Sunnudagsblaðið - 13.03.1960, Síða 5

Um morguninn var hún svo
slæm af kvefi og hafði verki
í hálsinum að hann varð að
fara einn uppá Skaga. Hann
vildi fresta ferðinni og vera
hjá henni úr því hún var velk
en hún tók ekki annað í mál
en hann færi. Hún vildi ekki
að hann yrði af neinú hennar
vegna. Hún væri alls ekki sár
'þjáð og þetta mundi lagast ef
hún bara lægi í rúminu. Það
varo úr hann fór og hafði áð-
ur dúðað hana í teppi og laut
svo að henni' með töskuna í
annarri hendi og kyssti hana
á ennið.
Hann hafði ráðgert að vera
tvo daga í burtu en þegar til
kom þóttist hann hafa lokið
erindum sínum daginn sem
hann kom. Hann hafði ætlað
sér að heimsækja nokkra
kunningja en lét ekki verða
af því. Það var komið í hann
eitthvað óþol og hann hafði
áhyggjur af heilsufari kon-
unnar. Það var ónærgætið &ð
skilja hana eina eftir lasna.
Svo hann sagði upp herbergi
sínu á Hótel -Akranes og hélt
í bæinn með kvöldferðinni.
Klukkan að ganga tólf stóð
hann fyrir utan dyrnar hjá
sér, þessi lágvaxni, horaði
maður með vatnsbláu augun,
lotinn í herðum og móður eft-
ir gönguna neðanfrá höfn með
töskuna sína í hendinni.
Langa stund stóð hann þann-
ig og fann hvernig háls'nn
á honum fylltist af einhverju
neðanfrá og eyrað eins og
neglt við hurðina. Svo dratt-
aðist hann niður stigann á ný
og kiknaði í hverju spori,
taskan orðin að ógurlegri
byrði og hann var næstum
oltinn um koll.
Hann staðnæmdist utan-
dyra og horfði útundan sér
uppí gluggana. Söngurinn og
hlátrasköllin bárust alla leið
útá götu. Hann greindi hlát-
urinn hennar og hann þekkti
líka silfurbjölluhlátur vinkon
unnar. Og bassaröddin skar
inní merg og bein. Hann
þekkti ekki lagið og greindi
ekki orðask 1. Og brátt tók
annar undir.
Ágúst kaupmaður laumað-
ist yfir götuna og borfði það-
an um hríð á upplýsta glugg-
ana. Þangaðtil þau komu öll
fjögur útúr húsinu og stigu
uppí leiguþíl sem bar að í
sömu svifum. Einkennisklædd
ir karlarnir voru reikulir í
spori og hávaðasamir, kon-
urnar skríktu og hlógu; bað
var ekk'. laust við að þær
væru ofurlítið valtar líka. Svo
brunaði bíllinn fyrir næsta
horn.
Hann var sveittur og skjálf
hentur þegar hann stakk lvkl-
inum í skrána einsog þjófur
sem óttast að verða staðinn að
verki. Þeir höfðu gleymt gít-
arnum í húsbóndastólnum og
það stóð hálf viskíflaska á
reykborðinu og glös hér og
hvar. Vindiastúfar og kon-
fektaskja á gólfinu. Hann
læddist inní svefnherbergið.
Ábrciðan var yf r hjónarúm-
inu en þó var rúmið bæit. Á
snyrtiborðinu iá glas á hlið-
inni. Og á gólfinu lá rauðleitt
rifrildi úr flík. Hann bevgði
sig niður, tók það upp, en lét
það falla úr hendi sér jafn-
harðan. Það var úr rauðu
gagnsæju næfurþunnu efni og
hafði brennt hann á fingur-
gómunum.
Hann ranglaði aftur inní
stofuna. Hann rak augun í
menið, brúðargjöfina, sem
hafði verið fleygt uppá skáp
og festin slitin. Hann læsti
um það höndunum og stakk
því í vasann. Svo gekk hann
að reykborðinu, greip viskí-
en ég fer kannski aftur áður-
en langt um líður.
Svo hélt hann áfram að
þusa og bulla, sagði henni á
nýjan leik allar gamansög-
urnar og skellihló og skellti
sér á lær, veltist um og réð
sér ekki fyrir kæti.
Það var nú meira grínið,
stundi hann loks og lét fall-
ast á stól.
Næsta föstudagskvöld
sagðist hann ætla út að spila.
Ef hann yrði ekki kominn
heim klukkan ellefu mundi
hann ekki koma fyrren eftir
miðnætti. Þeir voru vanir að
hætta spilamennskunni um
ellefuleytið og labba niðrá
bar til að fá sér einn. Hann
vissi ekki enn hvort hann
yrði með. Hann kvaddi hana
með kossi og sagði elskan,
brosti kankvíslega og sagðist
í öllu falli ekki koma seint.
