Sunnudagsblaðið - 04.07.1965, Side 12

Fröken Gillespie
og kaþólikkarnir
VIÐ kölluðum hana gömlu fröken
Gillespie. Samt býst ég ekki við
að hún hafi verið meira en fjöru-
tíu og fimm til fimmtíu ára. Hún
var stór, þrekleg kona með rjóðar
kinnar og rautt hár og gríðarmik-
inn barm. Ævinlega sýndist hún
vera alltof mikið klædd og leit
alltaf út fyrir að vera heit og móð.
Hún hafði stundáð ljósmóðurstörf
þar til fólk fór að missa álit á
henni vegna þess hve hún var vín-
hneigð. Það vorkenndi henni, en
kærði sig ékki um að láta hana
aðstoða við fæðingar. Samt var
látúnsskiltið ennþá á húsdyrum
hennar: Fröken Gillespie, löggilt
Jjósmóðir. 1
Hún bjó mcð bróður sinum, skip
stjóra á eftirlaunum, i litlu húsi 1
dtjaðri þorpsins. Bróðir hennar
▼ar stuttur og þrekinn, rauður í
framan og með vaggandi göngu-
lag sjómannsins. Hann var mjög
þögull og gerði ekki annáð en
dútla i garðinum, en við og við
kom hann til Johnstons krárinnar
Og sat í hominu, drakk bjór og
sagði ótrúlegar sögur af sjóferð-
um sinum. Hann hafði alla sína
tið siglt á seglskipum og talaði
alltaf með fyrirlitningu um gufu-
skip, taldi að hvaða landkrabbi
sem væri gæti verið sjómaður nú
á dögum. „Það var dapur dagur",
var hann vanur að segja, „dagur-
inn, sem þeir skiptu á hreinu,
þöndu segli og hvæsandi, daun-
illu vélarskrímsli“.
Eftirlætishrekkur okkar var að
hleypa loftinu úr afturhjólinu á
reiðhjólinu hennar. Hún hjólaði
alltaf til Johnstonskrárinnar á
laugardagskvöldum og skildi
hjólið éftir fyrir utan meðan hún
drakk sig fulla inni 1 kránni. Það
var einkennilagt, aS húo virtisfc
alltaf hjóla miklu betur, þegar
hún kom út úr kránni. Annars
hjólaði hún hægt, var hikandi og
klaufsk, eins og hún væri að stíga
á reiðhjól í fyrsta skipti á ævinni.
En þegar hún fór úr kránni á
laugardagskvöldum, sveiflaði hún
sínum þunglamalega líkama upp
á hjólið, steig ákaflega og þaut
eftir þröngum götum, beygði
framhjá kerrum, hundum, naut-
gripahjörðum og slapp naumlega
slökkva á kerti. Þetta eru Þ®
frekustu og áreitnustu krak'a
ormar, sem nokkurn tíma «
fæðzt í þennan heim. Ég ætla
siga lögreglunni á þá, það v
guð. Ég skal klaga þau fyrir 1°^.
reglunni og láta reka þau úr la^ ^
Þjófapakk, fantar og lygarar. P®
eru þau. Sómakært grandvart 0 ,
fær ekki frið með þeirra li^8,,
grennd við sig, það veit trúa 111111 ^
Síðan fór hún venjulega a
tMIHMIII*IMMIIIIIMIHIIMMMHMIMllllMMllMIIIIIIIÍIMIMIIIIMI|IMHMMMMIIIIIMIIIIMIHIIllllMMMIMMIIIMII

Smásaga eftir
Arnold Hill
,i»“"
við árekstra, hrópandi á alla sem
fyrir urðu.
En ef við höfðum áður hleypt
loftinu úr afturhjólinu, stanzaði
hún eftir nokkra metra, steig
stirðlega af hjólinu og byrjaði að
hrópa eins hátt og hún gat, stand-
andi á miðri götunni með annan
fótinn á jörðinni og hinn á pedal
anum.Hún varð sótrauð í framan
af hávaða og geðshræringu og við,
sem stóðum flissandi í nálægu
porti, hefðum næstum getað svar-
ið, að hárið á henni roðnaði líka.
Nokkrir mannanna sem alltaf
stóðu fyrir utan krána, fóru þá til
hennar og spurðu hvað væri að.
„Ó, það eru þessir krakkar aftur“,
hröpaði hun þá. „Þeir hafa ekki
skilið eftir nægan vind til að
gráta og þá þurfti að íara 11
hana aftur inn í krána og llU
ana á meðan einhver gexði
eð
hana
hjólið hennar.
Hálftíma seinna komu Þeir ta>
hana út, dapureyga og ands 0g
hjálpuðu henni upp á hjóh =
kölluðu stríðnislega á eftii' '
um leið og hún fór af sta'ð, s ^
og stíf eins og klettur, einbel
SVÍP' - uessa®
Hún þaut upp hæðina an P ’ .
nie°
hægja nokkru sinni á
ferði11111.
h ofn
ið
framhjá pósthúsinu, fyrir
og eftir beinum, breiðum ve^ti
um til kirkjunnar. Þá beygð1 ^
til hægri, þar sem húsin í
stóðu strjálla og smátúnb®^
voru á milli og kom að húsí ^
gans, sem stóð spölkorn frá 3
47$ St*rtruöA6SB4AI> - AlJ>'íí)UlBLA»IÐ