Morgunblaðið - 08.09.2004, Blaðsíða 27

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. SEPTEMBER 2004 27
heima. Við viljum færa starfsfólki
Heimahlynningarinnar sérstakar
þakkir fyrir ástríka umönnun pabba
okkar. Jafnframt viljum við þakka
allar þær góðu kveðjur sem mamma
og við höfum fengið undanfarna
daga og þann hlýhug sem okkur hef-
ur verið sýndur vegna fráfalls pabba.
Loks viljum við þakka Kidda, bróður
pabba, fyrir einstaka vináttu og
stuðning við pabba og mömmu á
liðnum árum og biðjum góðan Guð
að veita Kidda styrk í sorginni.
Við systkinin höfum misst frábær-
an og ástríkan föður og söknum hans
sárt. Missir mömmu er enn meiri því
hún hefur ekki bara misst eiginmann
sinn, heldur jafnframt sinn besta vin
og sálufélaga. Við munum hjálpast
að við að leggja líkn með þraut.
Að skilnaði gefum við pabba orðið
en ljóð hans, Vinarkveðja, hljóðar
svo:
Horfinn er vinur handan yfir sundin,
hryggðin er sár, svo jafnvel tárast
grundin.
Þá er svo gott, um ævi megum muna
milda og fagra geymum kynninguna.
Óvæntust ætíð kemur kveðjustundin
kærast í hjarta geymum minninguna.
(V.S.V.S.)
Börnin.
Elsku besti afi í heimi. Það er erf-
itt að trúa því að þú sért farinn.
Ennþá finnst okkur að næsta sunnu-
dag, þegar allir koma í heimsókn,
verðir þú og amma í Hlaðbrekkunni
tilbúin með heimsins bestu kökur og
kræsingar. Skrýtið að hugsa til þess
að þú verðir ekki þar.
Þegar við systurnar ákváðum að
skrifa þessa grein rifjuðum við upp
óteljandi margar minningar um
hann afa okkar. Þær eru svo margar
að það er ógerlegt að minnast þeirra
allra, þannig að við völdum nokkrar
þeirra.
Þau voru ófá skiptin þegar við
fengum að gista í góðu yfirlæti hjá
ömmu og afa þegar við vorum litlar.
Fyrr um daginn fórum við oftast í
bíó með ömmu og fórum svo heim í
Hlaðbrekkuna þar sem afi og amma
gáfu okkur allt sem okkur langaði í.
Svo sagði afi okkur yndislegar sögur
og ævintýri sem við munum aldrei
gleyma. Á sunnudögum er alltaf fullt
hús hjá ömmu. Þá koma allir og fá
gott að borða. Við munum eftir svo
mörgum skiptum þegar amma eldaði
kjúkling og afi bjó til bestu franskar
sem hægt er að fá! Að lifa í 86 ár er
ekkert lítið enda hefur hann afi reynt
margt. Hann hafði frá svo mörgu og
merkilegu að segja og var alltaf
tilbúinn að deila reynslu sinni með
fólkinu sínu. Lífsreynslusögurnar
hans voru á köflum hreint ótrúlegar
og synd að þær munu margar fara
með honum en það munu ljóðin hans
svo sannarlega ekki gera. Þeir sem
þekktu afa munu vera sammála okk-
ur í því að hann hafi verið frábært
ljóðskáld. Hann hafði unun af því að
búa til ljóð og safna þeim saman í
hefti sem hann dreifði svo til okkar.
Þeim fylgdu oft lög sem hann söng
fyrir okkur. Það var alltaf gaman að
heyra hann syngja því hann hafði svo
yndislega tenórrödd. Afi var líka
alltaf svo jákvæður og leit á björtu
hliðarnar og það sést t.d. í ljóðinu
sem hann orti og er okkur svo kært.
Það heitir Gleðin og hljóðar svona:
Í gleði minn gef ég allt, ég græt, ég syng,
ég hlæ! Ég þigg svo aftur þúsundfalt þann
þrótt sem af því fæ.
