Sunnudagsblaðið - 29.06.1958, Blaðsíða 15

SUNNUDAGSBLAÐIÐ

347
uð þið kannski báðir lenda á sjúkra
húsi, og ekki yrði það ódýrara en
ný læsing?
— Nei, auðvitað ekki, svaraði
Jacoby vandræðalega, — en . . .
Lögregluiþjónninn gekk hinum
megin við bílinn og lamdi þungt
högg í hann tvívegis, og allt í einu
kviknaða á perunni.
— Jæja, kannski er þetta í lagi
í bili, sagði hann.
— Kærar þakkir íyrir hjálpina,
sagði Jacoby. — Kærar þakkir.
— Maður veit aldrei, hve lengi
þetta dugir, svaraði lögregluþjónn
inn. — Sjáið- um að íá það almenni
lega viðgert strax á rnorgún.
— Já, þér megið vera öruggur
um, að það verður það fyrsta sem
ég geri snemma í fyrramálið.
— Ágætt, sagði lögregluþjónn-
inn. — Og minnist þess, að í næsta
skipti sleppið þér ekki við sekt.
Um leið og strákurinn hafði lok-
ið við að skrúfa luktarhlýfina á,
renndi Jacoby sér undir stýrið og
ók af stað. Hann sveigði út á þjóð-
veginn, og titraði frá toppi til táar
og hló og grét á víxl. En eftir and
artak hafðj hann öðlast sjálfsör-
yggi sitt á ný, og dáðist að sjálf-
um sér hve rólegur hann hefði ver
ið. .
Hann kveikti sér í sígarettu og
brosti í barm sér. Eftir nokkrar
mínútur kom hann að afleggjaran-
um, sem hann átti að beygia inn
á. Og þá var aðeins spölkorn eft-
ir. Hánn ætlaði að aka mjög,hægt
og gætilega eftir þessum bölvaða
malarvegi. Að vísu var það ekki
líklcgt, að hann mætti neinum bíl
svona um miðja nótt. Það voru
aðeins veiðimenn sem vanir voru
að vera á þessum slóðum, og næsti
sumarbústaður var aHIangt frá
þeim stað, sem hann ætiaði að
vatninu.
En brosið stirnaði á vörnm hans,
er hann varð aftur var Vjóskastar-
ans frá lögreglubílnum. Hann stirn
aði allur upp, vék bílnum út á
vegarbrumnd ug staðuæmdist. —
Hann gleymdi að slökkva ljósin,
sem lýstu á gula vegvísinn um
tíu metra framundan.
Lögreglubíllinn staðnæmdist við
hliðina á bíl hans, og lögreglu-
þjónninn kom út úr. Hann hristi
höfuðið um leið og hann heilsaði
Jacoby og laut inn um bílglugg-
ann.
— Það er naumast yður liggur
á? sagði hann.
— Ég ók aðeins á fimmtíu, —
sagði Jacoby afsakandi. — Ég
hélt...
— Ég var ekki að segja að þér
hefðuð ekið of hratt. Það er und-
arlegt, að menn halda áiyallt að
það sé ástæðan fyrir því, að þeir
eru stöðvaðir. Hann stakk hend-
inni niður í vasann og tók þaðan
upp nokkra peningaseðla, og smá-
peninga. Strákurin á benzínstoð-
inni hrópaði og kallaði á eftir yð-
ur, en þér heyrðuð ekkert. Gerið
svo vel, hér er það sem þér áttuð
að fá til baka. Þér fenguð honum
fimm dollara seðil.
Jacoby tók á móti peningunum
og stakk þeim í vasann án þess
að telja þá.
— Kærar þakkir, þetta var fal-
lega gert af yður, sagði hann. —
Ég hafði alveg gleymt peningun-
um. ■
Jacoby brosti. Bara að þessi iög-
regluþjónn vildi huitdskast í
burtu. Hann horfð; fram á veg-
inn að gula vegvísinum.
Lögregluþjónninn néri hendur
sínar.
— Ég hef slæmar íréttir ao færa
yður. Afturljósið er slokknað a
ný. Það slokknaði einmitt jregar
þér námuð staðár á vegbrúninni.
— Hvað segið þér?
— Já, það slokknaði eins og
hvert annað ljós, sagði lögregíu-
þjónninn hlægjandi. En það er.
ekkert hættulegt. Mér varð neíni-
lega sjlt í einu hugsað til þsss, að
aðeins kílómetir hér frá hefur bróð
ir minn verkstæði. Hann hefur á-
reiðaiiiega eiuhver ráö moð þaó
að opna læsinguna á farangurs*
geymslunni fyrir yður. Svo getum
við litið á leiðslurnar. Og þetta
mun ekki kotsa yður einn einasta
eyri í þokkabót!
Hann rétti sig upp: — Komið
bara með mér. Ég skal vísa yður
veginn!
Vér brosum
— Hve gamall ertu, drengur
minn?
— Þriggja ára, svaraði snáðinn.
— Það er ómögulegt, þú getur
ekki hafa orðið svona skírugur á
þrem árum!
— Áður en ég gifti mig, gekk ég
í götóttum sokkum, en nú héfur
konan mín kennt mér að stoppa
sokkana sjálfur.
Konan: — Vinnukonan mín
harðsýður alltaf eggin.
Vinkonan: — Þú ert lánsöm,
kalla ég. Ég hef aldrej haft vinnu
konu svo lengi.
—o—>
— Fyrirgefið, ungfrú!
— Ég.tala ekki við ókunnuga
menn á götu úti.
— Við skulum þá koma inn á
næsta veitingastað.
r—
—o—
— Hér stendur í blaðinu, að í
Ameríku sé ekið á mann á hálf-
tíma fresti.
— Hvað er að heyra þettá, og
getur hann aldrci lært að vara
sig ?