Vikublaðið


Vikublaðið - 29.11.1996, Page 2

Vikublaðið - 29.11.1996, Page 2
VIKUBLAÐIÐ 29. NÓVEMBER 1996 Vikublaðið Útgefandi: Tilsjá ehf. Ritstjóri og ábm.: Friðrik Þór Guðmundsson. Blaðamenn: Amdís Þorgeirsdóttir, Björgvin G. Sigurðsson, Ólafur Þórðarson og Róbert Marshall. Hönnun, umbrot og ljósmyndir: Ólafur Þórðarson. Próförk: Amdís Þorgeirsdóttir. Prentvinnsla: Isafoldarprentsmiðj a. Ritstjóm, afgreiðsla og auglýsingar: Laugavegur 3 (4. hæð), 101, Reykjavík. Sími: 552-8655. Fax: 551-7599. Netfang: fridrik@tv.is Kvótabraskið er meinsemd Ástandið í sjávarútvegi landsmanna er orðið ískyggilegt. Þá er ekki átt við stöðu útvegsfyrirtækja. í útgerðinni er ríf- andi gangur, segir Kristján Ragnarsson og staða fiskvinnsl- unnar er því aðeins döpur að fiskverð er mjög hátt. Ástandið er ískyggilegt vegna þess að illkynja krabbamein hefur hreiðrað um sig og breitt úr sér innan greinarinnar. Það byrjaði með ofveiði en síðan var kvótakerfi komið á. Ár eftir ár hefur verið veitt meira en fiskifræðingar mæltu með og stjórnvöld úthlutuðu. Síðan hófst óheft kvótabrask, þar sem sægreifar hafa fengið að leika sér að vild með sameign þjóðarinnar. Kvótinn hefur færst á æ færri hendur og sæ- greifarnir meðhöndla hann sem sína eigin eign. Þeir vilja um leið fá að veðsetja kvótann eins og hverja aðra eign og þeir Davíð Oddsson og Þorsteinn Pálsson hafa ekkert við það að athuga, síður en svo. í þeirra huga er fyrsta grein laganna um fiskveiðistjórnun markleysa, greinin sem kveður á um að auðlindir sjávarins séu sameign þjóðarinnar. Það er braskað með óveiddan fisk þjóðarinnar. Handhafar þurfa ekki einu sinni að veiða fiskinn þótt þeir fái veiðiheim- ild, þeir geta haft það náðugt, leigt kvótann og slappað af í Florida. Sumir aðrir útgerðarmenn hugsa sig ekki einu sinni tvisvar um þegar þeir láta kasta ómældu magni af fiski í sjó- inn. Sumir útgerðarmenn svíkja og Ijúga tii að vernda illa fenginn „afla sinn” og þykir engin synd í því að þröngva sjó- mönnum til að taka þátt í kvótabraskinu. Margir útgerðar- menn eru ósköp sáttir við stöðu sína um leið og þeir senda hundruð fjölskyldufeðra til langrar dvalar í Smugunni, senda þá út í algera óvissu, jafnvel á mestu skipsdruslum. Sumir þeirra láta sér fátt um finnast þótt fregnir berist af mikilli van- líðan Smugusjómanna og jafnvel sjálfsvígum. Ánægðastir allra með óbreytt ástand eru forystumenn Sjálfstæðisflokksins, Framsóknarflokksins og sægreifaliðið í LIÚ. Þar kemst ekkert annað að en að afneita veiðileyfa- gjaldi og viðhalda misréttinu. Nú er svo komið að ýmsir kvótabraskarar geta selt fyrir- tæki sín með svimandi gróða, bara vegna þess að þeir telja sig eiga hinn óveidda fisk í sjónum. Fáeinir einstaklingar geta fengið tugi eða hundruð og jafnvel þúsundir milljóna króna í vasann vegna þess að þeir hafa haft í sínum hönd- um kvóta, sem þó telst sameign þjóðarinnar. Það er út af fyrir sig hægt að réttlæta að menn græði á því að vera handhafar kvóta, sem þjóðin hefur lánað þeim. En hvernig í ósköpunum er hægt að réttlæta að sömu menn græði ósköpin öll við það að láta hinn lánaða kvóta frá sér í ann- arra hendur? Þessari vitleysu verður að fara að linna. Framsókn í feluleik Framsóknarflokkurinn hélt flokksþing sitt á dögunum. Stjórnmálaskýrendur hafa síðan vegið flokkinn og metið og er niðurstaðan núll. Það kom ekkert markvert út úr þessu nema íslandsmet í rússneskri kosningu formanns. Það er annars eftirtektarvert hvernig framsóknarmenn komu auga á afmarkaða agnúa í þjóðfélaginu. Þeir fettu fingur út í sjávarútvegsmálin, sem ráðherra Sjálfstæðis- flokksins stýrir. Og þeir fettu fingur út í menntamálin, sem ráðherra Sjálfstæðisflokksins stýrir. Ein hugrökk flokksþingskona sté þó upp í pontu og húð- skammaði flokk sinn með nöturlegri lýsingu á því hversu fjölskyldufjandsamlegt þjóðfélag okkar er orðið. Að vonum setti forystumenn Framsóknarmenn hljóða. Og Framsóknarflokkurinn samþykkti að taka upp kynja- kvóta. Og lét eins og hann væri að finna upp hjólið. 