Sunnudagsblaðið - 31.03.1957, Qupperneq 13

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
205
Þenn árs, er þær leituðu suð-
Ur á bóginn.
stund réri hann fram með
s r°ndinni og báturinn klauf hin-
ar smágerðu bylgjur. — Hann í-
^ndaði sér að ef til vill kynni
ann að koma auga á björn, eða
e>Uhvert annað skógardýr við
■ja israsturnar, en hann sá ekkert
S 1,(1 og hélt því lengra út á fjörð-
inn.
. _1 þegar hann kom nærri strönd -
jUni hinum megin, sem þegar var
í skugga af fjöllunum, kom
ann auga á eitthvað hvikt milli
lrkirun,ianna. Skyldi hann nú
V'Ia að komast í veiði?
>ann réri rösklega upp undir
'""h en þegar hann nólgaðist það,
þátin, að þetta voru aðeins
n°kkrár rauðar kýr; sennilega
>laiitgripir „Einbúans“ hugsaði
ha
unn.
k Hann var í þann veginn að snúa
u,num, þegar hann kom auga á
st|ilku í ljósum kjól, er veifaði til
a,1s með hvítu handklæði . . . .
ane Harris!
'ínnn iagði bátnum að landi.
Hvernig átti mér að detta í
u£. aö þér væruð hér, ungfrú
arr>s! kallaði hann frá bátnum.
þér hurfuð svona allt í einu
Urtn, án þess að kveðja mig!
ö, það voru róð pabba. Hann
Var roiður yfir því, að við slóruð-
!I,T1 við vinnu okkar og tefðum
a!opt fyrir öðru og svo hélt liann
» við værum að einhverju daðri.
j ann ætlaði fyrst að senda mig
heim. En svo frétti hann að
minn kæmi frá Kaliforníu
tlr dálítinn tíma og þá ákvað
lann, að láta mig dvelja hjá „Ein-
Ulanum“ þar til ég get farið með
lQnum til baka . . . En hvemig
^ ^ndur á því, að þér komið hing-
' 1 hátnum hans pabba?
Mér datt svona í hug að fara
u Sjó, þegar ég vgr á gangi nið-
V,r við fjörðinn.
En hvað gerðuð þér, ef pabbi
skyldi sjálfur þurfa að nota bát-
inn?
— Hann notar hann ekki í dag,
því að hann fór til Denver.
— Má ég þá koma í smá sjóferð
með yður, sagði hún og ljómaði
af áhuga. — Mér veitir sannarlega
ekki af að létta mér upp, mér hund
leiðist hér.
— En eigum við þá ekki að láta
,,Einbúann“ vita af því að þér far-
ið?
— Nei, alls ekki, þá er hann
viss með að þvertaka fyrir að lofa
mér að fara . . . Ýtið bara frá
landi, og svo köllum við til hans
þegar við róum fram hjá húsinu.
Hún var þegar búin að taka sér
sæti við stýrið í bátnum.
Þau réru inn meö’ ströndinni,
fram hjá hamrinum, þar sem hús
Einbúans" stóð, en þar fyrir utan
sat hann og las í biblíunni.
— Jane Harris kallaði nafn
hans, og hann leit undrandi upp
frá bókinni.
— Hér er ég herra Murry! Ég
ætla aðeins að sigla smá spöl í bátn
um hans pabba.
— Hverju?
— í bátnum hans pabba, sagði
ég-
— En hver er það, sem þú siglir
með?
— Það er herra Anton Arden,
aðstoðarmaður pabba míns!
— Well, well, — allt í lagi,
stúlka mín! sagði hann og klóraði
sér í hnakkanum um leið og hann
gekk nokkur skref fram á hamar-
inn. — Ég efast nú um að þetta sé
vilji föður þíns . . . Ég efast meira
að segja um að hann viti . . .
— Ég kem fljótt aftur. Við róum
hér svolítið inn með ströndinni,
— og kannski rennum við aðeins
upp að hinum megin, bætti hún
við hlæjandi í lægri róm.
— Einbúinn" hristi hvíta koll-
inn sinn og sagði eitthvað, sem þau
heyrðu ekki.
Hún var sannarlega heillandi,
þarna þar sem hún sat ung og rjóð
og laus við allar áhyggjur, hugs-
aði Anton. Og hann hugsaði til
Jóhönnu í sömu mund og bar þess-
ar tvær stúlkur saman með sjálf-
um sér. Jóhanna, sem ekki vildi
brjóta á móti vilja foreldra sinna
og fórnaði fyrir það hamingju
þeirra beggja. Hún var sannarlega
ólík þessari kotrosknu og frjáls-
legu Ameríkustúlku. Hún setti það
ekki fyrir sig að fara út í bát með
honurn, þótt hún vissi, að hann
hafði tekið hann í ólevi. Hún þorði
að mæta afleiðingum gerða sinna.
Raunar var Jóhanna smáborgara-
leg í samanburði við Jane Harris.
— Hvað eruð þér að hugsa um,
Arden? . . . Þér litið helzt út fvrir
að vera sár angraður yfir því, að
hafa tekið mig með, sagði hún
hlæjandi og ertnislegur glampi
skein úr augum hennar.
— Nei, ég sé ekker'. cftir ] ‘í,
hins vegar undrast ég kjark yðar
og áræði . . .
— Hæ! Svo yður finnst það
kiarkur . . . sagði hún og lyfti
ljósgulri silkislæðunni frá andliti
sínu.
— En hvert stýrið þér? spurði
hann og horfði fram fyrir stefni
bátsins.
— Látið þér mig um það. Ég vil
komast eitthvað þangað, sem ég
hef ekki komizt fyrr; þarna yfir á
ströndina, þar sem að ávextirnir
vaxa.
Hann horfði efablandinn á hana.
Var þetta sjálfbyrgingsháttur
hennar, sem réð fyrir henni, eða
var þetta fullkomin alvara hjá
henni?
Þau stigu á land á eyðiströnd,
þar sem villtur gróður óx. Akur-
hænur vöppuðu þarna um, að öðru
leyti sást ekkert hvikt og allt var
svor kyrrt og hljótt. í hlíðardrög-
unum var laufskógurinn brúnn á
ht. Hann var byrjaður að taka á
sig haustlit, en efst uppi í brún-