Frjáls þjóð - 07.05.1960, Blaðsíða 7

ilendingarnir tveir látnir leggj-
i eru um 50 m. háar. —
stað mikilli þjóðernisvakn-
ingu á Keflavíkurflugvelli í
sambandi við götunöfn.
Bandarík.iamenn nefndu
götu eina, sem íslendingar
bjuggu við, Codhead Road,
en það útleggst Þorskhausa-
vegur. Þetta fannst íslenzk-
um ráðamönnum heldur
svona snefsin kurteisi, og
fengu því framgengt að gata
þessi var formlega skírð upp
og nefnd Njarðv.ík Avenue
eða eitthvað slíkt. Og þar
með var sóknin hafin. Munu
einhverjir sögufróðir ætt-
jarðarvinir hafa verið fengn-
ir til að breyta götunöfnum
á vellinum, og áður en varði
voru komin upp ný skilti til
að þóknast þjóðernismetn-
aði vor Islendinga. Þannig
stóð á einum stað: Jón Sig-
urðsson Road. Á öðrum stað:
Skúli Magnússon Alley. Ein-
hvers staðar munu líka hafa
verið Jónas Hallgrímsson
Drive og Egill Skallagríms-
son Boulevard.
En það voru einhverjir ís-
lendingar sem ekki kunnu
að meta heiðurinn, og bentu
Bandaríkjamönnum á, að
ráðgjafar þeirra hefðu
þarna látið þjóðernismetn-
aðinn hlaupa með sig út fyr-
ir takmörk íslenzkrar
smekkvísi; og leið ekki á
löngu unz hin nýju skilti
voru öll rifin niður. Hétu
viðkomandi götur ekkert um
skeið. En siðan voru þær
skírðar enn á ný, sumar upp
á amerdsku, sumar upp á ís-
lenzku. Og nú getur maður
gengið um Lindargötu á
Keflavíkurflugvelli, brugðið
sér þaðan yfir á Taxi Drive,
og þaðan yfir á Balursgötu,
og þaðan yfir á Apron Loop,
og þaðan yfir á Vesturbraut,
og þaðan yfir á International
Highway, og þaðan yfir á
Lómaland. Svona getur mað-
ur sem sé svalað þjóðernis-
metnaði sínum í annarri
hverri götu.
Nú leið að kvöldi, og
° við spurðum einn ís-
lenzkan vegfaranda hvar
Georg liðþjálfi væri’ í fæði,
í von um að geta kannski hitt
hann einhvers staðar við
kvöldverðarborð, en maður-
inn sagði að Georg liðþjálfi
borðaði hér og þar, eftir því
hvar beztar væru kótelett-
urnar. Honum þætti enginn
matur étandi nema kótelett-
ur, og þá helzt svínakóte-
lettur.
Við fórum inn á hótelið og
keyptum ágæta kalkúnmál-
tíð, sem kostaði aðeins 19
krónur og 50 aura. Á boð-
stólum voru líka fallegar
kótelettur, en Georg liðþjálfi
lét ekki sjá sig. Starfslið eld-
húsrins er bæði bandarískt
og íslenzkt; það er til dæmis
íslendingur í spæleggjunum.
Maður sækir sjálfur matinn
á bakka og börgar hann
samkvæmt nótu. Stúlkan
sem tekur við greiðslunni er
íslenzk og það er þrefalt
stimpilkerfi á kassanum hjá
henni. Og það eru þrjár
skúffur, ein fyrir íslenzka
peninga, ein fyrir ven.iulega
bandaríkjadollara, og ein
fyrir svonefnd ,, skrips“, en
það eru sérstakir flugvall-
ardollarar.
Við undruðumst hvað svo
ágætur kalkún var ódýr, og
okkur var sagt að hér væri
ennþá allt á gamla genginu.
Þegar gengið var fellt vildu
bandarískir ráðamenn hót-
elsins setja nýtt íslenzkt verð
á allan mat samkvæmt því.
En viðkomandi íslenzkir
ráðamenn sögðu nei, matur
á þessu hóteli væri allur
tollfrjáls, og því væri ekki
til ofmikils mælzt þó íslend-
ingar fengju eftir sem áður
að éta hann á gamla geng-
inu. En Bandaríkjamenn
gripu þá til mótaðgerða.
