Sunnudagsblaðið - 10.05.1964, Side 14

ALÖG OG EYÐING
Framh. af bls. 349.
liann léttan. En er hann kom á
móts við steininn fyrir framan
hellisdyrnar, stendur hesturinn
allt í einu kyrr, svo hann kemur
honum ekki feii framar. En er
hann fer að knýja hann, stendur
hann upp á afturfótunum með
frýsi og ólátum, en Skúli, sem
er einhuga og kappsfullur, vildi
víst ekki láta undan, en allt kom
það iyrir eitt. Svo gekk hann vest-
ur eftir götunni, skoðaði og skim-
aði í allar áttir, en sá ekkert.
Sneri síðan austur og upp fyrir
hellinn og fór síðan fyrir ofan
hann. Frá þessu heyrði ég hann
sjálfan segja“.
III.
„Þegar fjórbýli var hérna í
Síeinum, var fjósið og heygarður-
inn hér um bil rúmt hundrað
faðma frá bænum fram á túninu.
Þar voru tíu básar hvoru megin
í fjósinu, en geldnaut í öðru liúsi.
Einu sinni eftir vöku voru tvær
komir að mjólka (i fjósinu), önn-
ur á yzta básnum vestan megin,
en hin á innsta básnum. Voru þær
aö skrafa saman. Þá heyrir sú, er
var á yzta básnum, undirgang mik
inn, hætti því ræðunni og hlust-
aði eftir, hvað var. Hin sleit og
ræðunni og setti frá sér skjól-
una á flórinn. Sér þá sú, er utar
var, hvar afarstór maður kemur
í dyrnar með svartan barðastóran
hatt og á mórauðri úlpu, er tók
allt í hnésbæíur. Dregur hún sig
þá upp í básinn undir kúna, en
slökkti þó áður ljósið. En er liann
var innar hjá kominn, stekkur hún
lieim slíkt er af tekur og segir
frá. Brugðu þá allir karlmenn við,
er heima voru og fóru til fjóss-
ins, fundu kvenmanninn dauðan
og átján stungur á lífi hennar, en
báðar föturnar tómar. Síðan var
fjós og lieygarður af'agt, en byggð-
ur í fjósstæðinu kálgarður, og sér
þess enn merki“.
IV.
t Nykurpyttl „skal nykur hafa
haft aðsetur sitt og (hafa) sézt þar
ekki fyrir mjög löngu. Ósinn er
nú búinn að fylla hann, svo hann
er ekki meira en í mjöðm á full-
orðnum manni. En ekki er undir
einum skjól. Pyttur er í Hellis-
vatninu, sem enginn veit, hvað
djúpur er. Þar í er hann haldinn
vera nú orðið. Ekki er pytturinn
síærri en sem svarar fari eftir
heilan hest fullorðinn. Hér við
Hellisvatnið sá einu sinni stúlka
frá Steinum, er Guðrún hét, grá-
an hest í Hellismýrinni, tók styttu
band sitt og hnýtti upp í hann.
Ætlaði síðan 'á bak, en varð þá
lilið á hófana og eyrun, sem hvo.rt
tveggja snýr aftur á nykrinum, og
baö guð þá að hjálpa sér. Við það
stökk hann í Nykurpyttinn, en
komst ekki niður, því nafn stúlk-
unnar var ofið í lindann, eins og
forn siður var. Einu sinni fóru
mörg börn á bak grám hes i, en
er það seinasta ætlaði á bak, kross'
aði það á lend hestinum. En er
þau yoru öll komin á bak, stökk
hann með þau í eitt vatnið, ncma
það, sem krossmarkið gerði, hraut
ofan á bakkann".
V.
„Þegar Margrét heitin Rafnkels-
dóttir var á Núpakoti hjá föður
sfnum, kom hún eitt sinn sem oftar
úr sandinum. Þá voru skipln fram
undan Steinahelli, eins og oft hef-
ur verið. Þetta var um kvöld ná-
lægt dagsetursskeiði. Þá var frem-
ur skuggsýnt, því veður var þykk-
fengið. í þetta sinn var hún ein
sér, því sjómenn höfðu riðið heim
á undan. Er hún kom yfir glána
miðja vega á syðri hlut Steina
hólma, sá hún mann kippkorn á
undan sér, og hafði sá tvo hesta í
taumi með blautum fisk. Margrét
hvatti sporið og ætlaði að ná hon-
um, svo hún gæti orðið samferða,
en hvað mikið sem liún þæfði í mó
inn, dró livorki sundur né saman
með þeim, allt þar til hann hvarf
austan Stóruhóla í landsuður af
Hlíð. Hún hélt samt áfram um
stund. Þá litlu seinna var kallað
eftir henni með dimmri röddu:
„Haltu áfram. Flýttu þér”. Hún gaf
sér ekki um það annað en hélt
leið sína. En er hún kom undir
túngarðana í Núpakoti, datt henni
í hug, það hún var langseinust úr
sandinum, og aS þetta hlaut aO
350 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAUIÐ
vera huldumaður. Brá henni þá *
brún og varð ákaflega hrædd, flýtt1
sér sem hún gat, dreif ofan af hcst
unum fiskinn og því næst virkin,
lét þá í hesthúsið og fór sem skjót-
ast inn, enda skall þá á blindbylur
í sama bili, svo ekki var hundi út
sigandi, og gaf þessi góði huldu-
maður henni líf á þennan hátt.
Margrét þessi varð síðan oft
vör við huldufólk, einkum efth'
að hún var orðin kona í vestasta
bænum í Steinum. Þar gekk huldu-
fólkið um brunnhúsið og sótti
þangað vatn, enda lét hún þuð
ávalit opið standa. Líka brúkaði
það eldhúsið, þvi oft héyrðist
glamur í skörungnúm, og lagði
sætan hangikjötsiim inn til henn-
ar. Hún var dóttir Kafnkels bónda
í Núpakoti, Ólafssonar gamla í
Þegar fariff er yfir gijtu .. •
líttu til vinstri . . .
líttu svo til hægri aftur.