Kæri afi. Takk fyrir að hafa verið
svona frábær og reynst okkur svo
vel! Við getum ekki tjáð það með orð-
um hversu sárt við eigum eftir að
sakna þín.
Þú munt alltaf eiga stað í hjarta
okkar og við munum aldrei gleyma
þér! Takk fyrir tónlistina, ljóðin, ást-
ina og kærleikann.
Þínar sonardætur,
Berglind og Hanna Soffía
Bergmann.
Þó allir hljóti að fara þessa ferð
að finna andans björtu heimakynni,
þá streymir um hugann minninganna
mergð
er mætur vinur hverfur hinsta sinni.
(Vilhjálmur S.V. Sigurjónsson.)
Þau blikuðu skært, fallegu augun
hennar Erlu systur þegar hún
kynnti hann fyrir okkur systrunum.
Enda engin furða. Maðurinn var
stórglæsilegur, bjartur yfirlitum og
bar af sér góðan þokka. Þetta var um
verslunarmannahelgina 1952, stað-
urinn var Búðir á Snæfellsnesi og
Vilhjálmur hafði verið fenginn til að
skemmta fólkinu með sínum fallega
söng. Við höfðum heyrt af honum og
vissum að aldursmunurinn á milli
þeirra var töluverður og höfðum af
því nokkrar áhyggjur. Þær áhyggjur
reyndust með öllu óþarfar því sá
munur gleymdist um leið og við fór-
um að umgangast þau saman.
Á heimili þeirra ríkti mikið jafn-
ræði, virðing og væntumþykja. Eig-
inleikar sem nútímafólk heldur á
lofti í orði en hjá þeim hjónum voru
þeir á borði. Það kom oft fyrir að ein-
hver sagði: „Nú eru Erla og Villi að
fara að taka slátur“ eða að Erla og
Villi væru að byrja á smáköku-
bakstrinum og sultugerðinni. Þau
voru einnig samstiga í skoðunum,
gátu rætt um alla hluti, voru bók-
hneigð, ljóðelsk, tónelsk og síðast en
ekki síst bestu vinir alla tíð.
Þau hjón voru höfðingjar heim að
sækja og þrátt fyrir fjölda gesta virt-
ist alltaf vera pláss fyrir fleiri í eld-
húsinu í Hlaðbrekkunni.
Vilhjálmur var sannarlega mikill
gæfumaður í lífinu og var alla tíð
stoltur af sinni ungu og fallegu konu
og af börnunum sínum og fjölskyld-
um þeirra.
Okkur Villa varð strax vel til vina
enda áttum við mörg sameiginleg
áhugamál. Má þá helst nefna söng-
inn. Villi var ekki einungis góður
söngmaður, með rödd sem minnti á
stórsöngvarann Stefán Íslandi, held-
ur var hann ákaflega áhugasamur
um söng almennt og hvatti okkur
systur m.a. til að syngja við hvert
tækifæri. Hann var einnig ötull við
að mæta á tónleika hjá kórnum mín-
um og gefa góð ráð á sinn hvetjandi
og jákvæða hátt.
Hann átti auðvelt með að snerta
fólk með söng sínum og mér er enn
minnisstætt þegar hann söng fyrir
okkur Hermann á brúðkaupsdaginn
okkar lagið „Ljómar heimur – logar
fagur“ þannig að allir sem á hlýddu
hrifust með. Lagið varð uppáhalds-
lag tengdamóður minnar sem lagði
sig fram um að læra bæði lag og
texta eftir að hafa heyrt hann
syngja. Svo skemmtilega vildi svo til
að Villi var beðin um að endurtaka
þennan flutning næstum 30 árum
síðar í brúðkaupi Sveindísar dóttur
minnar. Hann lét ekki á sér standa
og söng lagið með sinni ljúfu röddu,
viðstöddum til mikillar ánægju.