16 ár eru liðin frá því að Alþýðubandalagið tók upp kynjakvóta í lög flokksins. En þannig er það nú einu sinni með Fram- sóknarflokkinn. Hann er yfirleitt áratugum á eftir í tímanum. .-L-.a-i- i tilsjá í fjötrum miðbæjaríns Ástandið í miðbænum er orðið óbærilegt. Ég hef búið ásamt manni mínum og tveimur bömum í hjarta Reykjavíkurborgar í tæp 13 ár. Þar var þægilegt og gott að búa hér á ár- um áður, ekki langt að sækja versl- anir og þjónustu og mengun af völd- um hávaða og sóðaskapar var ekki tiltakanleg. En nú er tíðin önnur. Verslanir og þjónusta flytjast unn- vörpun úr miðbænum, en krám og skemmtistöðum fjölgar stöðugt. Miðborgin er ekki lengur íbúðarvæn, alla vega ekki fólki, sem er annt um andlega og líkam- lega heilsu sína. Ég tel að síga hafi farið á ógæfuhliðina í þessum mál- um þegar ákveðið var fyrir nokkrum ámm af þáverandi yfirstjóm borgarinnar að auka þyrfti líf og fjör í mið- borginni. Það var m.a. gert með því að auka veitingu vínveitingaleyfa á miðbæjar- svæðinu. Hundmðum ef ekki þúsundum manna er nú stefnt á tiltölulega lítið svæði - miðbæinn - þar sem illa ölv- að fólk ráfar á milli kráa og skemmtistaða íbúum svæðis- ins til mikils ónæðis og ama. Er það málið að við, þessi fáu sem fjötruð eru í mið- bænum, skiptum ekki máli? Sóðaskapur og havaði Á síðustu árum hefur mið- bærinn orðið sífellt sóðalegri og skítugri og tel ég að óþrifnaðinn megi rekja beint til fjölgunar skemmtistað- anna. Það er orðin venja á míhu heimili að við þurfum á hverri helgi og jafnvel oftar að þrífa hland og ælu fyrir utan úti- dyrnar hjá okkur. Þetta er algjölega óásættanlegt og skjótra úrbóta er þörf. Ég las í grein í Morgunblaðinu fyrir stuttu að verslunareigandi í Hafnarstrætinu teldi sig tilneyddan til að flytja verslun sína úr götunni sökum sóðaskapar og alls kyns lýðs, sem þar væri á ferli. Eg tek heilshug- ar undir orð þessa verslunareiganda og vona að fleiri eigi eftir að láta skoðun sína í ljós á þessu vandamáli. Þó að sóðaskapurinn sé mér mikill þyrnir í augum er það hávaðinn og lætin á nóttunni sem eru gjörsamlega óþolandi. Fram yfir miðnætti á virk- um dögum og fram undir morgun um helgar leikur allt á reiðiskjálfi á mínu heimili. Ég hef þurft að grípa til þess ráðs síðustu ár að fara eins vaða, sóðaskapar og vafasamra aðila sem þar eru á ferli. Það getur enginn ímyndað sér, sem ekki þekkir til, hvernig það er að þurfa að búa við sífelldan hávaða. Öskur, garg, söng- ur, brothljóð og annar hávaði sem stafar af flakki fjölda drukkinna manna milli hinna fjölmörgu skemmtistaða ásamt bílflauti í tíma og ótíma er beinlínis heilsuspillandi. Einnig er það ótækt að þurfa að vera hræddur við að leyfa börnum sínum að fara út vegna hræðslu við vafa- sama aðila sem skotið hafa rótum í miðbænum. Það er daglegt brauð fyrir bömin mín að koma að drukkn- um einstaklingum liggjandi fyrir framan útidymar hjá okkur í eigin ælu og hlandi. Þau horfa einnig oft upp á lögregluna hafa afskipti af all- skyns lýð sem gengur berserksgang oft um helgar og ég get í rólegheitin til foreldra minna sem búa úti á landi. Það er helv... hart að þurfa að flýja heimili sitt til að sofa og hvíl- ast. Er það réttlátt að ég og fjöl- skylda mín gjaldi þess að búið sé að klúðra málum í miðbænum? Hættusvæði Ég tel að í dag sé hægt að flokka miðborg Reykjavíkur sem hættu- svæði. Andlegri og líkamlegri heilsu íbúanna er stefnt í voða vegna há- Ég óska engum svo ills.... Þó að vandræði íbúa mið- bæjarins megi rekja til að- gerða fyrryerandi borgar- stjóriiáfmeirihluta hlýtyr þáð að vefa í verkahi'ing núvef- andi borgarstjófnarmeiri- hluta að hreinsa upp skítinn og lagfæra það sem aflaga hefur farið. Mér virðast yfir- völdin hafa skort skilning og vilja til að takast á við þetta og jafnvel hafa lokað augun- um algjörlega fyrir vandamálinu. Ég skil t.d. ekki hvað tilteknum borgarfulltrúa gengur til þegar hún er sí og æ að skrifa greinar í blöðin þar sem hún hvetur fólk til ,að flytjast í miðbæinn. Mér finnst.