Sunnudagsblaðið - 21.04.1957, Blaðsíða 13

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
253
Vagni, som huldist rétt í rykmekk
mum af fyrri vagnirium.
— Þú verður þá sjálfur að sjá
íyrir því að komast til skógarins,
eg bíð ekki eftir þér, öskraði Bill
Refur og hélt áfram ferðinni.
En hestur hans var einnig orð-
'nn uppgefinn og komst ekki
lengra.
Þeir svipuðust um eftir hestum
a bóndabæ, sem þarna var hjá, en
bar var aðeins einn gamall brúk-
Unarjálkur á vegi þeirra.
— Nú er ekki um annað að gera
en að komast hér inn í skóginn!
hrópaði Bill Refur. — Ef okkur
tekst ekki að leynast þar fyrir
beim, þá megum við sannarlega
biðja fyrir okkur.
Þrátt fyrir það þótt hestarnir
befðu okki gefizt upp, var lítil von
11111 undankomu, því að frá Andu-
bon var símað til allra nærliggj-
andi bæja um glæpamennina, og
Ir,nan stundar voru vopnaðir menn
^omnir út á alla vegi.
Þeir voru aðeins nýlega horfn-
lr inn í skógarrjóðrið. þegar leit-
arinennina bar þar að. Anton var
Þúiur ákafa, og hann myndi hafa
Sleymt að tylla hesti sínum og
^iaupið inn í skóginn, ef lögreglu-
'Uaðiir hefði ekki stöðvað hann.
Anton hafði þennan sama morg-
11 n beðið á járnbrautarstöðinni í
Andubon til þess að taka á móti
'iano Ilarris, sem kom með járn-
brautinni, en hún hafði aðeins
beilsað honum þurrlega og ókunn-
uglega, og gengið með ungum lög-
ir®ðing á burtu að öðrum vagni.
°R það var líkast því sem þau
V0eru trúlofuð. Anton hafði orðið
A'rir sárum vonbrigðum, og nú var
°huni i*étt sama á hverju gengi
eg var tilbúinn að fleygja sér út
1 viUtan bardaga við þessa tvo af-
"otamenn, enda þótt það kynni
að bosta hann lífið.
1 guðanna bænum leikið yður
t Cl því að ganga í opinn dauð-
ann að þarflausu, hrópaði lögreglu
maðurinn til hans. — Við náum
þeini áreiðanlega á okkar vald,
bara ef við bíðum, þar til fleiri
menn koma.
Anton lét tilleiðast og beið. En
þegar fjöldi manna frá nærliggj-
andi bæjum safnaðist þarna sam-
an, gekk hann ásamt þeim inn í
skóginn. Þeir gettgu með litlu milli
bili og mvnduðu næstum sam-
fellda keðju. Þannig áttu þeir
smám saman að þrengja hringinn
eftir því, sem nær dróg miðju
skógarins.
— Nú skulum við sannarlega á
úlfaveiðar, Anton, sagði Lars
Rytter, um leið og hann gekk upp
að hliðinni á Antoni með byssu
sína um öxl.
— Já, ef að þú getur sent öðr-
um þessar úlfa kúlur, Lars, þá vinn
ur þú sannarlega þarft verk, mælti
Anton.
— Eg skal sveimér reyna að
miða á þorparana, svaraði Lars.
— Annars er það hreint ekkert
skemmtiverk að skjóta menn.
Undir stjórn lögreglunnar gengu
mennirnir um skóginn og hringur-
inn þéttist eftir því sem nær dróg
miðjum skóginum. Hver maður
gekk með fingurinn krepptan um
bj'ssugikkinn, tilbúin að skjóta.
— Þarna var annar! hrópaði
I.ars Rytter, og í sama bili sá Ant-
on mannshöfuð hverfa bak við trjá
bol, Hann hleypti af, en missti
marks.
— Yður hefur vonandi ekki mis-
sést? spurði einn lögreglumaður-
inn.
— Nei, þetta höfuð þekki ég vel,
svaraði Anton.
í sömu andrá flaug kúla fram
með eyra hans og blár púðurreyk-
urinn sást hjá þeim stað, þar sem
hann hafði séð í hausinn á Bili
Ref.
— Sá er ekki feiminn við að
skjóta; bara að hann drepi okkur
nú ekki, sagði Lars Rytter og flýtti
sér á bak við tré.
Fleiri skot kváðu við frá félög-
unum tveim og Anton og fleiri
leitarmannanna hófu skothríð á
móti, og loks féll Bill Refur við,
en hélt áfram að skjóta, þar til
félagi hans féll einnig og lá graf-
kyrr eftir.
Loks hætti Bill Refur að skjóta,
eins og hann væri orðinn skot-
færalaus, og Anton gekk nær hon-
um.
— Hyggur þú enn á hefndir við
mig, Bill Refur, Spurði Anton.
— Já, það geri ég! svaraði Bill
Refur og hleypti um leið af byssu
sinni og riffilkúlan hæfði Anton
rétt ofan við annað augað.
Þetta var síðasta skot Bills Refs.
* Meðan að lögreglumennimir
umkringdu hann og tóku hann
höndum, gekk Lars Rytter til Ant-
ons, sem lá með anditið á grúfu
niður í jörðina og byssuna í hægri
hönd.
— Er hann dáinn? hvíslaði Jes
Lange, sem kom að í þessu.
— Já, það er ég hræddur um,
svaraði Lárs dapurlega og það
komu tár í augu hans um leið og
hann sneri Antoni við og sá sárið
á enni hans.
Bill Refur var aðeins særður á
fótunum, en að öðru leyti var
hann ósærður. Aftur ó móti var
Rándýrskióin steindauð. og var
líkið lagt upp í vagn, og litlu síðar
ók ögreglan með þá báða til Har-
ian.
Eftir að þeir voru farnir safn-
aðist dálítill hópur vopnaðra
manna saman við runna í jaðri
skógarins og tóku upp léttara hjal.
— Haldið þið, að Bill verði
hengdur að þessu sinni? spurði
einn.
— Já, það verður hann áreiðan-
lega, hélt annar fram.
— Nei, þá þekkirðu hvorki
hann eða réttvísina, ef þú álítur
það, sagði smiður nokkur frá An-
dubon. — Hann virðist hafa töfra-
lykil að öllum fangelsum.