Þegar árin liðu virtust þau ekki
setja mark sitt á Villa í sama mæli og
annað fólk. Kannski var ástæðan sú
að Villi var ungur maður í anda alla
tíð. Hann fylgdist vel með, tileinkaði
sér nýjungar og viðhélt listinni og
lífsgleðinni innra með sér betur en
margur.
Ungt fólk laðaðist að honum og
kynslóðabilið var ekki breitt milli
hans og yngri fjölskyldumeðlima.
Þegar sonarsonur minn frétti af and-
láti Villa varð honum að orði: „Villi –
hann var svo kúlaður.“ Aðspurður
um hvað hann meinti, sagði hann:
„Jú, hann var eins og ég, í tölvunni
að vinna og hlusta á tónlist.“
Villi var einnig hagyrðingur góður
og orti fjölmarga texta og ljóð. Nú
síðast átti hann texta við lag sem
Hreimur sonarsonur hans samdi í
úrslitum lagakeppni Ljósanætur.
Síðustu árin, þegar sjúkdómurinn
lagðist á hann af öllum sínum þunga,
voru honum erfið en aldrei kvartaði
hann né lét nokkurn bilbug á sér
finna. Var heima hjá Erlu sinni sem
annaðist hann af fádæma dugnaði og
elsku. Æðrulaus fram á síðasta dag.
Hjartans Erla mín, við Hermann
sendum þér og öðrum ástvinum,
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Minningin um Villa mun ætíð lifa í
hjarta okkar.
Með söng í hjarta kveð ég mág
minn og góðan vin.
Við kveðjum öll, en hvenær? Ekkert svar.
Hverju verður næsta veröld prýdd?
Verður kannski bjart að búa þar?
Við bara flytjum næst í aðra vídd.
(Vilhjálmur S.V. Sigurjónsson.)
Sjöfn Bergmann.
Þær eru minnisstæðar heimsókn-
irnar í Kópavoginn í gegnum tíðina.
Kemur þar einkum til einstök gest-
risni, hlýja og sönn vinátta þeirra
hjóna Erlu og Villa. Á örskotsstundu
breyttist venjulegt eldhúsborð í
veisluborð og síðan var spjallað um
heima og geima.
Villi frændi, eins og við systkinin
höfum jafnan nefnt hann, var
skemmtilegur viðmælandi og sögu-
maður góður. Hann hafði alltaf tíma
til að spjalla við okkur krakkana og
var jafnvígur á að segja sögur og
hlusta á það sem við höfðum til mál-
anna að leggja. Hjónaband Erlu og
Villa er fögur fyrirmynd allra sem
fylgst hafa með lífsgöngu þeirra.
Það er stundum sagt að barnalán
og hamingja í einkalífi sé hinn sanni
mælikvarði á ríkidæmi okkar mann-
anna hérna megin grafar. Á þeim
mælikvarða var Villi frændi í hópi
stóreignamanna.
Villi var fjölhæfur og listrænn.
Prýðilega hagmæltur, söngmaður
góður og sterkur skákmaður svo
eitthvað sé nefnt. Auk þess afrekaði
hann að kenna okkur systkinunum á
bíl sem segir meira en mörg orð um
ökukennarann Vilhjálm Sigurjóns-
son.
Tjaldið er fallið, sviðið er autt. Við
sem vorum stödd tónleikana lútum
höfði í lotningu. Að þessu sinni er
ekki hægt að klappa hetjuna upp.
Söngvarinn er farinn en eftir lifa
minningar um góðan dreng. Við
systkinin og fjölskyldur okkar send-
um Erlu, börnum, barnabörnum og
öðrum ættingjum hugheilar samúð-
arkveðjur.
Ragnar, Sveindís og Anna Dögg
Hermannsbörn.
Yndislegur tengdafaðir minn er
genginn. Ég var næstum því farin að
trúa því að hann yrði eilífur, því sjúk-
dómssaga hans er með þeim ólíkind-
um. En að lokum þurfti þessi æðru-
lausi baráttujaxl að láta í minni
pokann fyrir honum sem öllu ræður.
