verða líka að vera
til staðar því ekkert er gefið. Það
verður að útvega peninga með ein-
hverjum ráðum og það mikla pen-
inga.
víkingurinn
Ég fjármagnaði mína neyslu með
því að „pússa“ efninu en aðrir eru í
innbrotum og þjófnaði. Ég hélt áfram