Þeir voru búnir að fá sér
fleiri en einn og fleiri en
tvo við barinn og voru ákaf-
lega kátir, ánægðir eftir
spilamennskuna og búnir tiS
vera virðulegir alla vikuna.
Einn var bókari, annar barna-
kennari og sá þriðji ráðunaut
ur og hafði verið í Englancll
og vissi allt um rafmagn. Þeir
nutu þess að skola af sér
virðuleikann við barinn og
hlógu og fífluðust einsog
strákar. Einkum spurðu þeir
Ágúst spjörunum úr, því hann
hafði ekki verið með þeim
lengi.
Er frúin alltaf jafn elsku-
leg? spurði bókarinn.
Seinni hluti
r • •
Jökuls
Jakobssonar
flöskuna báðum höndum,
setti á munn sér og teygaði.
Hann hafði k!ngt tveim sop-
um þegar honum svelgdist
hastarlega á og tók andköf,
skirpti, hóstaði og stundi.
. Hann hafði staðið æðistund
í felum und:r skúrnum á móti
húsinu þegar þau komu aft-
ur. í þetta sinn voru þau bara
tvö. Maðurinn lagði handlegg
inn utanum mittið á henni og
þannig leiddust þau upp
tröppurnar, þegar hann hafði
borgað bílstjóranum. Hann
bar skyggnishúfu og hlaut bví
að vera töluvert hátt settur.
Þarsem kaupmaður hverfis-
ins húkti undir skúrnum sá
hann þegar ljós var kveikt í
svefnherberginu. Og í þetta
sinn var hvorki sungið né
spilað á gítar. Það var grafar-
þögn. Innan skamms sá hann
skugga hennar bregða fyrir,
sá hana teygja út hönd'na og
svipta tjaldinu fyrir glugg-
ann.
Og þögnin varð ennþá
dýpri.
’ Iíann kom heim síðla næsta
dags og lét hið bezta yfir ferð-
innt, var óvenju kátur og
hress í bragði, sagðist hafa
komist að góðum kjörum, og
lent á því með kunningjum
sínum um kvöldið. Hann
spurði hvort hún væri orðin
góð af kvef'nu og beið ekki
eftir svari heldur ruddi úr sér
gamansögum sem hann sagð-
ist hafa hevrt uppfrá og hló
og flissaði einsog skólatelpa.
Þetta hefur verjð reglulega
skemmtileg ferð, sagði hún og
horfði á hann tortryggnisaug-
um. Hún hafði ekki séð hann
áður í þessum ham.
Já, það var verst að þú gast
ekki verio meö, sagöi hann,
Það er ekki gott að hafa
þær of ungar, sagði ba:na-
kennarinn, þær eru í . fullu
fjöri löngu eftir að maður
sjálfur trénast upp.
Ágúst kaupmaður lét allt
slíkt sem vind um eyru þjcta
og rétti glasið sitt aftur að
þjóninum. Og þeir félagan
tóku upp léttara hjal.
Sennilega hefur það verlð
enskukunnátta ráðunautsins
sem dró liðsforingjann að
hópnum. Honum hafði revnzt
örðugt að skilja þjóninn og
þá hafði ráðunauturinn hlaup
ið undir bagga. Og síðan
lyftu þeir glösum og skáiuðn
og liðsforinginn brosti og
bauð öllum sígarettu. Það
kom á daginn að hann var
hingað komlnn til að verja
landið en dauðleiddist því
beir sem hann átti að verja
sýndu honum litla kurteisi
og aldrei bólaði á neinum á-
rásarher. Og honum hafðt
ekki tekist að klófesta neijia
af hinum annáluðu fegurðar-
dísurn þessa lands.
Þeir slógu allir á öxlina á
honum og skáluðu og sögðu:
Púr boj! Púr boj!
Þó var hann enginn boj
lengur, það vantaði lítið á aö
hann sýndist jafnaldri þeirra.
Hann sagði ýmsar sögur úr
herþjónustunni og þeir hlust-
uðu með athygli og skáiuðu
og sögðu ó-boj ó-boj. Ólíkt
fannst þeim herþjónusta inni-
haldsríkara starf en skrif-
stofumennska og barna-
kennsla.
Þegar barnum var lokað
æxiaðist svo til að Ágúst
kaupmaður labbaði v'.ð hlið-
ina á liðsforingjanum og
brátt urðu þeir viðskila við
þremenningana. Ágúst var
orðinn talsvert sljór af vín-
drykkjunni og mundi ekki
gerla hvor þeirra varð fyrri
til að fara að tala um kven-
fólk. Raunar fór það samtal
mestmegnis fram með handa-
pati, axlaslætti, brosum og
látbragðsleik en þeir voru
ekki í neinum vandræðuna
með að skilja hvorn annan.
Ágúst varð þess fljótt á-
skynja að vinurinn var í kven-
mannshraki og gerði hc-num
Sunniidagsbíoðsð 5