Sunnudagsblaðið - 10.05.1964, Blaðsíða 18

KVEÐJUSTUND
Framh. af bls. 347.
ferðar, sem hún hafði farið í, til
nokkurra borga innan landamæra
Mexico. Hún minntist mollulegra
daga, endalausra krikket-leikja
og endalausrar legu í hitanum og
hún. minntist áveituskurðanna og
sk'ítugra þjóðveganna og skræln-
aðs gróðursins. Hún minntist
einnig hinna þöglu borga, volgs
bjórsins, og ólystugrar fæðunn-
ar dag eftir dag. Og hún minntist
latgengra hesta, járnlitra fjalla,
rykugra dala og cndalausrar
strandbreiðunnar, sem teygðist
milu eftir mílu án þess nokkurt
hljóð heyrðist nema kliður öld-
unnar.
„Mér þykir þctta mjög Ieitt,
hr.. Ramircz", sagði hún.
„Mig langar ekki aftur, frú O’
Briqn“, sagði hr. Hamirez dapur-
lega. „Ég kann vcl við mig hér,
hér vil ég vera. Hérna er hægt að
vinna og græða peninga. Og ég er
þess legur, ekki satt? Ég vil ekki
fara.“
Allt í einu tóku tárin að
streyma niður kinnar hans. —
streiyma hiður kinnarnar hans.
llanu þreif skjálfandi höndum í
liendur henuar og lrristi þær á-
kaft. „Frú O’Brien. Þctta cr í síð-
asta skipti, sem við sjáumst. Hugs
jð yöur annað eins.“
Lögreglumennirnir brostu. En
hr. Ramirez íét sem hann sa;i
það ekki, og þ.eir hættu undir cins
að brosa.
„Veriö þér sælar, frú O'Bricn.
Þér hafið reynzt mér vel. Ó, ver
ið þér sælar, frú O’Brien. Þetta
verður í síðasta skipti, sem við
sjáum:;t.“
Lögreglumcnnirnir hiðu þess að
hr. Ramircz sneri sér við, tæki
upp töskuna sína og fylgdi þeim
á brott. Og loks lögðu þeir af
stað allir þrír. Lögreglumennirnir
háru hendur að húfuskyggni um
leið og þcir hurfu fyrir hornið.
Frú O'Brien horfði á eftir þeim.
Svo lokaöi hún liurðinni liljóð-
Icga og settist aftur í sæti sitt við
borðiö. Hún tók úpp hnífinn og
gaffaliifn og bjóst til að borða.
v.Flýttu þér mamma“, sagði
einn sona hennar. „Maturinn er
að verða kaldur.“
Frú 0‘Brien stakk upp í sig ein
um munnbita og tuggði hann
lengi. Svo varð henni litið á lok-
aðar dyrnar. Hún lagði hnífinn
og gaffalinn frá sér á borðið.
„Hvað er að mamma?“ spurði
sonur hennar.
„Mér varð bara hugsað til
þess“, sagði frú O'Brien og huldi
andlitið í höndum sér, „að ég
mun aldrei framar sjá hr. Rami-
rez.
ÓSTYRKUR?
Framli. af bls. 343.
\ur við lýði. Eg lagði tólið gæti-
lega á sinn stað og snéri mér
aftur að baráttunni. Einhvern-
tíma átti ég cftir að segja syni
mínum — því þetta mundi vera
sonur — hvernig ég lijálpaði hon-
um í þennan heim óveðursnótt
eina með allar læknislcgu ráðlegg-
ingarnar liggjandi í loftinu ura-
liverfis mig.
Klóróformdósin hafði dottið
niður á gólf og konan mín sat
uppi í rúminu; á andlitinu var
þreytu- og kvíðasvipur.
„Er hann?”
„Svona nú, elskan mín”, svai'"
aði ég. „Þetta er barnið okkar, og
við gerum okkar bezta.’
Hún lagðist út af aftur. Stund-
in var komin.
Það, sem gerðist næstu mínút-
urnar, er mjög ruglingslegt fyr,r
mér. Það eina, ,scm ég man grcim
lega er, að ég rétti út hendurn-
ar til mjög lítillar mannveru.
þcgar hönd var lögð sterklega á
öxl mína og mér ýtt til hliðar-
„Eg skal taka við,” mælti þæS>'
leg rödd. Þctta var maður í bvít-
um'slopp og að baki hans í dyra-
gættinni stóð ‘ brosandi leigubíl'
stjóri.
„Við máttum ckki seinni vcra,
sagði hann um leið og hann tók
af sér liúfuna og hristi af henni
regnið. „Er ekki allt í lagi, laskn-
ir?”
Maðurinn í hvíta sloppnum
„Hvernig stendur á því, aö þér er illt í hausnum, maöur. Ekki
notaðir þú hann svo mikið í partíinu í gærkvöldi”.
354 í,UNNUP4C^BkAi> - AP>'VÞUBiuUH£>