það beiplínis illa gert að setja fram, ■ §vona hug- myndir. Eins og ástandið' er. i dág bið ég Guð að forða fólki frá þeirri heilsuspillandi ákvörðun að flytjast í miðbæinn. Ég óska engum svo ills að búa í miðbænum. Ég skora á nú- verandi borgarstjórn að gera eitthvað í málinu. Eg tel að við, íbúar mið- bæjarins, eigum það inni hjá þeim. Margrét Rósa Pétursdóttir, íbúi í Kvosinni og með BA-gráðu í blaðamennsku fyrir utan gluggana hjá okkur. Er þetta í lagi? Átthagafjötrar Einhvetjir hugsa eflaust núna: Af hverju flytur hún þá ekki? Ég vildi að það væri svo auðvelt. Eftir að skemmtistöðunum tók að fjölga og ósóminn og skíturinn að aukast er orðið nær ómögulegt að selja eignir í miðbænum. Ef þú ert ekki svo hepp- inn að eiga eign á einni hæð sem hægt er að breyta í skemmtistað eða krá getur þú trúlega hætt að hugsa um að selja. Húsið mitt telur fjórar hæðir og var byggt af móður tengdaföður míns árið 1929 og hefur fjöl- skyldan búið í því nær allar götur síðan. Ég get ekki flutt ef ég get ekki selt, svo ein- falt er það nú. Það er því, að mínu matij' ofangreind ákvörðun fyrrverandi borg- aryfirvalda um að auká lífið og Ijörið í miðbænum sem heldur mér í átthagafjötrum í miðbæ Reykjavíkur. Það er ekki af því að hér sé svo gott að vera, heldur af því að héðan er ekki hægt að fara. þólihzW Samtök gegn kynþáttafordómum Síðastliðinn sunnudag var haldinn 120 manna fundur á skemmtistaðnum Sólon Islandus sem bar yfirskriftina „Eru kynþáttafordómar á íslandi”. Frummælendur voru m.a. Össur Skarphéðinsson alþingis- maður og Hólmfríður Traustadóttir starfsmaður Rauða krossins. Það var mál fundargesta að kynþáttafordóma væri víða að finna í íslensku samfé- lagi og við því yrði að bregðast bæði skjótt og vel. Á fundinum var ákveðið að stofna samtök sem hefðu það að markmiði að beijast gegn kynþáttafordómum í öllum sínum myndum. Það var almennt álit fundargesta að vegna landfræðilegrar einangrunar íslands og ein- sleitni kynþáttar íbúa þess þá væri hér að finna kyn- þáttafordóma í ríkari mæli en almennt gengi í bland- aðri þjóðfélögum. Þungt í framsóknarmönnum Mikill urgur er í framsóknarmönnum á Reykjanesi og í Reykjavík út af ummælum Halldórs Ásgrímssonar á landsþingi flokksins um liðna helgi vegna væntan- legs samtarfs á vinstri væng. Halldór lét þau orð falla að allt tal um slíkt samstaíf væri tálsýn ein og yrði aldrei að veruleika. Eins og Vikublaðið greindi ffá í síðustu viku þá er mikill áhugi á því meðal Reykvík- inga og Reyknesinga í Framsóknarflokknum að hann verði þátttakandi í slíku samkrulli. Þessi ummæli for- mannsins ganga þvert á vonir framsóknarmanna á Suð- vesturhominu um vinstristjóm og er mál manna að þau hafi virkað eins og olía á þann óánægjueld sem hunds- skapurinn í framgöngu framsóknarmanna í Lánasjóðs- málinu kveikti. Alþýðublaðið fyrir rétti Síðastliðinn þriðjudag hófst málflutningur í Héraðs- dómi Reykjavíkur vegna ákæm ríkissaksóknara á hendur Hrafni Jökulssyni ritstjóra Al- þýðublaðsins, út af ummælum'hans um ástand fangelsismála. Hrafn' deildi þar hart á þá stefnu fangelsismálastjóra að fangelsun sé nýtt sem refsíng én ekki betmn. Hrafn benti á þá furðulegu ráð- stöfun að heimsóknartími til fanga var verulega styttur og á þær ómannlegu að- stæður sem föngum og gestum þeirra er ætlað til sam- vista. Mál þetta er mikill prófsteinn á hvað mönnum leyfist í gagnrýni á opinbera starfsmenn. Ef niðurstaða málsins verður Hrafni í óhag er það mál manna að óeðlilega erfitt verði að veita stjómendum opinberra stofnana nauðsynlegt aðhald. Og breytir þá engu þótt niðurstaða Hrafns um ástand fangelsismála hafi verið réttmæt. Afleiðing dóms um að ummæli Hrafns flokk- ist undir meiðyrði hlyti því að kalla á mikla endurskoð- un á meiðyrðalöggjöfinni.

x

Vikublaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vikublaðið
https://timarit.is/publication/310

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.