Settu þeir tvo harðsnúna eft-
irlitsmenn í matsal hótelsins,
og urðu landar vorir að til-
greina öðrum þeirra hvað
þeir hétu og hvar þeir
byggju og hvað þeir ynnu á
vellinum, en hinumr urðu
þeir að tilgreina nákvæm-
lega hvað þeir hygðust láta
oní sig hverju sinni. Með
þessu munu Bandaríkja-
menn hafa viljað sýna lönd-
um vorum, að úr því þeir
heimtuðu að fá að éta hér á
gamla genginu, þá skyldu
þeir að minnsta kosti hafa
nokkuð fyrir því, — enda
var svo erfitt að brjótast
gegnum eftirlitskerfi þeirra,
að það gat tekið uppundir
liálfa klukkustund að fá eina
brauðsneið með osti. Stóð
fyrirkomulag þetta d mánuð,
en þá var því aflétt með öllu,
og síðan hafa landar vorir
fengið að éta þarna hömlu-
laust á gamla genginu.
/T Og svo er að segja frá
vörnunum.
Kunnugir gizkuðu á að
varnarliðið á Vellinum væri
nú samtals 2000 manns úr
flugher og flota. Þeir eru
sagðir heldur linir við að æfa
sig.
Þeir úr landhernum voru
hins vegar alltaf öðru hverju
að skreppa út í móa til að
skríða þar á maganum og
skjóta í mark. Og þegar vel
viðraði fóru þeir út að aka á
þremur skriðdrekum, og
stundum drógu þeir líka á
eftir sér eitthvað af fall-
byssum. En þegar landher-
inn hvarf á brott tók hann
með sér skriðdrekana og fall-
byssurnar, og skildi sem sagt
ekkert eftir nema Georg lið-
þjálfa. Svo að hernaður þar
syðra er orðinn svipur hjá
sjón. Það eru þá helzt mai’s-
éi'ingar. Þeir úr flughern-
um eru stundum eitthvað
svolítið að marséra. Þá er
sagt að Georg liðþjálfi fylgist
vel með þeim, og ef þeir fara
út úr taktinum, þá spangól-
ar hann, og ef þeir eru sein-
ir að sixúa sér við, þá urrar
hann. Hann hefur víst held-
ur lítið álit á flughei’num.
Skylt er þó að geta þess að
upp á sdðkastið eru þeir úr
flughei'num líka farnir að
skríða dálítið út í móa, eins
og þeir úr landhernum áður,
og þá eltir Georg þá stund-
um, og ef honum finnst þeir
ekki skríða nógu vel er hann
vís til að bíta í rassinn á
þeim.
En við urðum að halda
aftur heim án þess að hafa
hitt Georg liðþjálfa sjálfan.
Jónas Árnason.
S LIÐÞJALFA
í þessum bröggum cr til húsa ,,Voice óf Information“
útvarp og sjónvarp Ameríkana.
Húsasmíðar og lögfræði
Rætí við Eggert Guðjónsson
Það mun óhætt að segja,
að einhæfingin sé nær alls-
ráðandi í þjóðfélagi nútím-
ans. Stöku maður fer þó á
snið við þá venju. Einn slík-
ur er Eggert Guðjónsson,
sem er smiður, en stundar
jafnframt lögfræðinám við
Háskóla íslands. Tíðindamað-
ur Fi'jálsrar þjóðar lagði fyr-
ir forvitnissakir leið sína til
hans fyrir skemmstu, og
skulum við nú heyra, hvað
Eggert hefur að segja.
Eggert Guðjónsson.
Segðu mér Eggert, hvernig
stendur á þvi, að þú leggur
fyrir þig í senn ,iafnólíkar
greinar og smíðar og lög-
fræði?
Það er nú svo sem ekkei't
frásagnarvert við það. At-
vikin hafa aðeins hagað þessu
svona. Reyndar hét ég því,
þegar ég var búinn í barna-
skóla, að fara aldrei í skóla
meir, og fór að vinna á eyr-
inni.
En þér hefur snúizt hugur.
Já, eftir ársvinnu við höfn-
ina sá ég, að þetta gekk ekki,
— að vei'ða eyrarkarl alla
sína ævi.
Og fórstu þá í gagnfræða-
skóla?
