Sunnudagsblaðið - 29.05.1960, Síða 9

rjóðiið og ég sá skugga
þeirra bak við galdramann-
inn mikla. 'Særingamenriina
athugaði ég gaurngæfilega og
einkum Sherap, er sat við
hægri hlið mína. Óskiljanlega
sítt hárið var eins og saman-
hringuð slanga á höfði hans.
En Yama hafði orðið við kalli
okkar og eins ofsalega og nú-
kwarrfir, hc*f ég vípp rödd
mína eins dji'ipt og ég gat!
— Yamataka! Yamataka!
Yamataka!
Hvítglóandi og stingandi
augu var hið fyrsta sem ég
sá. Úr venjulegri mannhæð
blíndu þau á okkur og skutu
gneistum af mannvonzku og
hatri. Umhverfis augun sveif
annarleg þokuslæða, sem í
bylgjum tók á sig ákveðna'
mynd. þar til þau sprungu
út eins og blóm og urðu að
hinum 24 höndum Yama. —
Flver þeirra var tæki ti] ein-
hvers kvalræðis.
Þá fór fyrsta höfuðið að
myndast utan um augun og
svo hvert á fætur öðru, bar
til þau voru orðin níu og öll
voru þau böðuð bláhvítum
bjarma, sem sí og æ titraði
og blakti. Þarnæst komu axl-
irnar í Ijós og á báðum
hengu kippur af höfuðkúpúm
og slógust saman við hreyf-
ingu óvinarins með miklum
hávaða.
Mig hryllti við og ég leit
undan. Þegar ég leit þangað
aftur, bjóst ég við, að Yama
væri horfinn, en þarna var
hann enn og einblíndi á mig.
Nú sáust varirnar einnig. —
Þær voru þykkar og græðg-
islegar og vígtennur stóðu út
á milli þeirra, tennur, sem
voru stærri en í nokkru rán-
dýri.
Og Yama var aðeins sá
fyrsti. Hann var sá, sem
mestum erfiðleikum var bund
ið að særa, en á eftir honum
komu fram aðrir minniháttar
árar. Eg þekkti ára lostans,
Nguh Nukh hafði Sherap
kallað hann. Höggorms-
rnyndaður líkami hans iðaði
í skinninu og engdist sundur
og saman eins og lostafull
mannvera haldin brennandi
fýsn. Dans hans gerir ástina
ruddalega og lága Þá birtist
ári hungursins rn'-ð hold-
lausa lirni og b”””+ op skorp-
ið skinn, og svo ári réiðinnar
með þjáningarf”11a andlits-
drætti og liða1 ■ '1 a’ausan lík-
ama, sem Jh eyfðist með
krampakenndum viðbrögð-
um, Margir fleiri árar birtust
en að síðustu virtust ógnir
og skelfingar liggja í loftinu
og það var verst af öllu.
Yama hóf djöfladansinn. Við
hverja smáhrevfingu var
glamrið í kipnunum eins og
nístandi hæð m gagnvart
evmdinni og n- Ynni í mar.n
legu samféla; ”<? fann and-
blæ dauðans fúra um mig.
Hvað gerðist, ef særinga-
mennirnir misst.u ráðin yfir
þessum árum, "om beir höfðu
sjálfir manað fram? Sú eina
hugsun nægði tii þess, að ég
svitnaði af angist, því að
Yama og allur hers skari var
eins verulegur ‘Snd minni
og ég sjálfur. Eg þóttist þess
fullviss, að allt landið myndi
fyrirfarast, ef hann fengi. að
leika lausum hala.
Þá fann ég, að sams konar
ótti hafði gripið' særinga-
mennina. Árarnir reyndu að
losa sig við hin ósýnilé'gu
bönd, og særingamennirnir
beittu allri orku gegn þeim.
Og ég, þótt ég héldi, að þetta
væri annað hvort dáleiðsla
eða sjálfsefjun, fann, að ég
lagði allan minn viljastvrk
til þess að yfirbuga djöfla-
skarann. Eg var nærri farinn
að slá til þeirra til bess að
hrekja þá út í myrkrið, þegar
mér varð ljóst, að ekkert
dugði nema máttur sálafinn-
ar gegn Yama og her hans.
Hverju sem ég hafði á'ður
neitað eða trúað, var ég nú
meðal núkhwa, sem barðist
við djöfla. En myndum við
bera sigur úr býtum eða
myrkravöldin? Eg beið eftir
svarinu heila eilífð og bað kom
eins og gleðibylgia yfir mig.
