Sunnudagsblaðið - 11.04.1965, Side 10

★ FYRIRHEIT UM FERÐ
Svo var það eitt föstudagskvöld
á engjaslætti, að afi minn var að
undirbúa ferðalag til Borðeyrar,
sem hann ætlaði að fara snemma
á laugardagsmorgni. Um kvöldið,
rétt fyrir háttatímann var hann
að ganga frá smáklakkatrússum,
en ég var að álappast í kring um
hann. Þá segir hann allt í einu
við mig:
„Liklega væri réttast að þú
kæmir með til Borðeyrar í fyrra-
rnálið, þó að heyskapurinn bíði
mikið tjón við að missa þig frá
slætti heilan dag”.
Ég tók nú ekki mikið mark á
þessu tilboði til að byrja með, því
að ég fann að þetta var naprasta
háð. En svo bætti hann við:
„Þú getur snúizt við hestana og
staðið undir, þegar ég læt upp á
þá baggana“.
Mér varð svo mikið um þetta, að
ég var orðvana í fyrstu.
„En hvaða hrossi á ég að ríða?“
spurði ég, þegar ég kom upp orði.
„Ég læt þig sitja á honum Jarp
gamla, hann munar ekki mikið
um að halda á þér þó að hann sé
með bilaðan fót“.
En Jarpur var með staurfót, svo
honum var að jafnaði hlíft við
reið. Svo fór ég inn f bæ og
sagði fólkinu að afi minn vildi að
ég færi með honum í Borðeyrar-
ferð morguninn eftir. Allir sögðu,
að ekki væri ég ofgóður til þess
að hjálpa gamla manninum, ef það
væri nokkurt lið í mér. Það var
eins og fólkið skynjaði það ekki,
að Borðeyrarferð var stórkostleg-
ur frami, sem mér hlotnaðist níu
ára gömlum snáða. Hugur minn
var allur á flugi: Borðeyri var í
huga mínum eins og borgin eilifa
þar sem stórir atburðir veraldar-
sögunnar hafa gerzt. Móðir mín
fór að taka til sparifötin mín,
sokka og þokkalega þynnkuskó,
svo ekki vrði leit úr nekm næsta
morgun því afi minn ætlaði að
leggja upp fyrir venjulegt rismál.
Það var lagt ríkt á það við mig
að vera gætinn og skikkanlegur í
þessu mínu fyrsta langferðalagi,
þvi það var alkunna að ég var
framúrskarandi fljótfær, ófyrir-
leitinn og stórheimskur í öllum
fyrirtektum. Ég lofaði öllu fögru
um að verða ekki heimilinu til
skammar með opinberum kjána-
skap. Svo sagði einhver:
„Ætli hann afi hans sjái ekki um,
að drengurinn komist skammlaust
út af þessu ferðalagi?"
Þegar ég var háttaður, var ég
allur í uppnámi: Morgundagurinn
myndi færa mér þá kórónu lifsins,
sem ekki yrði frá mér tekin. Strák
arnir á bæjunum í kring, höfðu
fæstir komið til Borðeyrar. Þeir
myndu líta upp til mín eftir svona
forfrömun og þó sárlega öfunda
mig. Þetta stappaði nærri heims-
frægð. En svo valt ég sofandi út.
fró þessum stórveldisdraumum og
svaf þangað til að afi minn rótaði
mér í rúminu og spurði mig hvort
ég væri hættur við kaupstaðar-
ferðina. Hann var búinn að sækja
hestana og leggja á þá reiðtygin.
En ég var nú ekki alveg á því að
sleppa ferðalaginu og reif mig í
fötin. Ég var drifinn til að borða
brauðsneið og drekka mjólk á
eftir. Að vísu hafði ég enga matar
lyst, svo snemma dags, en með
dugnaði reif ég þetta í mig, því
allt hangs tafði tímann, en ferða-
hugur og tilhlökkun ólgaði í mér
eins og hitasótt. Svo kvaddi ég
fólkið í flýti og við gengum út á
hlað, hestarnir stóðu þar tygjaðir.
