Sunnudagsblaðið - 21.04.1957, Blaðsíða 9

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
Hu vai’ ástatt fyrir honum, varð
liann einungis æí'ul’, þegar þau
^omu til hans og voru með annað
oins slúður og þetta.
Honum var heldur ekkert um
bað gefið, hversu margir höfðu
safna2t saman niðri á götunni og á
n*stu húsaþökum og virtust ekk-
ert annað haí'ast að en glápa ein-
Ullgis og góna á hinn kvenlega
^öfuðbúnað hans. Hann ætlaði í
Þann veginn að fara að ganga nið-
lu' aftnr, þegar kona hans kom og'
sagði;
Sjáðu, nú eru ræningjarnir
,0lddir eftir götunni. Kannski það
',repi á dreif kvölum þínum.
Farðu og láttu mig vera!
^örðú ekki, hvað ég þjáist? öskr-
aöi Ben-Tovit.
I’að fór þó ekki hjá því, að liann
^ondi viss fyrirheit í orðum konu
s>Qnar. um það, að tannpínan kynni
að hverfa; og hálft í hvoru gegn
Vli.ia Sínúm gekk hann nú út að
fÚMndverkinu á þakbrúninni. Hann
starði niður á götuna, og studdi
l0nd undir kinn þeim megin sem
'annpínan var. Andlit hans var
angistarfullt og' hann dróg annað
augað i pung' af sársauka.
Eítir mjórri götunni gekk mik-
skari a£ fólki í óskipulagðri
yikingu, formælandi, æpandi og
u<1Pandi. í miðri fylkingunni
Sengu hinir dauðadæmdu og
skjögruðu til undir hinum þungu
1 °ssum; á baki þeirra smullu
Svipur rómverskra hermanna, eins
ug svartar slöngur. Einn af hinum
^indu — sá með Ijósa, síða hárið,
1 rifnum og blóðugum kyrtli
' hrasáði um stein, sem kastað
Xar íyrir fætur hans, og féll fram
/ S1g. Hropin mögnuðust og
'uógurinn þusti utan um hann,
,Sv° að hann hvarf, eins og í marg-
Út ólgandi haf. Það íór sár sting-
Ul Uni kjálka Ben-Tovit, eins og
s lUlgið væri meðl ná djúpt niður
1 iannrótina og krassað þar í. Hann
s undi þungan og skjögraði frá
249
Ben-Tovit bar sig aumlega — cn kona hans rcyndi að róa liann og benti
honum á fólkst'jöhlan niðri á götunni, sem stcfndi til Golgatlia.
grindverkinu, öldungis miður sín,
og vita áhugalaus fyrir því, sem
hann hafði séð niðri á götunni.
— En þau hróp í þessum skríl,
sagði hann fullur öfundar. Hann
sá fyrir sér opna munna múgsins,
með sterkar og heilbrigðar tenn-
ur; þannig myndi hann einnig' hafa
hrópað, eí hann hefði mátt á heil-
um sér taka.
Þepsi hugsun gerði lannkvölina
ennþá óbærilegri, og hann skók til
og vaggaði reifuðu höfðinu og
stundi eins og uxi.
— Menn segja að hann hafi gef-
ið blindum sýn, sagði konan, sem
stóð við grindverkið, og kastaði
steinvölu í áttina þangað, sem
Jesús kom gangandi hægum skreí-
um, eftir að hermennirnir höfðu
rekið hann á iætur aftur með svip-
um sínum.
— Stórfenglegt! Láttu liann
koma og lækna í mér tannpínuna!
svaraði Ben-Tövit önuglega, og
bætti svo við: — Þvílíkt uppþot!
Þeir bölva eins og naut! Það væri
mátulegl að tvístra þeim með bai'-
eflum. Komdu Sara, ég ætla að
fai'a niður!
Konan hafði haft rétt fyrir sér.
Uppþotið hafði haft góð áhrif á
Ben-Tovit; ef til vill var það þó
rottusmyrslið, sem hafði bætt
hann, — að minnsta kosti heppn-
aðist honum nú að festa biund, og
þegar hann vaknaði aftur, var
tannpínan að mestu leyti horfin;
en á hægri vangann var komið dá-
lítið kýli, en þó svo lítið, að það
sást varla. Það staðhæfði kona
hans að minnsta kosti; og Ben-
Tovit brosti ánægður og hrósaði
konu sinni fyrir orð hennar. Gar-
verne Samuel, nábúi hans, kom
og spurði eftir honum, og Ben-
Tovit bauð honum með sér út í
asnastiuna og sýndi honum nýja
asnann sinn, og hlýddi með íögn-
uði á lofsyrði mannsins.
Á eftir fullnægði hann forvitni
Söru og gekk upp til Golgatha tii
þess að njóta þess aö horfa þar á
hina krossfestu. Á leiðinni sagði
Ben-Tovit Samuel mjög nákvæm-
lega frá því, hvernig hanu hefói