Yama var að hverfa hægt
og hægt og að lokum var hann
alveg horfinn. Einnig hurfu
allir fylgifiskar hans. Við
vovum eftir, hópur særinga-
manna, framan við stóran
stein, sem Drukh Shim sat
á. Og ég varð þess vísari, að
ef við hefðum verið einum
manni fáliðaðri, mundi Yama
hafa borið sieur af hólmi.
Eg leit ekki til hinna. Mig
hrvllti enn við bví. sem ég
bafði orðið siónarvottur að.
Eg sat kyrr eins og bergnum-
inn. bar til síðasti særinga-
maðurinn var horfinn út í
binn heilaga skóg. Það
dimmdi og dimmdi og loks
vorum við Sherap einir eft-
ir.
— Og hverju trúir þú nú,
spurði hann.
— Eg veit ekki, svaraði ég.
Eg á við, að ég sá Yarna og
ára hans og ennþá er ég viss
um, ag ég sá þá og þeir litu
út eins og þú hafðir lýst þeim.
En hverju ég trúi á morgun
og hver skoðun mín verður
eftir nokkra klukkutíma, hef
ég ekki hugmynd um.
Aldrei get ég gleymt þess-
um verum, sem ág sá fá sýni-
iega mynd í hinum heilaga
skógi Haja Combas. Enn í dag
fvlgir minningin mér, hvert
sem ég reika. Ég trúi ekki á
yfirnáttúrlega hluti, — en ég
sá bá þó, meðan ég sat í töfra-
hring særingamanna. Það
gerðist eitthvað í rökkrinu
undir tíbetsku trjákrónunum,
eitthvað óskiljanlegt og enn
þá er það sama gátan.
Málmeyjar-
kortan
Framh. af bls. 5.
hitt herbergið er, og með
henni séu allmiklar gættir,
einkum að neðanverðu, sem
Hálfdan hefur ekki við gert.
Héldu þeir prestur og bóndi
svo aftur hina sömu leið og
komu að Felii urii fótaferðar-
tíma. Stigu þeir af baki norð-
an undir kirkjugarði, og
spretti prestur reiðtygjum af
Grána og sleppti honum.
Svo er sagt, að í Málmey
hafi engri konu orðið meint
síðan, enda hefur engin þeirra
árætt að vera þar lengur en
tuttugu ár.
„Heilan fimmeyring? Viilduð þér bíða augnablik, meðan
ég fer í næsta banka og fæ skipt, svo að þér getið fengið
til baka.“
Nunnan
Framli. af bls. 3.
urnefnd frú Foyster fann eitt
sinn á eldhúsborði sínu 24
eggjabikara af mjög gamalli
gerð, Annað sinn lá í forstof-
unni hlaði af gömlum sálma-
bókum, og voru þær vel þegn-
ar, þar sem sálmabækur voru
af skornum skammti í kirkj-
unni. Einnig hafa utanaðkom-
andi menn, sem hafa dvalizt
á prestssetrinu til þess að
freista þess að leysa gátuna,
orðið varir við þetta. Þannig
fann formaður sálarrannsókn-
arfélagsins, Price, sem er sér-
fræðingur í Borleymálinu,
dag nokkurn á gólfinu ein-
baug með ártalinu 1864
greyptu í. Þennan einbaug
hafa aðrir einnig rannsakað.
Frú Foyster fann eitt sinn í
horni nokkur gömul klæði frá
tízkunni í kringum 1870, —
bláan frakka, forugan og
myglaðan, — en seinna hvarf
hann aftur. Þennan frakka
þykjast menn síðar hafa séð
á dularfullri veru, sem eigrar
eirðarlaust um rústirnar.
Annað undarlegt fyrirbrjgði
í Borley eru hinar tíðu breyt-
ingar hitastigsins. Þetta er
mjög rakt og gamalt hús, en
sendinefnd sérfræðinga frá
Cambridge, sem hefur skrifað
skýrslu um húsið, hefur mælt
þessar tíðu hitabreytingar.
Það getur verið 11 gráðu hita
stigsmunur í ákveðnum her-
bergjum í Borley. Þetta er
fyrirbrigði, sem ekki er vitað
um annars staðar 1 heiminum.
