Sunnudagsblaðið - 10.05.1964, Blaðsíða 19

anzaði ckki, því hann halði nóg
a|'nað að gera. En svo sagði liann
við mig án þess að snúa sér að
mér; „Voruð þér að hugsa um að
fást við þetta einn?”
»J3, — ég ”
..Það liggur nefnilega svoleið-
ls í málinu, að hér er um að
r®ða tvíbura, ef mér skjátlast
ekki.”
f-eigubílstjórinn flautaði og
RaSði lotningarfullur: „Vel af sér
vikið!”
btosti dauflega við að
'eyra þossi hrósyrði. En nú bætti
'istjórinn við og var fljótmælt-
ari: -Eg, ég gleymdi alveg, að
Segja, að það er kviknað í niðri.”
..Herra minn trúr!” hrökk upp
Ur mer. „Teppin!” _ Og ég tók
a rás niður í eldhús.
-Pramh. af bls. 345,
1 stiklunum, og norn illra hóta er
Þar sjaldan viðs fjarri.
Hískulýðup nútímans tignar bók
siaflega hávaðann. Hann getur
kl án hans verið. Útvarp verður
f Vera hátt sti’lt; danshljómsveit
eru metnar þeim mun hærra
Seiu þær framleiða meiri hávaða.
skólahljómsveit á ráð yfir magn
arakerfi. þá má eiga það víst, að
að og öll gjallarhorn séu þeytt
eius og orkan leyfir.
ifr>0SSa eætir líka mjög í daglega
'nu. Margir unglingar cru mjög
la'aðasamir í tali og háttum, og
meguni vér, kennarar, gerst um
1 a- L>að getur orðið mjög þreyt-
hdi til lengdar, líka fyrir nemend-
rila’ þótt þeir verði þess ekki
Varir.
nfalítið er sama ástandið á
.g°rgum heimilum. Fullorðna fólk
b í<alar llka 1 llæstu rómtegund.
sjá nærri ÞV1 grátbroslegt að
. a tvaer manneskur sitja andspæn
. 1V0r annarri við matarborð
1 1ITla hjá sér og tála saman — án
u rar vonzku þó — eins og önn-
ur Se hérna í Reykjavík, en hin
Pi á Kolviðarhóli, og enginn
^ltUl á milli! En á bak við grenjar
].,Varf)lð’ þótt enginn. viðstaddur
1 Þvl athygli, sem þar fer fram.
Skemmtanalífið er sundurtætt
af hávaða. Varla er hægt að tala
saman á skemmtistöðum fyrir háv-
aða gesta og hljómsveita, nema auð
vitað með því að grenja hástöfum
eins og hinir.
Á því ’eikur enginn vafi, að unga
fólkið nú á dögum forðast ein-
veru og hatar hana jafnvel. Hóp-
kennd og múghneigð setja mót
sitt á meginið af samskiptum þess.
Þess vegna er mikil nauðsyn á því
að börn og unglingar eigi kost á
hófsamlegri og holiri vinnu í góðu
umhverfi, helzt í sumardvöl í sveit
(sem Hinir Vísu skólafrömupir
vilja nú víst stytta og loka krakk-
ana inni í skólamúrunum mestallt
hið stutta islenzka sumar). Það
þarf að gera meira að því að stuðla
að þöglum og friðsælum stundum
í hversdagslífi unglinga (og raun-
ar ai’ra). Það þarf að venja þá á
að hlýða fögrum og listrænum tón
leikum í fullkominni ró; hvetja
þau til kirkjuferða og þroskandi
mannfunda. Skól^rnir þyrftu helzt
að byrja hvern dag með morgun-
andagt eða annarri hljóðri stund.
Skólarnir þurfa að leyfa nemend-
um sínum meiri útivistir úti í
frjálsri náttúru.
Hávaðinn, glaumurinn og gaura
gangurinn auka ekki sanna vellíð-
an fólks, það gerir menn ekki
sæla. — Hvað segir ekki Einar
Benediktsson í einu djúpspakasta
kvæði, sem ort hefir verið á ís-
lenzku, Einræðum Starkaðar:
„í hallarglaum var mitt hjarta
fátt.
Hreysið ég kaus með rjáfrið
iága,
Geðið ber ugg, þegar gengl er
hátt.
Gleðin er lieilust og dýpst við
hið smáa“.
Einar gat djarft úr flokki talað,
hann hafði kynnzt náið glaum sam
kvæmislífsins og liávaða heims-
borganna. Skáldbróðir lians, Stein
grímur Thorsteinsson, var minni
umsvifamaður en Einar, hann
sökkti sér niður. í kyrrlátar bók-
menntalðkanir þegar hann gat. En
hann þurfti líka að umgangast
unga menn, hávaðasama og uppi-
vöðslusama stundum. Hávaðinn í
þjóðfélaginu og daglega lífinu var
minni þá en nú. En spekingurlnn
friðsami og kyrrláti vissi og þekkti
hættur glaumsins: „Þú finnur ald-
rei hnoss í heimsins glaum, hé-
gómadýrðin gelzt með bitrum sorg
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 355