Vilhjálmur S.V. Sigurjónsson eða
Villi eins og hann var jafnan kallaður
lést á heimili sínu 1. september sl.
Ég kom inn í fjölskyldu Villa fyrir
rúmum tuttugu árum er við Sverrir
sonur hans rugluðum saman reytum.
Villi var mér afar kær sem tengda-
faðir og vinur. Hann var glæsimenni,
reisn og klassi er nokkuð sem mér
flýgur strax í hug. En hann hafði
fleira til brunns að bera. Frábæra
söngrödd sem hann hélt alla tíð og
skáldagáfuna hafði hann í ríkum
mæli. Hann lætur eftir sig ljóðabók-
ina „Leiftur hins liðna“ sem gefin var
út þegar hann varð áttræður.
Sameiginlegt áhugamál okkar
Villa var sönglistin. Bæði höfðum við
lært söng hér heima og í útlöndum.
Villi hóf sinn söngferil aðeins sextán
ára.
Sigurður Birkis, þáverandi söng-
málastjóri þjóðkirkjunnar, bauðst til
að kenna honum söng. Sigurður
sagði að drengurinn hefði yfir að
ráða rödd sem væri óvenju fögur. Sig
langaði því til að kenna honum sem
hann og gerði um þriggja ára skeið,
endurgjaldslaust. Fljótlega eftir að
Villi hóf söngnám hjá Sigurði Birkis
fór hann að syngja í kórum, kvart-
ettum og á samkomum, svo sem
árshátíðum og skemmtunum. Hann
söng með Karlakór alþýðu, Kátum
félögum og kór Tónlistarfélagsins
fyrst undir stjórn Róberts A. Ott-
óssonar og síðar dr.Viktors Urbanc-
is. Úr þeim kór var stofnaður kvart-
ett sem fékk hlutverk hjá Leikfélagi
Reykjavíkur. Þar kynntist Villi
frænda sínum Bjarna Böðvarssyni
hljómsveitarstjóra sem er faðir
Ragnars Bjarnasonar þess síunga
söngvara. Eftir þau kynni söng Villi
oft með hljómsveit Bjarna m.a. í vin-
sælum þáttum í Ríkisútvarpinu sem
fluttir voru á gamlárskvöld og báru
heitið Gamlar minningar. Villi tók
ennfremur þátt í revíunni Bláu
stjörnunni sem flutt var við góðar
undirtektir í Sjálfstæðishúsinu við
Austurvöll.
Gaman er að geta þess að þegar
Villi dvaldi í stórborginni London
munaði ekki nema hársbreidd að
hann syngi inn á hljómplötu fyrir
H.M.V. fyrstur Íslendinga en örlögin
réðu því að svo varð ekki. Á þessum
tíma voru með honum Ævar R.
Kvaran og Guðrún Á. Símonar o.fl.
Villi var einn af stofnendum Hreyf-
ilskórsins og Hreyfilskvartetta og
sungu þeir á skemmtunum um ára-
bil.
Ófáar ánægjustundirnar höfum
við átt með Villa við leik og söng.
Fyrst er að nefna Hlaðbrekkuna, á
skemmtunum með eldri borgurum
og í fjölskylduboðum.
Margs er að minnast. Það er í raun
og veru ekki hægt að ljúka þessum
orðum öðruvísi en að minnast á Erlu
tengdamóður mína. Villi og Erla.
Þau voru í raun og veru eitt. Því eins
samrýnd hjón og þau eru vandfund-
in. Þau sungu saman, fóru með ljóð
saman og gengu saman í gegnum líf-
ið með ástina og kærleikann að leið-
arljósi.
Elsku Erla mín og fjölskylda!
Megi Guð gefa ykkur styrk til þess
að takast á við sorgina.
Þín tengdadóttir,
Soffía
Guðmundsdóttir.