Einnig gjósa skvndilega upp
ókennilegar lyktir og hverfa
síðan aftur. Og á sama hátt
og til eru góðar vofur og
slæmar, þá er einnig um ým-
ist góða eða slæma lykt að
í’æða. Skvndilega emkannski
yndislegur ávaxtailmur um
allt húsið, en daginn eftir er
kominn andstyggilegur
mykjuþefur. Sérfræðingar
hafa rannsakað þetta, en ekki
getað gefið neina skýringu á
fyrirbrigðinu.
En þetta er ekki allt Heyrzt
hafa dularfullar raddir hrópa
í mvrkrinu. Eins og til dæmis
angistaróp eins og þetta:
„Gerðu það ekki, Carlos“,
sennilega frá hinni óham-
ingjusömu nunnu. Nunnan
heyrist líka tala við persónu
að nafni „Faðir Enoch“ og
álitið er, að þessi „Faðir En-
och“ sé rómversk-kaþóiskur
prestur, sem hafi neitað að
gefa henni hið heilaga sakra-
menti, af bví að hún lifði í
syrd með Waldegrave.
í augum Bulls prests og
fiölskvldu hans var nunnan
að sjáifsögðu furðulegt fyrir-
bæri, en þau voru farin að
verijast henni, litu á hana
sem siálfsagðan hlut og iið í
hbui bversdagslega lífi. 'Við
höfum áður hevrt um glugg-
ar>n. sem múrsð var yfir, en
þr>ð var að mestu léyti gert
'til þess að börnin yrðu ekki
h'ædd. Siáifur hafði prestur-
inn lúmskt gaman af þessu
yfirnáttúrlega umhverfi og
í Borley
lét útbúa sér lystihús með út-
sýni úr öllum hliðum $1
múrsins, þar sem nunnan var
á vappi um hábjartan dag.
Það er sannarlega spaugilegt
og þeirra tíma tákn að hugsa
sér hinn háæruverðuga and-
ans mann sitja í lystihúsi.sínu
ásamt vinum sínum, revkja
pípu og drekka te í ró og
næði, meðan nunnan gekk
með sorgarsvip frá furutrján-
um að ánni Þetta er eins og
viktorianskt málverk og gæti
verið eftir einhvern af mál-
urum þeirra tíma, til dæmis
Böcklin eða Gustav Doré.
Menn hefðu getað sparað
sér mikið ómak, ef unnt hefði
verið að taka ljósmynd af
nunnunni sem óyggjandi sönn
unargagn. En það er engini
mvnd til af henni frá hennar
„góða tíma“, og nú er hún
grafin í vígðri mold.
Greftrun hennar eða öllu
heldur kjálkabeins, sem talið
var úr henni og hluta úr höf-
uðkúpu, sem fannst í kjallara
í Borley, átti sér stað í Liston-
kirkiugarðlnum 29. maí 1945
í viðurvist m. a. Harry Price,
sem áður er nefndur. Greftr-
unin var gerð samkvæmt róm
versk-kaþólskum sið af hin-
um háæruverðuga presti A.
C. Henning, og ósk nunnunn-
ar þannig uppfýjlt. Á legstein
hennar gátu menn með góðri
samvizku sett áletrunina RE-
QUIES'CAT IN PACE (Hvíl
þú í friði).
En hinar órólegu sálirnar í
Borley hafa enn ekki fundið
frið. Alltaf Öðru hvoru birt-
ast í dagblöðum nýiar fregn-
ir af hinum fræga stað. Meira
en- hundrað vitni hafa ná-
kvæmlega rannsakað hvern
krók og kima í rústunum og
stöðugt gerast atvik, sem eru
ofar mannlegum skilningi.
Þegar bandaríska stórblað-
ið LIFE sendi einn af .Ijós-
mvndurum sínum, David E.
Shermann. til Borley, festi
hann með linsu sinni á liós-
næma plötu einhverja undar-
legustu mvnd. sem sögur
fara af. Eitt af hinum óskilj-
anlegu aðdráttaraflsfvrirbrisð
um gerðist, meðan hinn frægi
liósmvndari lá í levni í sót-
svörtum rústunum. Stór múr-
steinn flaug marga metra í
loft imp.
Gátan er sem sagt enn ó-
leyst. Vísindum nútímans hef
ur ekki ,enn, þrátt fyrir ít.rek-
aðar tilraunir, tekizt að varpa
ljósi á hina dularfullu at-
burði. sem hafa gerzt og ger-
ast á prestssetrinu í Borley.
Fylgirit Alþýðublaðsins.
Ritstjóri: Gylfi Gröndal.
Prentun: Prentsmiðja
Alþýðublaðsins.
Sunnudagsblaðið 9