Nei, þá hugsaði ég aðeins
til þess að læra að smíða,
enda má segja, að það hafi
legið beinast við, því að fað-
ir minn er smiður. En ég gat
ekki gert námssamning strax,
því að lögin mæltu svo fyrir,
að lágmarksaldur læi'linga
væri 16 ár, en ég var aðeins
15 ára. En í iðnskólann mátti
ég fara strax, og það gerði
ég, en hóf jafnframt smíða-
námið sjálft um leið og ég
hafði aldur tii.
Varstu ekki fljótur með
iðnskólann?
Jú, ég lagði höfuðáherzlu
á að ljúka honum, enda var
atvinna fremur lítil á þess-
um árurn, svo að mér fannst
réttast að nota tímann til að
Ijúka skólanum.
Og hvað svo?
Svo vann ég við smíðarnar
um. skeið, m. a. á Faxaverk-
smiðjunni sælu. Þú veizt,
hvernig fór með hana. Ekki
veit ég, hvoi't ég hef fundið
á mér tilgangsleysi þeirrar
vinnu, en það var nú samt
þá, að ég ákvað að fara í
menntaskóla. En fyrst þurfti
ég að ljúka landspi'ófi. Ég
var einn vetur í gagnfræða-
deild Menntaskólans í
Reykjavík, — það var síð-
asta árið, sem hún starfaði.
Hún var lögð niður illu heilli.
Annan vetur var ég í Gagn-
fræðaskóla Austurbæjar og
tók þaðan landspróf. Eftir
það hóf ég svo menntaskóla-
námið.
En hvað um smíðarnar?
Ég stundaði þær á sumrin.
Þó man ég, að ég fékk ein-
hvern tíma nokkurra daga
frí úr Menntaskólanum til að
taka sveinspx'ófið.
Byi'jaðirðu svo í lögfræði
strax eftir stúdentsprófið?
Nei, fyrstu árin var ég ó-
ákveðinn, hvað læra skyldi
í háskóla. Ég stundaði því
smíðarnar, en notaði lika
tímann til að gifta mig og
koma mér upp íbúð.
Þú hefur auðvitað unnið
við íbúðai'bygginguna sjálf-
ur.
Já, það gerði ég, — og þá
aðallega á kvöldin. Faðir
minn var með mér í þessu.
Við gerðum næstum allt
sjálfir, fengum aðeins fag-
menn til að leggja rafmagnið.
Það var vel af sér vikið.
Ég læt það svo sem vera.
En það var varla um annað
að ræða. Efnin voru lítil og
dýrt að kaupa mikla vinnu.
Og það er heldur ekki allt
svo ýkja mikill vandi, sernj
til ibúðabygginga heyrir.
Margir imynda sér fyrirfram,
að þeir geti ekki gert hluuna,
en það er oft mikill misskiln-
ingur.
Þú ert meistari í þínu fagi,
Eggert, er það ekki?
Jú, maður getur sótt urrt
þau réttindi eftir að hafa
starfað við iðnina þrjú ár
eftir sveinspi’óf. Ég gerði það,
og er því síðan í Meistara-
félagi húsasmiða.
Vinnur þú kannski sjálf-
stætt, eins og það er kallað?,
Ja, það má kannski kalla
það því nafni. Við feðgarnir
höfum smávei-kstæði í kjall-
aranum hjá okkur. Það er að -
vísu ekki fullkomið, en.
stendur þó til bóta, því aS
við erum að fá ágætar tré-
smíðavélar.
Nokkur læi'lingur?
Nei.
Ætlarðu ekki að taka lær*
ling?
Ég veit ekki, ætli það.
Er ekki mest upp úr því að
hafa fyrir meistara að hafa
lærlinga?
Heyrzt hefur það. — Ann-
ai's er ég því lítið kunnugur,
en sé svo, þá firmst mér það
tæpast eðlilegt.
Hvernig telur þú horfur i
iðngi-eininni núna eftir efna-
hagsráðstafanirnar?
Eitthvað dregur sfálfsagt
úr byggingaframkvæmdum,
það held ég hljóti að vera.
Efni hækkar nú svo mikið,
jafnframt því sem kaupgeta
xninnkar, að byggingarvinna
hlýtur að dragast eitthvað
saman. Framh. á bls. 10,
l
Frjáls þjóð — Laugardajrinn 7. maí 1960