Látinn er eftir alllanga vanheilsu
ágætur kunningi minn um árabil.
Hann var að mörgu leyti minnis-
stæður maður. Listunnandi af lífi og
sál. Ljóðavinur og ljóðasmiður. Gaf
út ljóðabókina „Leiftur hins
liðna“1998, þá áttræður að aldri. Þá
bók gaf hann mér áritaða og þótti
mér vænt um það. Þar eru mörg ljóð
ort undir ljúfum lögum enda var Vil-
hjálmur unnandi söngs og söng í kór-
um. Með eldri borgurum í Reykjavík
og nágrenni söng hann um árabil og
var einsöngvari þar. Minnisstætt er
þegar hann söng þar ljóðið „Engan
grunar álfakóngsins mæðu, enn er
hann kyrr í klettasal“. Ljóð þetta
samdi Guðmundur Björnsson land-
læknir sem orti undir skáldaheitinu
„Gestur“. Ég gat ekki á mér setið að
fara með sjónvarpsupptöku á söng
Vilhjálms og kórs eldri borgara heim
til hans. Þótti honum mjög vænt um
það. Vilhjálmur var félagslyndur og
hafði yndi af að blanda geði við fólk.
Gleðin var honum innvaxin ef svo má
að orði kveða. Mér finnst fara vel á
að tilfæra hér erindi hans um það
efni.
Í gleði minni gef ég allt, ég græt, ég syng,
ég hlæ! Ég þigg svo aftur þúsundfalt þann
þrótt, sem af því fæ.
Það var alltaf gaman að hitta Vil-
hjálm á heimili hans, að Hlaðbrekku
20 í Kópavogi. Þar átti hann um
langa hríð góðan griðastað með sinni
ágætu konu, Erlu Bergmann Danel-
iusdóttur frá Hellissandi, sem hann
mat mikils og elskaði til endaloka.
Vilhjálmur kaus að enda æviskeiðið
á heimili sínu naut hann þar aðhlynn-
ingar Krabbameinsfélagsins og að
sjálfsögðu konu sinnar. Ég heimsótti
hann síðast þriðjudaginn 25. maí. Þá
var hann málhress en sýnilega af
honum dregið. Stríðinu er lokið og
hann heill orðinn af meinum sínum.
Góður samferðamaður er genginn
og sendi ég aðstandendum hans inni-
legar samúðarkveðjur við brottför
hans af jarðnesku tilverustigi. Bless-
uð sé minning Vilhjálms Sigurjóns-
sonar.
Auðunn Bragi Sveinsson.
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
vinarþel við andlát
JÓNS JÓNSSONAR
frá Brjánsstöðum
á Skeiðum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Norðurbrún 1
og líknardeildar Landakotsspítala.
Svanborg P. Jónsdóttir,
Rannveig Jónsdóttir, Axel Guðmundsson,
Halldóra Haraldsdóttir, Einar Björgvinsson.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
SIGHVATS FANNDALS TORFASONAR
kennara,
Laugatúni 11,
Sauðárkróki.
Sérstakar þakkir til Heilbrigðisstofnunar
Skagfirðinga Sauðárkróki fyrir góða umönnun.
Guð blessi ykkur öll.
Sigurlaug Pálsdóttir,
Guðrún Sighvatsdóttir, Ásgrímur Sigurbjörnsson,
Páll Sighvatsson, Margrét Grétarsdóttir,
Gunnlaugur Sighvatsson, Elín Gróa Karlsdóttir
og barnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
GUÐLEIFAR JÓNSDÓTTUR,
Hjallaseli 41,
Reykjavík.
Ingibjörg Þórarinsdóttir, Þorvaldur Kjartansson,
Hrefna Þórarinsdóttir, Ingi Kristmanns,
Viðar Þórarinsson, Alda Pálmadóttir,
ömmubörn og langömmubörn.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er
á mánudegi eða þriðjudegi).
Minningar-
greinar