Afi minn hafði lagt hnakJdnn sinn
á litla-Brún, það var reiðhestur-
inn hans, viljugur og vakur, en
mesti styggðarfantur í haga. —
Hnakkpútu, Sem ég átti, hafði afi
minn lagt á jarpan hest, sem hann
átti. Það gat nú samt varla heitið
hnakkur, þvi það var bara gæru-
skinn, sem var saumað ofan á
stoppaða dínu, en reiði ólar og
ístöð fylgdu. Þó að þetta væri
óásjálegt reiðver, var ég ánægð-
ur með það, þv£ strákarnir á næstu
bæjum áttu engin reiðtygi. Lóa
gamla var undir reiðing. Lóa
gamla var grá að lit, stór vexti og
mikilleit, skaphörð og hið mesta
fjörhross, stygg f haga og hafði
til að slá og bíta ókunnuga, sem
vildu höndla hana lausa. Það þótti
afa mínum stór kostur á hryss-
unni, því enginn gat þá tekið hana
í óleyfi. Hann var sá eini, sem gat
höndlað hana í haga og hvar sem
var. Trúnaður þeirra og vinátta
var óbilandi. Þegar hann var bú-
inn að liggja 40 ár í gröf sinni,
var ég á miðilsfnndi hjá Hafsteini
Björnssyni. Þá kom afi minn til
viðtals við mig og sanhaði sig sér-
staklega með því að hafa með
sér á fundinn Lóu gömlu og Litla-
Brún, sem var síðasti reiðhestur
hans hér í heimi. Stjórnandi lýsti
þessúm tveimur hrossum svó vel,
að enginn mennskur maður, sem
hefði haft þau fyrir augum í lif-
anda lífi, héfði gert það betur. Ég
var því fullviss um, að það voru
engin óskiláhroás úr himnaríki,
sem birtust inér á þéim stórmerki-
lega miðilsfundi.
Það vaT skömmii fyrir alda-
mótin, að afi minn kom utan ur
Miðfjarðar-sveit og var á heim-
leið fram í dalinn. Hann kom að
Litlu-Tungu, þar bjó þá Guðmund
ur Ásmundsson Bjarnasonar
á Bjargi Bjamasonar, prests á
Mælifelli. Kona Guðmundar taét
Hólmfríður. Þau áttu son sem
Guðmundur hét. Guðmundur
yngri var mikiil fjör-
maður; glaðlyndur, verkhraður og
verkamikill. Honum þótti gaman
að fjörhestum eins og þá var títt,
um unga menn. Var það meS sama
hætti og unglingur hugsa nú mik-
ið um bifreiðar. „Lífið er þrá eft-
ir hreyfing og krafti“ segir Einar
Benediktsson, Skáldin túlka oft
stór lögmál í einni Ijóðlínu. Slík
sannindi verða þá öllum íjós og
eftirminnileg.
Afi minn stóð nokkra stund við
I Lltlu-Tungu og fékk kaffi og
brennivins-hýrgun, því hann
þótti góðUr gestur, gamansamur,
og glettinn, sem ávallt þyldr góður
gestabragur. Þegar viðstöðu var
lokið, hélt hann á stað heimleið-
is. Guðmundur yngri gekk með
honum nokkurn spöl á veg fram á
slétta melana, sem eru fyrir sunn-
an bæinn. Hann dáðist mjög að
Lóu og Litla-Brún og lagði fðlur
á hryssuna. Afi minn gaf lítið út
á það. Hann hafði haft hnakkinn
á Lóu en teymt Litla-Brún laus-
an. Nú skifti hann um og lagði reið
tygin á Brún. Þegar hann tók
beizlið af Lóu sagði hann við Guð
mund:
„Þú mátt elga merina ef þú
nærð henni".
Þegar Lóa var laus við hnakk
og beizli, tók hún sprettinn á
sama augnábliki fram melana og
Guðmundur á eftir og kvaðst afi
282 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