Sunnudagsblaðið - 29.06.1958, Blaðsíða 8

Sunnudagsblaðið - 29.06.1958, Blaðsíða 8
340 SUNNUDAGSB LA01Ð Herbergisþjónm skrifar. — 4. grein. Churchll! er miki!l dýravinur ÁSTIN er eiginleiki, sém á djúp ar rætur j Churchill. Það hafði djúpstæð áhrif á mig að verða vitni að ást þeirri. og umi-iyggju, scm hann bar til konu sinnar. — Hann átti það til að fara léhgi höhdum um blóm, er hann ætlaði að gefa henni, og lagfæra þau á ýmsa végu í vendinum, þar til hahn var ánægður með þau. 1 þau fjögur ár, setn ég vár herbergis- þjónn Churchills, sá ég 'einnig hve mikill dýravinur hann var, og kom það jafnt' fram þegar í hlut áttu hestarnir hans, hundarnir. kett- irnir, kýrnar,- svínin, svanirnir og jafnvel fiskarni, að ekki sé mihnst á geitina hans. Geit þessa hitti hann eitt sinn þar sem hann sal og var að mála í Marokko . . . Churchili sat við máiaragrind sína og muídraði fyr- ir munni sér eins og hans var vani: — Þetta er ekki gott, sngði hann með áherzlu og mólaði yfir a!lt seln hann var búinn með. Það voru óskrifuð lög að enginn matti lita yfir öxj- hans, þegar hann var að mála. Hann vildi ekki verða fyrir ónæði, og gerðist einhver nærgöng ull við hann, fékk sá óþvegið orö í eyra. Hn allt í einu skaut þarna upp drengsnáða með geitarhjörð, og. áð ur en við sem meö honum voru, gátum hindrað þaft, stóð strákur- inn við hlið Churchills. Við átium von á þrumuveðri út af þessu. en úr því varð ekki. Aftur á. móti tók Churchill þessu ónæði vel og fór að leika við svavlan kiðling, og svo gaf hann kiðlingnum úr nesfi sínu. Þetla endurtók sig daglega meðan við dvöldumst þarna, og áður en við fóru hafði hann miálað kiðling- inn. Þettá gékk allt ágætlega, þar til fránsk'ur bílstjóri einn ók gegnum miðjan geitahcpinn, og svo slvsa lega viidí til að það var einmitt uppáhaldskiðlingur Churchills, er varð fyxíjr bifreiðinni og drapst. Við úrðum miður okkar út áf þessu, ög vissum að þetta atvik myndi gersamlega eyðileggja alla ánægjúná af fríinú fýrii' Cliurchill. Þess vegríá hugsuðum við okkur að reyna a.ð fára dálítið á bak viö hann. Ég fór á stúfaiía' og fékk annan svartan kiðling og geymdi hann milli steina þar til Churchill hróp aði: — Hvar er kiðlingurinn minn? Matrhálstíminn har.s er kominn! Þá dró ég kiðlinginr., sem streittist á fnóti af öllum kröftum, til húsbónda míns. , Churchill.varð alyeg uxidrandi. Hann skyldi ekki hvers vegna kiðl ingurinn reyndi aö bítá hann í höndina, þegar ha'nxi bai'' honum mat. .......... • • ; ' — Hvað gengur 'eiginloga að kiðlingnum mínum í dag? spurði liiinn. •Við þorðum ekkert áð'segja, en akíi'ei skildi hann þá breytingu, sem orðin var ó' kiðhngnum. — llann kinnst þó ekk'j að brelliurni, enda kom Jxað'sé'r betur —• þvi aö. hann mátti ekki tii þes's hugsa að dýr væri hvalið eða drepið. Dag nokkurn- þegar við komum aftur heim til Chartwell, véiíti Churchill því athygii,, að hunriur- inn hans var með umbúöir á ein- uin fætinum. Hann haföi orðið milli stafs og liurðar,- en dýra- læknir hafði gengið úr skugga um að fóturinn var ekki brötinn. En Churchill varð ekki í-ólegur fyrir því. —: Sendið hundinn á hundáspit- alá og látið hanii vera þar hálfs- máhaðartíma, ságðf hanri. — Ég get ekki horft úpp á hann halt- ra svona um hérna. Meðaumkvuu hairs kostaði hánn rúmlega 10 pund. En það af húsdýrunum, sem Churehil) hafði mestar mætur á var hundurinn Rufus. Hann átti meira að segja bágt með að þurfa að ýfirgefa hann, er hanr fór í feröalög, Áður en hann fór að heiman, bað hann venjulega ein- liverja af þjónustustúlkunum, að gáeta vel að Ruíus, og voru henni settar ýmsar réglur um meðhöndi un hans, rétt eins og um korna- barn væri aö ræða. Hann var aÍltaf að hugsa um Rufus. Ei-tt s.inn gekkhann aí þing fundi og hringdi til mín heim til Chartwell til. .þess að spyi'ja um hvernig Rufus liði. En á einu sviði varö Churchiil fyrh' vonbrig-ðun) ai Rufus. Hund- urinn vildi með engu-móti beða sig í sundláuginni. -Dag nokkurn ákvað Churchill. þó að hundurinn skyldj baðaður, jafnvel pótt beila yrði hann valdi til þess. En hann lét mig -fara niður. í sundlaugiua íýrs-t — ef ske kynni að Rufus væ.ri ósyndur..

x

Sunnudagsblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sunnudagsblaðið
https://timarit.is/publication/302

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.